Luc Deforche neemt afscheid als materiaalman Mandel United

Mandel United verloor tijdens de coronacrisis een belangrijke pion. Materiaalman Luc Deforche, die de spelers altijd in de watten legde, blijft als vrijwilliger bij de club actief, maar legde zijn functie neer. Op Facebook regende het reacties van spelers, trainers en zelfs scheidsrechters.

Luc Deforche heeft altijd een glimlach om de lippen. Hij werd door de spelers van KFC Izegem en later KFC Mandel United altijd geapprecieerd om het vele werk dat hij voor de club verzette. Hij volgde in januari 2012 de iconische Eric Dupon op. “Ik was al bij de club actief, samen met mijn vrouw Sofie deden we toen al de kasdienst. Eric begon wat te sukkelen met zijn gezondheid en ook Stefaan Desmet was toen nog terreinverzorger bij de club. Ik werd toen gevraagd om de functie van materiaalman op mij te nemen.”

Je debuteerde met Franky Dekenne als trainer. Vertelde hij sappige verhalen?

“Zeker en vast. Over de Europese matchen met Antwerp tegen Sofia kregen we vaak leuke anekdotes te horen. Ik zette toen een potje koffie voor Franky en dan begon hij te vertellen, het was best gezellig.”

Na Dekenne nam zijn assistent Debo over?

“Bruno is ook een sociaal iemand. Terwijl Franky meer het veldwerk aan Bruno overliet, deed Bruno dat als hoofdtrainer in combinatie met zijn assistent Kurt Berton, die nu ondertussen hoofdtrainer geworden is. Iedere trainer heeft zijn eigen stijl. Je moet als materiaalman ook weten wanneer je je wat afzijdig moet houden. Vlak voor een wedstrijd zijn trainers vaak zenuwachtig en prikkelbaar, na een overwinning gaat het er natuurlijk losser aan toe.”

Je maakte ook de fusie met OMS Ingelmunster tot KFC Mandel United mee. Hoe stond je daar tegenover?

“Positief. Zeker toen je ook de uitgesproken ambitie hoorde. De club wilde in enkele jaren naar eerste klasse B. En met Xavier Vanhonsebrouck was er iemand aan boord met financiële slagkracht. Maar het is nu anders gelopen. Zelf ben ik goed ontvangen in Ingelmunster. Spelers als Michiel Clyncke en Jasper Beyens zorgden er mee voor dat je je er op je gemak voelt. En er was ook altijd ambiance in de kleedkamer. Iemand als Vince Geryl bracht vaak een bak bier mee, de sfeer was er opperbest.”

En dan volgde de terugkeer naar Izegem. Wat deed dat met jou?

“Het vreemde is dat ik me nooit echt heb thuis gevoeld in het nieuwe stadion. Dat is ook een van de redenen waarom ik ermee stop. Ik vond er mijn draai niet. Ik blijf straks wel deel uitmaken van de operationele cel. Ik zal dus nog helpen, maar het zullen wat minder uurtjes zijn. Ik was er iedere training als eerste, maar ook als laatste. Onderschat ook de wedstrijddagen niet. Als wij op pakweg zaterdagavond naar KSV Temse moesten, dan was ik al om 14 uur alles aan het klaarzetten en was het een stuk na middernacht als ik kon afsluiten. Maar het is ook een mooie periode geweest, ik onthou vooral de leuke zaken.”

Bekermatchen tegen eersteklassers zullen me altijd bijblijven

En die zijn?

“De jongste jaren reden we ook met een busje enkele uren voor de spelersbus uit. En toen we voor de eindronde naar Luik moesten, hebben er met afgevaardigde Danny Dierkens en mijn vrouw Sofie een daguitstap van gemaakt. We hielden dan even halt in Durbuy en maakten daar een wandeling. Maar ook al die bekerwedstrijden, daar heb ik van genoten. We speelden de jongste jaren op Antwerp, Waasland-Beveren en Sint-Truiden en mochten thuis KV Oostende ontvangen. Van mijn collega-materiaalman in Sint-Truiden kregen we een rondleiding door het stadion en ook het aanpalende hotel. Dat zijn toch mooie momenten.”

Als je de beste spelers met wie je werkte moet opnoemen, kies je voor buitenlanders.

“Honour Gombami speelde eigenlijk altijd met blessures, maar de klasse droop eraf. Ook Sofiane Oumedjeber bezig zien, was een streling voor het oog. Hij keert nu terug naar Mandel United. We zullen hier nog plezier aan hem beleven. Want ik kom uiteraard nog naar de wedstrijden kijken. Ik zal nu meer kunnen genieten. En ook naar mijn dochter Anaïs die bij Gullegem voetbalt, ga ik zoveel mogelijk kijken.”

Je kreeg ook massa’s reacties toen je je afscheid op Facebook aankondigde.

“De eerste was Jurgen Brinckman, een scheidsrechter. Maar ook heel wat trainers en spelers schreven mooie woorden neer. De meest opvallende? Misschien die van Stijn De Deygere. Hij is een eerder stil persoon, maar schreef toch een uitgebreide bedanking.”

Je voelde je ook thuis tussen de spelers.

“Ik had met hen een goede band. Neem nu de huidige kapitein Tom Raes. Ik hoor die nog geregeld. En na de training trok ik wel eens mee om een pintje te gaan drinken. En ook bij hun etentjes mocht ik mee. Dan trakteerden ze uit de spelerspot. Leuke momenten die ik zal blijven koesteren.”