De liefde vinden als je niet meer mag uitgaan en aan je huis zit gekluisterd. Evident is dat niet. Gelukkig is er dan nog Tinder, zoo leerden Wendy Jenkins en Thomas Goethals elkaar kennen. Sinds mei 2020 zijn ze samen en rasechte Roeselarenaar Thomas is van plan om zich aan de kust te gaan vestigen. Maar Valentijn, nee dat is niet meteen hun ding.
We ontmoeten Thomas en Wendy in de Vredestraat op ’t Hof van ’t Henneken in Roeselare. Thomas (34) is straathoekwerker in de stad waar hij opgroeide en heeft zijn woning helemaal gerenoveerd. “Door de huidige coronamaatregelen is het niet makkelijk om onze job uit te voeren.” Knus naast hem in de zetel zit Wendy Jenkins, een geboren en getogen Oostendse. Ze is 35 jaar en doet aan thuisbegeleiding van kinderen met gedrags- en emotionele problemen.
Toiletzak in de koffer
Beiden waren actief op Tinder, de app waarbij je snel nieuwe mensen kan leren kennen. Thomas: “Op de duur kom je wat dezelfde gezichten tegen, ik besloot om mijn actieradius wat te vergroten. En zo stootte ik op Wendy. Ik denk dat we ergens eind april voor een eerste contact hadden. We konden goed met elkaar babbelen, het klikte en in mei spraken we dan af bij haar. We maakten een mooie wandeling, we dronken daarna een aperitiefje en ik kookte voor haar. Een van mijn specialiteiten: pasta nero met inktvis”, doet Thomas het verhaal.
Wendy: “En toevallig had hij ook zijn toiletzak mee in de auto, zo kon hij ook blijven slapen.” (lacht) Thomas: “Ik heb die toiletzak altijd bij, die zit standaard in mijn bestelwagen. Ik ga vaak fietsen en het gebeurt wel eens dat ik dan ook elders
“En daar stond hij dan voor mijn deur met een bananenschil…”
Na hun eerste afspraak volgde een bizarre week. “Ik ben ook niet de meest normale mens”, stipt Thomas meteen aan. “Er was bij mij ook wat twijfel. Dat kwam niet door Wendy, maar er was ook de afstand naar Oostende. En ik heb ook bindingsangst. Bovendien had ik de woensdag erna nog een Tinder-date, maar die heb ik afgezegd. Op aangeven van mijn collega Sarah Deceuninck. Zij heeft op me in gebabbeld. Van haar moest ik het een kans geven. Ik heb haar wijze raad opgevolgd en gelukkig heb ik naar haar geluisterd.”
De volgende ontmoeting was echter bevreemdend. Wendy: “Ik zat thuis te werken toen plots de bel ging. Daar stond Thomas aan de deur met een bananenschil…” Thomas legt uit: “Ik was gaan fietsen, had een grote toer gemaakt via Diksmuide en had net een banaan op. En gezien ik geen dingen in de natuur of op straat gooi, moest ik die ergens kwijt… En zo zag Wendy me ook nog eens.”
De truc met de bananenschil deed zijn werk, sindsdien zijn Wendy en Thomas ook een koppel. Tijdens de week vertoeven ze vaak in Oostende, in het weekend in Roeselare. “We zijn al bijna negen maanden samen, een zwangerschap dus.”
Passionele ruzie
De band tussen Thomas en Wendy werd snel hechter. “We maken soms wel eens passionele ruzie”, knipoogt Thomas. “Maar dat is eigen aan mij. En toen het weer mocht, zijn we in juli samen op reis geweest naar het zuiden van Frankrijk. We wonen nu ook samen, alternerend in Oostende en Roeselare. Maar we zijn op zoek naar een huis in het Oostendse. De oversteek naar mijn werk in Roeselare doe ik ook vaak met de fiets, als het een beetje deftig weer is tenminste.”
Thomas ruilt dus straks ‘zijn’ Roeselare voor het Oostende van Wendy. “In het begin was het ook even wennen voor mij. Oostende is qua oppervlakte een stuk kleiner dan Roeselare en in de zomer is het er erg druk. Maar het heeft het voordeel dat ik er anoniem door de straten kan lopen. buiten de vakantieperiodes kun je er van de rust genieten. Eens gaan wandelen aan zee, dat is wel lekker.”
Wendy leerde Roeselare dan weer nog niet zo goed kennen. “Dat is ook niet makkelijk nu. We gingen ook al vaak wandelen, bijvoorbeeld in Sterrebos, maar ik heb wel al ervaren dat Thomas hier een brede sociale kennissenkring heeft.”
Thomas: “En ze vindt dat wij wat plat praten…” (lacht) Wendy: “Dat wordt ook over ons aan de kust gezegd, maar het Roeselaars is soms nog moeilijker verstaanbaar.”
Ontbijtje op Valentijn
Dit weekend staat Valentijn voor de deur. Thomas en Wendy: “We zullen een ontbijtje doen. Cadeaus geven we elkaar niet, dat doen we meer ‘out of the blue’.”
Ze leerden ook al elkaars familie en vrienden beter kennen. “Vooral dan aan mijn kant”, neemt Thomas over.
“We gaan wel eens wandelen met mijn ouders. Met mijn tweelingzus Liesbeth en haar man Sam gingen we op reis. En ook mijn broer en mijn beste vrienden Sander en Janneke zien we wel eens. Ik heb Wendy’s mama al ontmoet en haar broer, haar papa nog niet, want die woont in het buitenland.”
Met een sociale job hakt corona er ook zwaar in bij Thomas. “Ik vind het verschrikkelijk. Dat je niet met mensen kunt afspreken. We moeten begrip tonen voor de situatie in de ziekenhuizen en de mensen met een zwakkere gezondheid, maar we mogen ook het mentaal welzijn niet uit het oog verliezen. Zowel privé als op werkgebied zijn er mensen aan het vereenzamen. En werk maar eens in de horeca…”
De Elleboog-cultuur
Maar als die horeca heropent, welke zaken in Roeselare wil hij Wendy dan leren kennen? “The Pub om iets te gaan drinken. Piet Gein, met Ronny als uitbater, was vroeger mijn stamcafé. Ook in De Elleboog wil ik haar introduceren. Een ‘pintencafé’ zoals ze het noemen, maar hoewel Wendy geen bier drinkt, is die cultuur leren kennen ook een aanrader. En verder restaurant De Huiskamer, het Friethuisje, ’t Motje… En de lekkere dagschotels in Bon Apetit.”
“Ook al wonen we aan de kust, onze kinderen schrijf ik zeker in bij Chiro ‘t Vlotterke”
Hoewel Thomas zich dus opwerpt als promotor van zijn stad zal hij dus niettemin Roeselare verlaten. “Met pijn in het hart. Ja, er zullen zelfs traantjes bij zijn, ik geef dat toe. Maar als we eens naar Roeselare op bezoek komen, kunnen we altijd nog bij mijn ouders of bij een van de vele vrienden blijven overnachten. En meer nog: ik ga de band met Roeselare altijd onderhouden. Als we kinderen krijgen, dan breng ik ze iedere week naar Chiro ’t Trefferke ( nu Chiro ‘ t Vlotterke, red .).”
Wendy blijft dan weer in haar Oostende, waar ze ook veel vriendinnen heeft. “Als je er opgroeit besef je het niet altijd. Maar de kust is prachtig en ik ben een echt watermens.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
