Maandag start in ‘Iedereen Beroemd’ op Eén de zoektocht naar de nieuwe Homo Universalis. Misschien komt die wel uit Tielt, want de van Indonesië afkomstige Iqbal ‘Mo’ Syamsuddin is een van de honderd kandidaten. “Of ik aan de eindoverwinning denk? Momenteel geniet ik gewoon van de vele indrukken en de mensen die ik leer kennen”, zegt hij. “Maar als ik mezelf tot Homo Universalis mag kronen, dan zullen er heel wat citytripjes volgen!”
In de rubriek Homo Universalis in Iedereen Beroemd op Eén gaat maandag de queeste richting nieuwe ‘alleskunner’ van start. In honderd opdrachten, evenveel als er kandidaten zijn, wordt uitgemaakt wie de meest complete mens van het pak is. En de kans bestaat dat die dit jaar uit Tielt afkomstig is, want Iqbal ‘Mo’ Syamsuddin dingt mee naar de ondertussen prestigieuze titel.
De 44-jarige Mo belandde via de liefde in Tielt. “In 2001 leerde ik in mijn thuisland Indonesië mijn partner kennen. Het was liefde op het eerste gezicht”, glundert hij. “Een echte coup de foudre. Die ontmoeting zette mijn leven wel compleet op zijn kop, want ik was toen net als zelfstandig meubelontwerper gestart. Ik was vastbesloten om mijn leven in Indonesië uit te bouwen, maar toen kwam cupido langs. Hij schoot recht in de roos.”
Mo reisde mee af naar Tielt en al snel hakte hij de knoop door: zijn toekomst lag in West-Vlaanderen. “Geen eenvoudige beslissing, maar ik besloot er vol voor te gaan. De taal was niet echt een probleem, aangezien Indonesië een verleden heeft als Nederlandse kolonie. De basis had ik al onder de knie, maar ik heb meteen een doorgedreven cursus Nederlands gevolgd. Elkaar begrijpen is immers de basis van alles.”
Mo ging ook meteen aan de slag en had enkele jobs in de textielsector, maar in 2015 opende hij met zijn levenspartner het Indonesische restaurant Lemon Grass. “Ik was chef-kok van dienst en deed die job met hart en ziel”, zegt hij. “Maar ik ben erg perfectionistisch ingesteld. Alles moest tot in de puntjes afgewerkt zijn en zo legde ik mezelf net iets te veel druk op. Ik balanceerde op de rand van een burn-out en besloot om voor mezelf te kiezen. In 2017 sloten we de deuren van onze zaak. Met spijt in het hart, maar het kon niet anders. Sinds een jaar werk ik nu als zorgkundige bij Familiezorg. Daar heb ik echt mijn roeping gevonden.”
Ruim 16.000 eilanden
Na 19 jaar op Belgische bodem heeft Mo zijn nieuwe thuisland omarmd. “Ik heb hier een mooi leven, kan me uitleven in een leuke job… Ik jeun me in Tielt. De kansen die ik hier heb gekregen, zouden in Indonesië minder evident geweest zijn. Daar ben ik me ten volle van bewust. Was ik daar gebleven, dan zag mijn leven er op vandaag compleet anders uit.”
De band met het vaderland blijft echter sterk. In de woonkamer verwijzen tal van decoratiestukken naar Mo’s geboorteland en hij heeft wekelijks contact met zijn mama, zussen en broer. “Papa is jammer genoeg al even overleden, maar ons gezin is erg hecht. Ze zijn ook al naar Tielt op bezoek gekomen en wij maken jaarlijks de oversteek naar Indonesië. Onze jaarlijkse vakantie brengen we bij mijn familie door. Dan leggen we heel wat bezoekjes af, maar ontdekken we ook iets van het land. Indonesië is onmetelijk groot en telt meer dan 16.000 eilanden. We hebben dus nog wel wat werk voor de boeg”, glimlacht hij. “Maar ik denk niet dat ik er nog permanent zou kunnen wonen. Het klimaat is helemaal anders dan wat we hier gewoon zijn en ik kan de warmte eigenlijk ook niet zo goed meer verdragen. Geef mij maar het Belgische weer. Maar ik sluit niet uit, eens we allebei met pensioen zijn, dat we onze tijd verdelen tussen België en Indonesië.”
“De groep West-Vlamingen is toch net iets luidruchtiger dan de rest”
Zijn Indonesische familie zal straks Mo’s avonturen in Homo Universalis op de voet volgen. “Met dank aan het wereldwijde web”, klinkt het. “Ik zal elke dag de fragmenten doorsturen. Ik had trouwens nooit verwacht dat ik geselecteerd zou zijn. Ik volg het programma al enkele jaren en in een impulsieve bui besloot ik mijn kandidatuur in te sturen. Tot mijn grote verbazing ben ik bij de honderd gelukkigen, terwijl er 1.200 mensen hun kans waagden. Ik was aan het werk toen de programmamakers me probeerden te bellen om het nieuws te vertellen. Tijdens mijn uren mag ik echter geen privégesprekken voeren, dus belde ik meteen na de job terug. Ik sprong haast letterlijk een gat in de lucht.”
99 nieuwe vrienden
De eerste opdrachten heeft Mo ondertussen al achter de kiezen. “Het is één langgerekte schitterende ervaring”, geniet hij. “Maar ik begin steeds meer last te hebben van zenuwen. Elke opdracht is immers een verrassing, je weet nooit waar je je kan aan verwachten. Dat maakt het net ook zo leuk. Maar nu geniet ik vooral van de vele indrukken en de nieuwe mensen die ik dankzij Homo Universalis leer kennen. Dankzij de wedstrijd heb ik er bij wijze van spreken 99 nieuwe vrienden bij. Vooral met de West-Vlamingen, met zestien zijn we, vormen we een hechte groep. We hebben een eigen WhatsApp-groepje en hangen echt goed aan elkaar. En eerlijk: we zijn ook net iets luidruchtiger dan de rest”, schatert Mo.
Aan eindwinst durft Mo nog niet te denken. “Daar is het nog veel te vroeg voor. Ik heb net als alle anderen één procent kans, al stijgt die per proef die ik overleef. Mocht ik de finale op mijn naam schrijven, dan mag ik me opmaken voor een jaar lang gratis reizen. Ik denk dat we dan héél veel citytripjes zullen ondernemen. Elke topstad van Europa wil ik ontdekken. Maar laat ons eerst maandag die eerste proef tot een goed einde brengen…”
Homo Universalis
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier