Michiel Martin heeft er zonet een zot avontuur op zitten. Als lid van de medische staf mocht hij de nationale voetballers van Congo-Brazzaville onder handen nemen. Zo reisde hij van Congo naar Zuid-Afrika en ondertussen vierde hij daar ook zijn 25ste verjaardag.
Kinesist Michiel Martin, die zich ook verdiept in ostheopathie en dry needling, zit om geen uitdaging verlegen. Toen zijn studievriend Arno Parmentier, die ook kine is bij voetbalclub Waasland-Beveren, hem vroeg om mee naar Congo-Brazzaville te trekken, moest hij niet lang nadenken. “Arno was al eerder mee geweest, nu zochten ze nog iemand. De sportieve staf is er Belgisch en zo is de link snel gelegd.”
Nog even onze geografie opfrissen. Congo-Brazzaville, ofte de Republiek Congo, mag je niet verwarren met Congo-Kinshasa, ofte de Democratische Republiek Congo. De eerste is een gewezen Franse kolonie, het tweede land een gewezen Belgische kolonie en vroeger ook bekend als Zaïre en nu soms kortweg DR Congo genoemd. Congo-Brazzaville telt ruim vijf miljoen inwoners, bij DR Congo is men de 100 miljoen al voorbij. Kleine en grote broer dus, maar hoofdsteden Brazzaville en Kinshasa worden enkel gescheiden door de Congostroom. “Ook DR Congo speelt mee in de WK-kwalificatie. Zij hebben onder meer Dieumerci Mbokani in het team.”
Coronatests doen ze er niet via de neus, maar de keel. Niet aangenaam!
Aan de kant van Congo-Brazzaville minder bekende namen. Hier doen Silvère Gonvoula (ex-Anderlecht en KV Mechelen), Guy Mbenza (ex-Cercle en Antwerp) en Marvin Baudry (ex-Zulte Waregem) bij voetbalfans wel een belletje rinkelen. “De meeste spelers van de nationale ploeg shotten in Europa. Enkele in België, waarbij ook Scott Bitsindou die nu uitkomt voor Lierse Kempenzonen.” En in de jeugd ook voor Anderlecht.
Spits van Liverpool
Michiel was present bij twee kwalificatiematchen. “De groep telt vier teams, enkel de eerste stoot door. Makkelijk wordt dat dus niet, zeker omdat we in de groep met Senegal zitten. We verloren van hen met 1-3, maar speelden een erg goede match. Vergeet niet dat bij Senegal een speler als Sadio Mané van Liverpool meedoet. Of ik een handtekening vroeg? Nee, dat zou niet professioneel geweest zijn”, lacht Michiel. Bij Senegal loopt nog stevig materiaal rond met onder meer Krépin Diatta (ex-Club Brugge en nu AS Monaco) en Kalidou Koulibaly (ex-RC Genk en nu SSC Napoli). “De eerste match was die tegen Namibië, maar die werd in het Zuid-Afrikaanse Johannesburg gespeeld. Dat betekende dat we met de selectie eerst verzamelden in Brazzaville, daarna naar Johannesburg trokken en vervolgens terugkeerden naar Brazzaville. En wij kwamen dus al van België. Veel reizen dus en dat kruipt in de kleren. Tegen Namibië speelden we overigens gelijk. In oktober – en hopelijk word ik opnieuw gevraagd – is er nog een dubbele confrontatie met Togo, al zal Togo hun thuiswedstrijd wellicht niet in eigen land afwerken, maar in Marokko.”
Eerst was het lachen met de Nederlander, daarna met de West-Vlamingen
Als hij niet aan de slag was, was Michiel dus vaak onderweg. “Van het land zelf kon ik nog niet veel zien. In Brazzaville zijn de hoofdstraten wel deftig, maar als je wat verder gaat, kom je al snel in de sloppenwijken terecht.” De technische en medische staf was dus grotendeels westers en vooral Belgisch. “Er was ook nog een Nederlandse kine mee. Eerst was het lachen met de Hollander, daarna was de West-Vlaming het mikpunt”, knipoogt Michiel.
Gesloten bar
De voertaal met de spelers was er voornamelijk Frans. “Het zijn allemaal toffe gasten. Het is ook altijd gieren en brullen, je verveelt je niet als ze bij jou op tafel liggen. Meestal zagen we dezelfde gezichten, de spelers met kwaaltjes en diegene die een massage wilden. Maar we hadden onze handen dan ook goed vol. De dag voor mijn verjaardag op 1 september hadden we pas vlak voor middernacht gedaan. Vijf minuten later verjaarde ik dus, maar de bar was al gesloten. Een feestje vieren was er niet bij. De hotels waar we verbleven waren wel top, het eten ook lekker.”
Michiel werd last minute bij het kineteam gehaald. “Ik moest me nog haasten om mijn inentingen tegen onder andere de gele koorts te halen. Maar deze trip smaakt duidelijk naar meer. Straks zijn er nog WK-kwalificatiematchen, maar het echte doel wordt de Africa Cup. Als Paul Put als coach nog op post is, mogen we misschien dan ook nog mee.”
Stadions zonder publiek
Paul Put, die 20 jaar geleden trainer was bij KSV Ingelmunster, is een grote naam op het Afrikaans continent. Bij ons wordt hij nog herinnerd om zijn aandeel in de zaak-Yé, in Afrika is hij onsterfelijk omdat hij in 2013 met het kleine Burkina Faso de finale haalde van de Africa Cup. “Ik heb de trainer leren kennen als een sympathieke man.” Zotte toestanden kwam Michiel er niet tegen. “Het is natuurlijk op zijn Afrikaans. Dat de bus een kwartier te laat opdaagt, daar moet je niet van opkijken. Maar alles komt er uiteindelijk wel in orde.”
De coronamaatregelen zijn er nog prominent aanwezig. “Maar omdat wij in onze bubbel bleven, hadden we daar minder last mee. Maar we werden wel veel getest. Ik denk dat ik in tien dagen in totaal acht coronatests heb ondergaan. Die gebeuren met een wisser, maar ze stoppen die niet in de neus zoals hier bij ons gebruikelijk, maar in de keel. Die wisser gaat er wel heel diep in, het voelt verre van aangenaam aan. Maar het is maar van korte duur natuurlijk. Door corona mocht er op de officials na geen publiek de stadions binnen. Wel jammer natuurlijk, van die Afrikaanse sfeer zou ik wel eens willen proeven. Maar misschien is dat voor de volgende keer.”
Michiel Martin: handballer met ervaring in het bad
Michiel groeide op in Oekene als zoon van Wim Martin en Lieveke Boone. Hij heeft nog een jongere zus: Eline (22). Met zijn vriendin Elena Mariman woont hij nu samen in Gent. “Elena is van Belsele, deelgemeente van Sint-Niklaas, afkomstig. Qua afstand zochten we iets in het midden, maar voor Elena is het toch net ietsje dichter. Die strijd heeft ze dus nipt gewonnen”, lacht hij.
Michiel Martin is master in de kinesitherapie en hoofdzakelijk actief bij Kine Schiervelde langs de Diksmuidsesteenweg. Hij maakt er deel uit van het team onder leiding van Michiel Defreyne en heeft met Samuel Vandekerckhove en Astrid Pattyn nog twee collega’s.
Drukke weekends
Zelf is hij ook door de sportmicrobe gebeten. “Ik heb lang gezwommen, ben me daarna op waterpolo gaan toeleggen en sinds enkele seizoenen speel ik nu handbal bij Knack Roeselare. Een heftige sport. We waren er een tijdje uit, maar nu weet ik al weer hoe het voelt om enkele porren te krijgen”, zegt hij. “Maar ik heb mensen genoeg rond mij die me kunnen behandelen.”
Kine Schiervelde is bij heel wat sportploegen actief en daarvan neemt Michiel er enkele voor zijn rekening. “De jeugd van SK Roeselare-Daisel komt bij ons langs, ook bij Marke-Webis dat op het een na hoogste niveau uitkomt, dus onder Knack Roeselare, ben ik vaste kine. En bij Apolloon Kortrijk (handbal eerste nationale) trek ik mee naar de wedstrijden. En verder heb ik samen mijn vriendin ook nog een praktijk in Gent. Veel vrije tijd is er niet, in het weekend ben ik ook voortdurend de baan op, ook al omdat ik zelf nog speel.” (WVS)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
