Het moest zijn eerste symbolische Vaderdag worden, de dag waarop hij zijn nakend vaderschap zou kunnen vieren. Sybe Vandemeulebroucke wilde de eerste alleenstaande man van het land worden die via een draagmoeder zijn kinderwens zou vervullen, maar bij de ethische commissie van het UZ Gent stuitte hij op een njet. Een keihard verdict, maar de kleuterleider geeft de moed niet op. “Ooit zal ik papa van mijn bloedeigen kindje zijn. Daar ben ik nog altijd van overtuigd.”
Sybe Vandemeulebroucke (30) mag dan wel alleenstaand zijn, de toegewijde kleuterleider aan de Gemeentelijke Basisschool Wijzer in zijn thuisgemeente Kuurne koestert al jaren een grote kinderwens. In 2018 startte hij een adoptieprocedure op, maar die bleek al snel loodzwaar om dragen.
“Ik kreeg te horen dat ik wel tien jaar geduld zou moeten oefenen vooraleer ik een adoptiekindje in de armen kon sluiten”, opent hij zijn verhaal. Veel te lang, zo lang zelfs dat ik voor mezelf uitmaakte dat het niet zou lukken.”
Kort daarna zette Sybe de stap naar pleegouderschap en sinds een goed jaar komt er om de twee weken tijdens het weekend een pleegkindje langs.
“Waarom mogen alleenstaanden via een draagmoeder geen kinderen krijgen? Dat nijpt wel”
“Maar hoe fantastisch pleegzorg is en hoe belangrijk ik het vind, ook pleegzorg vult mijn eigen kinderwens niet in”, stelt hij. “Ik zorg met hart en ziel voor mijn pleegkindje – ik heb in mijn appartement zelfs een kinderkamer volledig ingericht – maar ik droom echt van een kindje dat mijn vlees en bloed in zich heeft.”
Vorige zomer speelde bij Sybe het idee van draagmoederschap op. “In augustus 2021 ben ik naar het UZ Gent gestapt voor een eerste gesprek en via een vriendin vond ik een zeer lieve dame die met plezier draagmoeder wilde zijn. Zij is ondertussen een goeie vriendin geworden.”
Grijze zone
Omdat Sybe de wens als alleenstaande koesterde, zorgde dat voor een onuitgegeven situatie. “En moest het Ethisch Comité van het ziekenhuis zich over het hele proces buigen. Aanvankelijk moest de beslissing al op 16 maart gevallen zijn, daags voor mijn dertigste verjaardag. Uiteindelijk duurde het tot woensdag 1 juni… En viel de hemel op mijn hoofd.”
Het Ethisch Comité oordeelde dat draagmoederschap bij alleenstaande mannen en vrouwen geen optie is. “Een mokerslag”, zucht Sybe. “Ons land heeft geen enkel wettelijk kader rond draagmoederschap bij alleenstaanden, net daar wringt het schoentje.”
“Daardoor zit het onderwerp in de grijze zone en moet elk ziekenhuis zelf een beleid uitstippelen. Maar deze uitspraak zorgt er wel voor dat álle alleenstaande mannen en vrouwen – die zelf geen kind kunnen krijgen – in België hun kinderwens opnieuw kleiner zien worden.”
Net na het nieuws voelde Sybe zich kwaad en verdrietig. “Toen de psychologe van het UZ Gent me via de telefoon het verdict vertelde, werd ik door machteloosheid overmand. Ondertussen heb ik het een plaats kunnen geven, maar het blijft hard. Ik was keihard aan mijn grote droom aan het timmeren, had een draagmoeder die me daarbij wilde helpen… Maar het mag gewoon niet.”
“Een duidelijke wetgeving zou veel ellende vermijden. Voor alle duidelijkheid: ik werp geen steen naar het UZ Gent. Het ziekenhuis moet de richtlijnen van het Ethisch Comité volgen.”
Tsunami aan steun
De voorbije week kreeg Sybe een tsunami aan steunbetuigingen over zich. “Van dichte vrienden en familie over collega’s tot mensen die ik zelfs niet ken. Het heeft me erg veel deugd gedaan. Zeer hartverwarmend, al die knuffels, WhatsAppjes en telefoontjes.”
“Al geven al die lieve woorden mij geen kindje, ze gaven mij wel de kracht om door te zetten. Wat ik toch betreur: naar een deel van de argumentatie achter de beslissing heb ik het raden.”
Had Sybe een partner in zijn leven, dan was draagmoederschap geen enkel probleem. “Mocht ik getrouwd zijn, wettelijk samenwonen of minstens drie jaar een relatie met iemand hebben, dan was het traject al lang opgestart.”
“Nu mág het gewoon niet. Ergens is dat discriminerend, want waarom mogen alleenstaande mannen en vrouwen via een draagmoeder geen kinderen krijgen? Dat nijpt wel.”
Ondanks de klap blijft Sybe zijn grote wens najagen. “Ooit zal ik de papa van een bloedeigen kindje zijn. Daar heb ik alles voor over. Ik heb misschien een veldslag verloren, maar de strijd is nog aan de gang. En ik zit vol vechtlust.”
“Mijn hele leven al ben ik gek op kinderen. Ik ben de oudste in een gezin van drie en mijn mama, Conny Vervaecke, was jarenlang onthaalmama in Heestert. Daar heb ik nog geholpen om pampers te verversen en fruitpap te geven. Als kleuterleider draag ik dan weer elke dag zorg voor 23 kleine ukjes. Die gastjes zijn mijn lang leven. Ik mis enkel een zoon of dochter die écht van mij is.”
Politieke actie
Nu wil Sybe in eerste instantie op zoek gaan naar een Belgisch ziekenhuis dat draagmoederschap bij alleenstaanden wél begeleidt. “Ik geef niet op. Desnoods loop ik alle ziekenhuizen van ons land af, er moet toch iemand zijn die me kan helpen. De voorbije week hebben tientallen mensen me advies gegeven. Een vriendin raadde me zelfs aan om contact op te nemen met minister Petra De Sutter, want zij is ook gynaecologe.”
Wetsvoorstel in de maak
Momenteel bestaat er in ons land geen wettelijk kader omtrent draagmoederschap. “In principe zou een alleenstaande man perfect een beroep kunnen doen op de diensten van UZ Gent. Maar in onze wet staat dat een vrouw die een kind baart automatisch de moeder is van het kind en er dus ook recht op heeft, ongeacht of ze DNA deelt met de baby. Dat bemoeilijkt natuurlijk de beslissing van zo’n ethische commissie”, aldus fractieleider Melissa Depraetere (Vooruit).
Samen met haar collega’s diende ze in het Federaal Parlement een voorstel in om draagmoederschap eindelijk wettelijk vast te leggen. “Nu is het zo dat wensouders twee maanden na de bevalling nog een hele adoptieprocedure, die een jaar kan duren, moeten voltooien vooraleer het kind effectief van hen is. Wij stellen voor om dat gedeelte sowieso af te schaffen.”
“Daarnaast vinden wij dat de draagmoeder voor de bevruchting haar rechten moet afstaan om onzekerheid bij de wensouders en discussie na de bevalling te vermijden. Dat is echter een groot discussiepunt bij verschillende, conservatievere, partijen.” (PS)
Of het buitenland een optie kan zijn, laat Sybe voorlopig nog in het midden. “In mijn hoofd heb ik zo’n mooi plaatje: met een draagmoeder die diep in mijn hart zit in eigen land een kindje krijgen… Dat blijft nog altijd de eerste optie. Maar ik wil momenteel geen enkele piste uitsluiten. Ik zie wel wat er op me afkomt.”
Sybe pleit wel voor actie vanuit de politiek. “Ik ben lang niet de enige die zich in een dergelijk scenario bevindt. Zorg voor een goed omlijnde wetgeving. Misschien kan mijn verhaal tot symbooldossier uitgroeien en een en ander in gang zetten?”
“De voorbije maanden kocht ik al wat babymateriaal: de verzorgingstafel staat klaar in de gang, de eerste speelgoedjes liggen klaar en ik heb zelfs al een herinneringsdoosje. Dat zal nog even moeten wachten om gevuld te raken. Maar ooit komt het ervan. Sowieso.”
Klinken op hernieuwde moed
Zondag gaat Sybe op bezoek bij zijn eigen papa Christaan. “Om hem een gelukkige Vaderdag te wensen en te klinken op hernieuwde moed. Ik had gehoopt om zondag mijn nakend vaderschap samen met mijn ouders, broer en zus te kunnen vieren, maar die plannen moeten nog even in de koelkast. Ik hoop om tegen mijn 31ste verjaardag, op 17 maart 2023, goed nieuws op zak te hebben.”
Sybe zal hoe dan ook een van de best voorbereide papa’s in spe zijn. “De dag dat ik een geboortelijst mag samenstellen, zal ik die al ontelbare keren vooraf gemaakt hebben”, glimlacht hij.
“Ik weet al hoe de geboortekaartjes er moeten uitzien en heb al een jongens- en meisjesnaam in gedachten. Enkel de doopsuiker moet ik nog regelen. De dag dat ik met de kinderwagen door Kuurne kan stappen, zal de gelukkigste van mijn leven zijn.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
