Fiene (21) wil lopen… maar dat kost duizenden euro’s: wie helpt deze Krak om peperdure blade te kopen?

Op haar zestiende werd Fiene Verstraete (21) door onze lezers verkozen tot dé Krak van Ingelmunster. Voor het onvoorstelbare doorzettingsvermogen waarmee het meisje omging met haar beperking. In haar strijd voor een zo normaal mogelijk leven, wil Fiene nu hardlopen. Maar daar heeft ze een peperdure blade voor nodig…

Eind januari 2020. Fiene Verstraete, op dat moment een meisje van 16 jaar, wordt verkozen tot Krak van Ingelmunster. Die titel heeft ze te danken aan haar moedige strijd tegen het complex regionaal pijnsyndroom (CRPS). Ze liep die zeldzame aandoening op nadat ze haar enkel verzwikte in de balletles. De ziekte bezorgde het meisje ondraaglijke pijn in haar linkerbeen: zelfs het minste zuchtje wind of een licht laken kon ze niet verdragen. Toch bleef Fiene altijd positief. Ze deelde bovendien haar ervaringen via sociale media, wat haar tot een inspiratiebron maakte voor velen.

Later dat jaar nam Fiene een ingrijpende, maar erg moedige beslissing: ze zou haar linkerbeen laten amputeren. Daar heeft ze nog geen seconde spijt van gehad. “Sinds de amputatie is mijn leven alleen maar verbeterd”, vertelt ze. “Dag na dag, maand na maand en jaar na jaar ontdek ik waartoe ik in staat ben. Ik heb mezelf teruggevonden!”

“Ik vind het moeilijk om steun te vragen, maar het is nodig om mijn doel te bereiken”

Wat haar overkomen is, steekt Fiene dan ook geenszins weg. “In het begin droeg ik shorts en rokjes: zo zagen de mensen meteen wat er met me aan de hand was, waarom ik anders liep. Mensen staren daardoor ook minder, hoewel ik dat niet erg vind. Zelf kijk je immers ook automatisch wat er aan de hand is als je iemand in een rolstoel of met een prothese ziet. Kinderen zijn zelfs nog veel spontaner. Zo noemde een kindje mijn prothese een robotbeen. Grappig, terwijl de moeder zich duidelijk geneerde”, lacht ze.

Toch zijn het niet allemaal positieve ervaringen. “Een nare ervaring deed ik op bij het parkeren op een andersvalideplaats. Ik gebruik mijn kaart hiervoor omdat op dergelijke plaatsen meer ruimte is om uit te stappen, ruimte die ik echt wel nodig heb. Toch vond iemand het nodig mij erop te wijzen dat die plaats voorzien is ‘voor mensen die het echt nodig hebben.’ Ik was verbijsterd en kon geen woord uitbrengen.”

Nieuwe uitdaging

Maar Fiene staat positief in het leven. Ze heeft een vaste job in wzc Maria Rustoord in Ingelmunster, waar ze het onthaal verzorgt. Maar ook buiten haar dagtaak gaat ze geen uitdaging uit de weg, want nu wil de moedige jonge vrouw lopen. “Dat kan met een zogenaamde blade, een soort prothese”, vertelt Fiene. “Via het revalidatiecentrum van het UZ Gent maak ik deel uit van Blades On Track, een groep enthousiaste bladerunners. We vormen nu een loopgroepje van een zevental mensen. Het werkt motiverend.”

Blades On Track pleit vooral om bladerunning financieel toegankelijker te maken. De prijzen voor een geschikte blade variëren van 7.000 tot 20.000 euro, door de gebruiker zelf te betalen. Momenteel test Fiene een zestal blades uit. “Vergelijk het met een loper die de geschikte schoenen zoekt. Qua blades heb je bijvoorbeeld exemplaren om te sprinten of voor een duurloop. Ik moet nog voor mezelf uitzoeken wat me precies ligt. Maar wat ik nu test, opent voor mij alweer een nieuwe waaier aan mogelijkheden.”

Moeilijk

Of er zonder haar amputatie een loopcarrière voor haar zou zijn weggelegd, zal Fiene nooit weten. “Al van mijn tien jaar kon ik niet meer lopen. Daarvoor was ik wél heel sportief: ballet, dansen, trampoline… Ik heb van alles geproefd. Nu heb ik mijn zinnen dus op dat lopen gezet. Eigenlijk is dat de meest toegankelijke sport, behalve voor iemand met een amputatie dus. Terwijl lopen zoveel goeds doet: je blijft meedraaien in de maatschappij, je blijft fysiek actief en plukt daar later ongetwijfeld de vruchten van. Let wel: ik moet nog veel leren. Het is een totaal andere manier van voortbewegen. Zo moet je op alle oneffenheden letten, want voor je het weet, val je. Ook evenwicht speelt een rol.”

“Eén kilometer op een blade staat qua inspanning gelijk met 7 kilometer zonder”

Maar opgeven staat niet in het woordenboek van Fiene. Ze nam onlangs op haar blade deel aan de City Run in Ingelmunster. “Het was voor het eerst dat ik niet op een piste liep. Dat was al een beregrote uitdaging, want het was donker en je wist vooraf niet waar je terechtkwam”, vertelt ze. Maar zo zette ze alweer een stap vooruit. “Een serieuze, ook fysiek. Eén kilometer op een blade staat immers qua inspanning gelijk met 7 kilometer zonder. De eerste keer dat ik met de blade liep, was ik na 50 meter uitgeput want ook de spierkracht in mijn gezonde been was danig afgenomen. Bovendien moet je ook alert blijven voor ontstekingen. Het blijft zoeken en aftasten.”

Een volgende item op haar verlanglijstje is een wedstrijd lopen. “Ik stel me telkens een nieuw doel, een uitdaging, mijn limiet opzoeken en verleggen. Als ik dat doe, weet ik dat ik ver kan geraken. Met een blade kan je ook aan verspringen doen, dit zie ik ook wel zitten. En binnenkort ga ik ook eens proberen om te skiën! Samen met de prothesemaker gaan we dat uittesten. Ik heb dit nooit eerder gedaan, zelfs niet met twee benen… Wie weet, kan ik ooit eens een skireis maken? Ik ben heel blij met al die kansen die ik krijg.”

Steunactie

Veel mensen konden Fiene al ontmoeten tijdens de City Run, de ideale promotie voor de steunactie die momenteel loopt voor de aankoop van een blade. “Ik vind het moeilijk om steun te zoeken, maar het is om mijn doel te bereiken. Ik wil het alvast op een positieve manier aanpakken. Ik ben ook heel open over de stappen die ik zet. Zo kunnen de mensen zien dat ik écht niet op zoek ben naar luxe, maar naar een manier om vooruit te komen in het leven.”

Jammer genoeg voor Fiene wordt er niet tussengekomen in de aankoop van zo’n peperdure blade. “Gelukkig is dat wel het geval voor de elektronische knie waarover ik beschik. Maar dat is dan maar de absolute basis. De knie die mij het leven een stuk makkelijker zou maken lees meer energie teruggeven, die beter stapt, die kortom slimmer is zou mij 75.000 euro aan opleg kosten, elke zes jaar. Dat is onbetaalbaar. Eigenlijk zouden de mensen die daarover oordelen en beslissen zelf eens moeten ervaren wat het is. Gewoon eens met één been stappen, met een gewone prothese… dan spreek ik nog niet over zo’n blade aantrekken. Misschien zouden ze dan wat inschikkelijker zijn”, knipoogt Fiene.