Niet nadenken, gewoon doen. Onder dat motto trokken vader en zoon Claeys oostwaarts om de ‘girls’ van een bevriende Oekraïner op te vangen. De exacte bestemming kenden ze nog niet, maar vanuit ons land slaagden familieleden en vrienden erin om hen samen te brengen in Polen. Na 3.000 kilometer en 48 uur zijn ze terug in de Westhoek met Alice (14), Anya (45) en Natasha (46), die nu opgevangen worden in het ouderlijk huis. “Zolang het nodig is.”
“Ik ben enorm trots op mijn kinderen.” Luc (61), de pater familias van de familie Claeys, is diep ontroerd bij de ‘girls’ van Sasha, die hij met de hulp van zijn familie ging ophalen in Polen en nu te slapen legt in het ouderlijk huis in Geluwe. “We zijn weer met vijf thuis”, zegt de man, die in 1994 al eens zijn deuren openstelde voor Sasha.
“Onze Sasha is dé violist van het Kalinakoor uit de Oekraïense stad Poltava. Hij verbleef toen bij ons in het kader van een uitwisseling met het koor uit Geluwe”, vervolgt Luc. “Er werd een band gesmeed en we bezochten elkaar meermaals. Hij kwam hier met zijn vrouw zelfs op huwelijksreis. Intussen is het zo’n twintig jaar geleden dat we elkaar nog zagen, maar we bleven altijd in contact. De laatste paar maand kregen we verontrustende berichtjes over de dreiging aan hun grens. Toen het begon, vingen zij zelf veel vluchtelingen op vanuit het oosten van hun land.”
Erbarmelijke omstandigheden
Maar ook voor hen werd het te gevaarlijk. “Op een avond kregen we een bericht van Sasha: ‘kijk alsjeblief wat je kan doen, my girls zijn in grote problemen’. Het gaat om zijn dochter Alice (14), vrouw Anya (45) en zus Natasha (46), die op hun tandvlees zaten na meer dan dertig uur reizen en aanschuiven in een lange file aan de Poolse grens bij min tien graden in erbarmelijke omstandigheden”, zegt Korneel (39), een van de twee zonen van Luc uit Passendale. “Dat was een moment in mijn leven dat ik niet dacht, maar gewoon deed.”
Met een minibusje uit Beselare, dat ze gratis mochten gebruiken, vertrokken Luc en Korneel, maar hun precieze bestemming kenden ze toen nog niet. “We trokken oostwaarts richting het middelpunt van twee grote vluchtelingenstromen”, vervolgt Korneel. “Er was chaos, maar op een bepaald moment hoorden we dat ze in Krakau waren beland.”
De twee konden rekenen op een ‘backoffice’. “Dat lag in West-Vlaanderen en bestond onder meer uit broer Matijs, zus Hanne, Jan-Willem Bekaert, Dieter Deleu en Bert en Ruben Vanderlinde. Zij regelden bijvoorbeeld ons hotel en de plek waar we elkaar zouden ontmoeten”, aldus Korneel.
Met een plakkaat met de namen van Anya, Natasha en Alice en Belgische vlaggetjes, geknutseld door Hanne (36) en haar kinderen, vonden ze elkaar terug op een parking in Polen. “Ik kreeg de tranen in mijn ogen en op een bepaald moment waren zij mij aan het troosten. Het toont de veerkracht en sterkte van die mensen”, stelt Korneel.
Toekomst
“Nu zijn we in veiligheid”, reageert Anya aan de tafel van Korneel, die naast oorlogsbegraafplaats Tyne Cot Cemetery woont. “We zijn deze familie heel dankbaar voor hun steun, hulp en opvang. Het werd heel gevaarlijk.”
“We volgen het nieuws dag en nacht”, vult Alice aan. “We blijven wel bezig met de toekomst. Ik volg online school, training en Engels. I’m busy. Natuurlijk willen we zo snel mogelijk terug.”
De familie Claeys stelt geen deadline voorop. “Zij beslissen”, stelt Luc. “Het is onze morele plicht. Meer dan honderd jaar geleden werden onze streekbewoners elders opgevangen. Het is jammer dat dit opnieuw nodig is, maar niet meer dan menselijk en normaal dat we helpen.”
Sasha blijft voorlopig achter, maar bedankt de familie met een video, waarin hij de melodie van het Belgisch volkslied speelt op zijn viool. “Hij maakt deel uit van een burgerwacht en zorgt voor everzwijnen, graan en andere voeding voor de vluchtelingen”, aldus Luc. “Hier en daar is de golf van solidariteit enorm.” (TP)
West-Vlaanderen solidair met Oekraïne
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
