Oude mannen in blauwe kielen. Hét clichébeeld van de duivensport mag je stilaan in de vuilnisemmer kieperen. Topduiven zijn bakken geld waard en steeds meer kinderen zetten hun eerste stapjes in het wereldje. Onder hen ook de jonge Amy Desutter (11). De Koolskampse meid kwam zwaar slechtziend ter wereld, maar heeft haar hart verloren aan haar duiven. “Ik moet ze elke dag toch even in mijn handen gehad hebben”, zegt ze. “Ze zijn mijn alles.”
“Wanneer die duifjes hier boven ons huis fladderen, fleurt Amy helemaal op.”
Aan het woord zijn Jan Desutter (43) en Charlene Houthoofdt (36), de trotse ouders van Amy, die volgende maand twaalf verjaardagskaarsjes mag uitblazen. Het meisje werd op 16 december 2010 zwaar slechtziend geboren, maar dat houdt haar niet tegen om het beste van haar leven te maken.
“Amy kan met haar linkeroog enkel licht en donker van elkaar onderscheiden, rechts ziet ze 1,6 op 10. Erg weinig dus”, zeggen mama Charlene en papa Jan.
“Onze zwangerschap is destijds volledig normaal verlopen. Niets wees erop dat Amy een visuele beperking zou hebben. Ook tijdens haar eerste maanden als pasgeboren baby hadden we geen enkele reden om onraad te ruiken.”
Donderslag
Het nieuws dat Amy zo goed als blind was, kwam dan ook als een donderslag bij heldere hemel. “Onze dochter opende haar ogen niet zo vaak, dus besloten we om haar toch te laten onderzoeken.”
“Dankzij felroze verf op hun veren, kan ik mijn vogels herkennen in de lucht” – Amy Desutter
“Bij Kind & Gezin werd ons erg bruusk gemeld dat Amy zwaar slechtziend was. Het was alsof de wereld onder onze voeten wegschoof. We hebben toen meteen aangeklopt bij onze huisarts, die ons naar een oogspecialist van de Izegemse Sint-Jozefskliniek doorverwees. Daar kregen we de bevestiging: het zicht van Amy konden we bijna tot nul herleiden.”
Aan het UZ Gent volgden tal van onderzoeken en tijdens haar eerste levensjaren onderging Amy vier oogoperaties om onder andere cataract weg te halen, maar haar zicht verbeteren, was onmogelijk. “Al heeft Amy zich erg snel met haar situatie verzoend”, klinkt het bij de ouders.
“Voor haar is het gewoon een deel van haar leven. Tot en met het derde leerjaar trok ze ook naar de lokale basisschool hier in Koolskamp, nu volgt ze les aan Spermalie in Brugge. Daar krijgt ze de beste zorgen en is alles aangepast aan haar noden. Ze leert nu zelfs met de laptop werken.”
Meteen verkocht
Thuis vormt Amy’s handicap geen hinderpaal. “Ik ken elke centimeter van onze woning”, glimlacht Amy. “Ik weet perfect hoeveel stappen ik van de sofa naar het toilet in de gang moet zetten en hoeveel treden onze trap telt. Vijftien. Hier voel ik me perfect veilig.”
Die vertrouwde haven vormt ook de thuis van Amy’s meest kostbare bezit: haar zeventien eigen duiven. “Mijn papa heeft me met die microbe besmet”, glimlacht ze. Papa Jan knikt. “Ik heb vroeger nog exotische vogels gekweekt, maar schakelde eind 2017 over naar de duivensport. Het competitieve aspect trok me over de streep. Net als het feit dat duiven iets minder poetswerk vergen”, glimlacht hij.
Jan nam zijn dochter (letterlijk) aan de hand en troonde haar mee de duiventil in. “Ik was er meteen gek op”, pikt ze in. “De eerste keer dat ik een duifje in handen kreeg, vergeet ik nooit meer. Samen met papa voederde ik ze en hielp ik ook de til netjes houden.”
Eigen duivenhokje
Sinds twee jaar heeft ze haar eigen duivenhokje. Die vormt intussen de spil in haar leven. “Ik wilde koste wat het kost eigen vogels. Mijn papa heeft er zo’n 75, ik zeventien”, glundert ze. “Vijf kweekkoppeltjes, vier wedstrijdduiven en drie jongskes. Ik kan ze niet meer missen.”
De verzorging van haar eigen duiven doet Amy nu samen met mama Charlene. “Zo is de duivensport uitgegroeid tot een echt gezinsmoment”, glunderen de drie.
Ondanks haar slecht zicht kan Amy haar duiven perfect van elkaar onderscheiden. “Ik vóel welke duif ik in handen heb”, zegt ze. “Ik heb met diervriendelijke verf, die eigenlijk dient om roofvogels op een afstand te houden, enkele veren ook een felroze kleur gegeven. Zo kan ik ze in de lucht wel onderscheiden van de duiven van papa.”
Zen-momentje
Samen met haar papa waagde Amy ook al haar kans tijdens enkele wedstrijdvluchten. “Voorlopig zonder ereplaatsen, maar ik hou wel van de spanning. Op zaterdag, wanneer de duiven thuis moeten landen, kan ik naar de hemel blijven turen. Als ze dan weer in hun til neerstrijken, voel ik me het gelukkigste meisje ter wereld.”
Na twee jaar als jonge duivenmelker is Amy helemaal verkocht. “Als het van mij afhangt, blijf ik dit mijn leven lang doen”, zegt ze. Mama Charlene en papa Jan knikken. “We merken dat de duiven Amy ook veranderd hebben. Wanneer ze met haar gevederde vrienden bezig is, komt ze helemaal tot rust. Het is haar zen-momentje.”
“En dat wil ik elke dag meemaken”, zegt Amy stellig. “Ik geef ze veel liefde, maar krijg er minstens evenveel van terug. De knuffels die ik hen kan geven, schenken me zóveel energie.”
Een mentaliteit die bij papa Jan en mama Charlene bakken bewondering opwekt. “Hoe Amy met haar beperking omgaat, daar kunnen we alleen maar onze hoed voor afdoen. Ze zegt soms dat ze graag even goed zou willen zien als andere kindjes, maar de duiven geven haar enorm veel kracht. En dat is echt onbetaalbaar.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
