VIDEO – Dominique Persoone bezegelt zijn liefde voor West-Vlaanderen met een… tattoo

Onze hoofdredacteur doet naarstig mee aan de tattoorevival. Wat inkt meer of minder, daar draait hij zijn hand niet voor om. Speciaal voor deze krant wou hij zelfs zijn liefde voor West-Vlaanderen vereeuwigen. Sinds kort staat het logo van West-Vlaams Ambassadeur op zijn schouder… mét een half zwijn. “Hoe machtig is dat niet, vint?”

“Wát heeft hij gedaan?” De reacties de afgelopen week op de redactie waren niet mis te verstaan, gaande van goe zot! tot het is toch ne sjarel! Veelal gevolgd door een veelbetekenende lach. Want iedereen die Dominique ook maar een béétje kent, schrikt hier eigenlijk niet van.

“Ik ben écht preus op waar ik vandaan kom”, klinkt het. “De titel van West-Vlaams Ambassadeur had ik echt niet verwacht vorig jaar. Allee how, ik stond tegenover gasten als Flip Kowlier en Will Tura. Maar het is een titel die ik met trots draag. En nu dus ook op mijn lichaam.”

Verslaving

Het is vrijdagochtend en Björn Verbrugge opent al vroeg de deuren voor zijn trouwe klant. In het pand waar decennialang juwelen en sieraden werden verkocht, zet Björn nu pareltjes van tattoos. Dominique wijst naar een wazige zwart-witfoto aan de muur, van een geblokte man die een tattoo zet met daarachter de piepjonge Björn. “Dat maakt het extra schoon: dat hij in de voetsporen treedt van zijn vader. Dat familiale vind ik heel schoon. Björn heeft ook dezelfde tattoo gezet bij mij, mijn vader en mijn zoon. En we hebben ook iets bij elkaar mogen zetten. Onvergetelijk.”

Meteen gaat het T-shirt uit en checkt Dominique waar de nieuwbakken tattoo kan komen. “Ik dacht eerst op mijn borst, maar de vorige keer deed dat allesbehalve deugd. Misschien mijn schouder dan maar?” Als Dominique zich neerzet in de stoel, geeft hij toe dat het een soort verslaving is geworden. “Zelfs mijn vrouw, die er ook een paar heeft, zei vanmorgen dat mijn plaats wilde innemen.”

Plakboek

Maar voor Dominique is het meer dan een verzameling van mooie momenten. Een plakboek, zoals zijn moeder het al eens smalend noemt. “We hebben allemaal wel eens een dag dat we zuchten wanneer we opstaan, omdat we geen goesting hebben of wat mottig zijn. Als ik dan in de badkamer mijn tanden poets en in de spiegel kijk, zie ik al die mooie momenten in mijn leven. Mijn vrouw, mijn zoon, The Chocolate Line, de plantage in Mexico, de prijzen… En dan denk ik: how vint, niet trunten, geen mi-mi-mi, ‘k heb zeer aan mijn knie. Maar deuredoen!”

Het is ook de reden waarom zijn tattoos voornamelijk vooraan staan, niet op zijn rug. Onderaan op zijn lijf staan er geen tattoos. “Nog niet”, grijnst Dominique. “Eerst boven beginnen. Maar een tatoeage moet je vooral voor jezelf zetten. Niet voor een ander. Ik begrijp ook niet dat sommigen zeggen dat ze spijt hebben van een bepaalde tattoo. Meestal is het dan omdat ze willen meedoen met een trend: een tribal op de rug of zo’n prikkeldraad zoals Pamela Anderson. Nee, doe maar geweune. Kies iets voor jezelf.”

Te braaf

Het tatoeëren zelf gaat vlot, pijnloos bijna aan het gezicht van Dominique te zien. “Björn is een vakman. Het is ook niet de eerste die hij zet bij mij. Wellicht ook niet de laatste.”

Het is niet gelogen: elke tattoo heeft een verhaal. Veelal voorafgaand aan een feestje, tequila of een reis. Opvallend: zijn eerste tattoo is al niet meer zichtbaar. “Toen ik in de Michelingids werd opgenomen als chocolatier, liet ik drie cacaobonen zetten op mijn borst. Alleen dacht iedereen dat het om een logo van Adidas ging. Ik maakte de fout zoals zovelen: een kleintje zetten omdat je te braaf wil gaan. Maar ik ben rap van gedacht veranderd. Nu kan je er niet meer naast kijken.”

Exact een uur later is de zaak beklonken. Björn werkt nog wat af, verzorgt de tattoo en plakt het zorgvuldig af. “Met een doorzichtige folie, zodat uw madam al meteen eens kan kijken.” Dominique bekijkt het meteen in de spiegel. “Hoe machtig is dat niet, vint? Ik ben heel content! Tot de volgende, Björn!”