Deze man gaf al 700 keer bloed en plasma: wie volgt het voorbeeld van superdonor Jean Pierre?

Bloed geven doet leven, was zo’n 30 jaar lang dé slagzin van Rode Kruis Vlaanderen. Die leuze nam Jean Pierre Dezeure volledig ten harte, want de Bruggeling heeft op 70-jarige leeftijd al om en bij de 200 bloed- en 500 plasmadonaties op de teller staan. “Maar cijfers zeggen niet alles over iemands engagement”, blijft hij bescheiden.

In 2024 trokken 25.363 West-Vlamingen naar een mobiele inzameling of een van de drie donorcentra om bloed te doneren, zo blijkt uit nieuwe cijfers van Rode Kruis Vlaanderen. Een op de tien donoren deed dat zelfs vier keer, het maximaal toegelaten aantal per jaar. Ook Jean Pierre Dezeure uit Zeebrugge behoort tot die groep, deze superdonor houdt al 52 jaar lang vast aan deze altruïstische traditie. “Ik ben gestart op mijn 18de, en op twee uitzonderingen na nooit gestopt”, lacht de zeventiger.

Twee keer overgeslagen

Als jonge gast trok Jean Pierre naar Brussel om te studeren en later te werken als rijkswachter. Bij de Militaire Dienst voor Bloedtransfusie doneerde hij trouw om de drie maanden bloed, bijna altijd op z’n eentje. “Dat was vanzelfsprekend voor mij. Ik ben de jongste in een gezin van zeven, mijn familie had jaren het goede voorbeeld gegeven. Toen ik als twintiger terugkeerde naar Zeebrugge bleef ik steevast drie à vier keer per jaar – de richtlijnen zijn wel eens veranderd bij het Rode Kruis – bloed doneren, jarenlang samen met mijn vrouw en later ook mijn kinderen. Twee keer heb ik forfait moeten geven, om kleine medische redenen. Los daarvan heb ik nooit een sessie overgeslagen”, vertelt Jean Pierre.

“We mogen lang en comfortabel leven, ik wil daar iets voor terugdoen”

Maar de voormalige rijkswachter wou nog meer doen. Met zijn B+-bloed kwam hij niet in aanmerking om bloedplaatjes te doneren, maar zijn plasma was wel meer dan welkom. Naast zijn ca. 205 bloeddonaties heeft hij daarom ook binnenkort 500 plasmadonaties op zijn naam staan. Plasma mag je namelijk om de twee weken geven, een gewoonte die Jean Pierre enkel onderbrak toen zijn twee dochters nog klein waren. “Als papa moest ik vaak taxichauffeur spelen naar allerlei hobby’s. Toen heb ik bewust op de pauzeknop gedrukt, maar eens mijn kinderen oud genoeg waren om zich zelfstandig van hot naar her te verplaatsen, heb ik mijn plasmadonaties hervat.”

Kinderen betrekken

Los van de familietraditie is er nog een andere reden waarom Jean Pierre zo’n gemotiveerde donor is. “In België is onze gezondheidszorg zeer laagdrempelig en toegankelijk. Mensen van mijn generatie genieten bij wijze van spreken van een verlenging. We mogen langer én veel comfortabeler leven door de wetenschap. Ik vind het maar normaal dat ik mede daarom mijn steentje bijdraag aan het systeem. Zie het zoals een verzekering, als je op tijd je premie betaalt, kan je later van de voordelen genieten”, klinkt het rationeel.

Maar ook de menselijke kant van het verhaal houdt hij in het achterhoofd. “Toen ik in Brussel woonde, kende ik een krantenbezorger die een afspraak had voor een noodzakelijke heupoperatie. Een week na die datum zag ik hem rondfietsen. Wat bleek? De chirurg had de operatie op de dag zelf geannuleerd omdat er niet genoeg bloed op voorraad was… Dat is toch te absurd voor woorden? Zo’n verhalen herinneren mij eraan hoe belangrijk het blijft om ons massaal in te zetten, ook de reden waarom ik nog steeds probeer om mensen te overtuigen eens met mij mee te gaan. Bloed – en plasma – doneren redt écht letterlijk levens.”

Engagement

Of Jean Pierre de effectieve recordhouder in onze provincie is, weet hij niet. “En dat maakt eigenlijk ook echt niets uit. Die cijfers vertellen iets, maar ook niet alles over iemands engagement. Moeders moeten bijvoorbeeld verplicht heel wat donaties missen tijdens een zwangerschap en na de bevalling. Zij gaan daardoor niet snel een zogenaamd record beethebben, maar hun verdienste is minstens even groot. Het belangrijkste voor mezelf is dat ik nooit vrijwillig een donatie heb overgeslagen. Zo ken ik ook een visser die slechts één of twee keer per jaar bloed geeft, maar hij weigert wel bewust te reizen om dat te kunnen doen. Hoe mooi is dat?”

“Vrouwen die zwanger worden gaan minder snel een donorrecord beet hebben, maar hun verdienste is minstens even groot”

Zelf blijft de Bruggeling vaste klant bij de mobiele collectes in Zeebrugge en het donorcentrum, maar hij hoopt ook dat de nieuwe generatie klaarstaat om over te nemen wanneer hij er om gezondheidsredenen mee zou moeten stoppen. “Ik merk dat de jongeren van vandaag minder hun weg vinden naar de inzamelmomenten. Een angst voor het onbekende, te drukke levens, of gewoon niet stil staan bij de noodzaak? Ook wordt er minder ‘reclame’ gemaakt, vind ik. Ik raad het nochtans iedereen aan om het eens uit te proberen, én om je kinderen mee te nemen. Maak er een uitstap van, leer hen iets bij. Ik lig nu soms naast jonge mensen die ik als kleuter heb weten rondlopen toen hun ouders geprikt werden. Zo creëer je als ouder de donoren van de toekomst!”