Zijn laatste woordje als burgemeester van Zuienkerke is voor op de nieuwjaarsreceptie volgende week zaterdag, maar wij blikken hier al terug op de carrière van Alain De Vlieghe. De Zuienkerkenaars verliezen met de goedlachse burgervader een politiek monument. “Ik kreeg al van veel mensen te horen dat ze het jammer vinden dat ik stop.”
Ons oog valt op een foto van De Vlieghes eedaflegging bij de gouverneur, in 2010. Zijn bureau in het gemeentehuis is nog niet opgeruimd. “Eigenlijk voelde ik mij aanvankelijk niet geroepen om in de politiek te gaan: we hadden vijf jonge kinderen in huis, en ik was er voor hen al zo weinig. Maar mijn vader Julien, die zelf 36 jaar schepen was in Zuienkerke, zag mijn engagement in het verenigingsleven en drong erop aan dat ik toch in zijn voetsporen zou treden”, vertelt De Vlieghe. Zijn politieke carrière begon in 1993 bij het OCMW. Een jaar later stond hij op de lijst van burgemeester Cuypers. “Vier lijsten waren er toen. Naast Gemeentebelangen had je ook nog Veilig Vernieuwen van André Delaere, PLUS (de socialisten, red.) en NEP, de ludieke lijst van dr. Bertrem. Met Gemeentebelangen haalden we zes zetels binnen en ik werd derde schepen”, aldus De Vlieghe.
Ook in 2000 raakte hij rechtstreeks verkozen, en toen hij bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen – in 2006 – meer voorkeurstemmen haalde dan lijsttrekker Henri Cuypers, werd er binnen de partij afgesproken dat hij halverwege de legislatuur de burgemeesterssjerp zou overnemen. Wat uiteindelijk in2010ook gebeurde. “Achteraf gezien ben ik er wel blij om, dat mijn vader me destijds dat duwtje in de rug heeft gegeven. En dat ik mijn job bij Diapal vaarwel heb gezegd om voluit voor de politiek te gaan, want die combinatie zou op termijn toch niet meer haalbaar zijn geweest”, klinkt het.
Gemeentehuis
Een realisatie waar hij als burgemeester bijzonder trots op is, was de verbouwing van het gemeentehuis in 2010. “Tijdens die werken maakte ik hier bij wijze van spreken mijn bed op: dag en nacht was ik met de verbouwing bezig. Openbare werken waren ook mijn dada als bouwkundig tekenaar, en het merkwaardige daarvan is dat, als het resultaat gezien mag worden, het prijskaartje plots geen rol meer speelt voor de mensen. Moraal van het verhaal: als het goed is, dan màg het ook iets kosten. Bij de oplevering van het gemeentehuis heeft niemand mij naar dat prijskaartje gevraagd.”
“Zijn inwoners tevreden over investeringen, dan speelt het prijskaartje vaak geen rol meer”
“De bouwgrond is erg schaars geworden en de open ruimte is een van onze grootste troeven. Plus: de overheid wil ook niet meer dat er nog veel wordt bijgebouwd op het platteland. Bij eventuele inbreidingsprojecten zal er ook goed over gewaakt moeten worden dat onze vier unieke dorpskernen hun charme behouden. Zaken die onaf zijn gebleven? Ik hoop dat de nieuwe ploeg achter de realisatie van de landbouwring blijft staan. Daar hebben we de tegenkanting initieel wat onderschat. En ook het masterplan Nieuwmunster had ik nog graag gerealiseerd gezien. Maar politiek is altijd ‘onaf’, ik ben blij met mijn carrière en wil mij vooral niet als een boze schoonmoeder blijven moeien”, knipoogt Alain De Vlieghe.
Wendy en Meggie
In al die jaren heeft hij naar eigen zeggen maar één keer aan stoppen gedacht. Dat was de dag dat hij zijn dochters Wendy en Meggie verloor in een verkeersongeval. “Om onverklaarbare reden is mijn oudste dochter, die aan het stuur zat, van haar rijstrook afgeweken en frontaal in botsing gekomen met een vrachtwagen. Ik kwam van mijn werk en zag een ongeval gebeuren – ja, ik heb het zien gebeuren – en dacht: verdorie, wat is dat daar? Ik reed er voorbij en herkende de auto niet, die was tot schroot herleid. Maar toen zag ik mijn oudste dochter op de weg liggen. 24 september 1996. Die datum staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.”
De Vlieghe leerde in het gemeentehuis zijn tweede vrouw Ann kennen. “Ze werkte hier op de financiële dienst, en op zekere dag hadden we een personeelsuitstapje”, glimlacht hij. Of De Vlieghe schrik heeft voor het zwarte gat? “Neen, maar mijn vrouw heeft me wel al op het hart gedrukt dat het belangrijk is dat ik een nieuwe bezigheid zoek. We fietsen veel, we hebben zeven kleinkinderen, en ik heb ooit een basiscursus kalligrafie geleerd die ik graag eens zou willen opfrissen”, aldus De Vlieghe.
Nieuwjaarstoespraak
Op zaterdag 4 januari geeft hij zijn laatste nieuwjaarstoespraak. “Een symbolisch moment want die traditie is er gekomen bij mijn aanstelling als burgemeester. De nieuwjaarsreceptie is nu een jaarlijkse traditie waar veel Zuienkerkenaars naar uitkijken”, besluit De Vlieghe.
Dit was 2024
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
