Vaderdagstress

Jan Gheysen
Jan Gheysen Opiniërend hoofdredacteur

‘Viert Vader’. Steevast verkeerd, met overbodige ‘t’, gespeld. Het klinkt niet altijd als een vriendelijke oproep, maar soms als een gebod, zelfs haast als een bevel.

‘Viert Vader’. En we geven het graag toe dat we ons er met enig welgenoegen aan overgeven. Al is dat minder van harte dan voorheen. Dat ligt niet aan ons, evenmin aan de kinderen en ook al niet aan onze ouders, verre van. Maar het zit hem in de poging om al dat ‘gevader’ op één dag gecombineerd te krijgen.

Daar komen gegarandeerd agendapuzzels aan te pas en over en weer ge-sms en getelefoneer en finaal de onvermijdelijke vaderdagstress. Het is hollen van ouders naar schoonouders en naar huis omdat de uitgevlogen kinderen ook nog eens willen langskomen, wat we zeker niet willen missen. We kunnen ons nog enigszins troosten met de idee dat zo’n dag bij de nieuw samengestelde gezinnen voor nog meer kopbrekens zorgt.

Moet dat allemaal dan wel? De vraag durven wij zelden hardop stellen, uit angst dat we zouden kunnen verkeerd begrepen worden. En dus stressen we maar lekker doorheen al dat gevier.

Handboek van het vaderschap

Zo’n Vaderdag heeft alvast één groot pluspunt. Het feest zet je aan het denken. Over dat vaderschap en over wat dat eigenlijk betekent. Voor jezelf, voor je kinderen, voor je ouders. En voor je het beseft, ben je aan het vergelijken. Jouw vaderschap tegenover dat van je vader. En over hoe anderen dat invullen. Bij de geboorte van je kinderen krijg je geen handboek voor dat vaderschap meegeleverd. Er is, net zo min als dat bestaat voor moeders, geen vaderschool, je hoeft er voorafgaandelijk ook geen examen voor af te leggen. Er komt hoogstens een moment waarop je kan vermoeden dat je in je vaderlijke opzet bent geslaagd, maar heel zeker daarover ben je nooit.

We noemden het vaderschap ooit eens een permanente oefening in overbodigheid. Dat werd niet op applaus onthaald. En we zullen het onder andere ook daarom zondag niet declameren tegenover onze eigen vader. En toch… het lijkt ons altijd sterker iemand te vieren om wie hij is, eerder dan om wat hij is.