Te jonge kindjes, oude knarren en bier verkopende meisjes

De 44ste editie van Festival Dranouter was er eentje met veel meisjes, te jonge kindjes en oude knarren die op het podium het beste van zichzelf gaven, maar af en toe toch flink kraakten.

De drie dagen Festival Dranouter zitten er zo goed als op. Tijd om wederom de balans op te maken van een geslaagd weekend.

Beginnen doen we met het gemakkelijkste: de sfeer en gezelligheid. Die was zoals ieder jaar weer top. De weergoden waren, op een enkele plensbui na, het festival goedgezind, de mensen hadden zich wederom op hun creatiefst uitgedost en er waren zelfs optredens die als achtergrondmuziek voor een fijn weekend zorgden. Vanuit de luie stoel was het best weer genieten, een tien op tien dus.

Nu we toch Komen Eten-gewijs bezig zijn, kunnen we verder gaan met het eten. Ook dat was best top. Culinair hoort Dranouter bij een van de betere festivals van het land. Niet dat Sergio Herman hier komt koken of dat je haute cuisine mag verwachten, maar er is een ruim aanbod en de hamburgers zijn toch net dat tikkeltje beter dan op veel andere festivals. Braadworsten komen los van de barbecue en je kan zelfs scampi’s verkrijgen. Persoonlijk proberen we, omdat het cliché is, zo weinig mogelijk frieten te eten op een festival. Maar op Dranouter wijken we hier graag vanaf. Het zijn de beste van het land. Ieder komt hier aan zijn trekken.

En als we het over ieder hebben, dan gaat het over jong én oud. Weinig festivals waar de kloof tussen de jongste en de oudste bezoekers zo groot is als Dranouter. De ‘oudere’ bezoekers komen voor de gezapigheid en het drinken van een pintje in hun stoeltje om hier en daar voorzichtig mee te wiegen op een optreden. De jongeren vinden we dan vooral op de camping én in de biertent, tot in de vroege uurtjes.

Daarnaast ook veel ouders met kinderen én veelkleurige koptelefoons. Allemaal leuk en best wel schattig, maar er zijn ook grenzen. Tijdens het optreden van Raymond van het Groenewoud spotten we een vader met zoon/dochter in draagdoek. Het kindje in kwestie was amper twee of drie maanden oud. Met koptelefoon op, dat wel, maar voor de rest was het kindje onbeschermd. Een enkele duw van een passant, wat op een festival meer dan eens voorkomt, kunnen het kind in gevaar brengen. We zijn voorstander van kinderen vroeg de festivalmicrobe mee te geven, maar dit was er toch dat tikkeltje over.

“De festivalmicrobe kun je niet vroeg genoeg te pakken krijgen, maar na twee maanden is misschien net iets te vroeg”

Verder was dit het weekend van de meisjes. Zo bracht Raymond van het Groenewoud zijn hit met veertig jonge en iets minder jonge meisjes op het podium. Achteraf ging hij ze nog even uitgebreid bedanken voor hun aanwezigheid. Ruim in de 60, maar nog steeds een snoeper. Nog meer meisjes bij Bazart. Op de eerste, tweede, derde, vierde, vijfde en ook op de zesde rij. En misschien nog iets meer naar achteren ook. “We hebben maar mooi Bazart kunnen strikken”, klonk het vooraf trots op de organisatie. En dat bleek een voltreffer. De tent zat stampvol en de meisjes vielen net niet in katzwijm bij het aanzien van frontman Mathieu en de zijnen.

Nog meer meisjes! Met bier! In het publiek! Dit jaar was het een opvallend beeld. Jonge meisjes die zich door de dikke drommen publiek wurmden om bier te verkopen. Met een zware zak vol bier op de rug dus. Het is een fenomeen dat op losse concerten al een tijdje opduikt en nu ook bij festivals. Handig voor de festivalganger die geen seconde van het optreden wil missen, maar handig lijkt het ons niet voor de dame in kwestie. Respect. En niet alleen omdat ze ons van drank voorzien.

De muziek was goed. Het Zesde Metaal won de thuismatch, de Balthazar-zonen presenteerden hun solowerk en tussendoor kon er veel gedanst worden. Enkele oude krakers ook. Raymond deed de tent zingen, maar slaagde er niet in om een uur te boeien. Hetzelfde eigenlijk voor de heren van Doe Maar op vrijdagavond. Een uniek optreden, maar er zit duidelijk sleet op de machine. Geen schande als je al veertig jaar bezig bent. En de hits blijven het doen. Oude krakende knarren.

Nee, dan ga ik vooral de jonge Miel onthouden van afgelopen weekend. De jonge fan van J. Bernardt die mee het podium op mocht met zijn held en daar de show stal. Ontwapenend! Hopelijk kon iemand een mooie foto van Miel en Jinte nemen, die kan hij dan ophangen in een kader boven zijn bed. Dat nemen ze hem al niet meer af!

(TD)