Rent a child

Zandkastelen bouwen… ik doe dat graag, ik heb dat altijd graag gedaan en ik zal dat altijd graag doen. Alleen was het er de laatste 20 jaar precies niet meer van gekomen.

Hoewel, toen ik 30 was zo’n vijf jaar geleden, had ik nog eens ongelofelijk veel goesting. Neen, ik had toen nog geen eigen kind en ik had ook geen drugs gebruikt. Ik zie mezelf nog zitten in mijn auto in Wenduine, helemaal alleen. In de speelgoedwinkel op de dijk kocht ik – assorti met mijn rode kop – een rode schop, zou ik het doen? Ik durfde het strand niet op, het lag er immers vol ingeoliede leeftijdsgenoten in gehuurde zetels, duidelijk zonder zandkastelen-drive. Geëquipeerd met een rode schop en een roze emmer met bloemetjes, als volwassen man een zandkasteel staan bouwen tussen kinderen, wekt bij ons nu éénmaal wantrouwen op. Er zijn twee mogelijkheden: ofwel verklaren ze je geestelijk gestoord ofwel ben je een pervert. Ik ben dus teruggereden naar Gent zonder gezichtsverlies maar met een onbevredigde zandkastelenbehoefte.

Twee handjes schelpjes

Nu, vijf jaar en twee eigen peuters later, durf ik wel, want zij dragen de schop en de emmer tot aan de bouwplaats. Ik zie me omringd door een tiental vader-kindteams. Het bouwproces is bij alle teams identiek, het eerste kwartier helpen de kinderen vlot mee met vader, dan verliezen ze hun interesse vooral omdat vader zichzelf verloren is in het uitdiepen van ‘zijn’ burcht. De volgende 2 uur staat iedere vader als een bezetene zijn eigen onderdrukte zandkastelenbehoefte bot te vieren daarbij vergetend dat hij ooit kinderen had. En mijn vrouw? Die was bloemen uit crêpepapier aan het maken terwijl mijn driejarige dochter ze verpatste tegen dumpingprijzen. Voor de kenners: twee handjes schelpen per stuk is echt belachelijk weinig. Het resultaat was dat onze winkel in geen tijd leeg geplukt was door de kapitalistische kinderen van de shop ernaast. Zij verkochten ze schaamteloos door aan 9 handjes. Om het faillissement af te wenden ben ik op de dijk al het nog resterende crêpepapier op gaan kopen zodat de andere bloemisten zonder papier zaten. Daarna hebben we de prijs van het crêpe opgedreven. Wat Poetin nu doet met de gasprijzen voor Oekraïne, dat heeft hij van ons afgekeken.

Onderdrukte speeldrang

Ik raad het iedereen aan, zo’n eigen kind. In mijn fantasie heb ik al lang een oplossing voor mensen zonder kinderen maar met een onderdrukte speeldrang. In Wenduine openen we vlak naast de plek waar je go-carts kan huren een gloednieuwe zaak: ‘Rent a child.’ Ouders die niet willen spelen met hun kinderen zetten ze ‘s morgens af en mensen die een alibi-kind nodig hebben, kunnen ze daar, tegen 9 handjesschelpen per uur, ontlenen.
Je kan uren filosoferen over de zin of onzin om nog kinderen te maken in een overbevolkte wereld. Na een weekendje kust weet ik wel zeker. Als het kind in jezelf langzaam wegdeemstert door schaamte, maak je gewoon een nieuwtje: kostprijs? 0 handjes.