Puistgevecht

De een vloog uit naar Antwerpen, de ander woont nog altijd in Kortrijk. De West-Vlaamse stad waar zowel Leen als Stephanie geboren werden. Beiden delen ze een liefde voor schrijven en het goede leven. Elk om beurt geven ze hier een inkijk in hun week. Deze week is dat Stephanie Coorevits (36), auteur, psychologe en televisiemaakster.

Vorig weekend ging ik op een terras iets drinken met mijn lief en zijn broer. Op een bepaald moment kijkt de broer naar het lief en zegt: ‘ Er zit een puist in je nek’. ‘Ja’ , antwoordt het lief, want veel meer viel daar ook niet over te zeggen. ‘ Moet ik hem uitbranden?’, vraagt de broer, met een sigaret in zijn hand. Wat mij toescheen als een eerder overbodige vraag en zo dacht mijn lief er ook over, want hij antwoordde: ‘ Wil jij een klop tegen je kop? ’. Op dat moment verscheen op het gezicht van de broer een lichtelijk demonische grijns. Vijf seconden later waren ze met hun vuisten tegen elkaar aan het stompen, want de broer had het natuurlijk niet kunnen laten om zijn alternatief voor Clearasil uit te testen. Na een paar seconden vond mijn vriendin het welletjes geweest. ‘ En nu is het genoeg! Laat elkaar met rust! ’, riep ze en om haar woorden kracht bij te zetten, gaf ze hen elk een stomp tegen de arm. Ik kwam haast niet meer bij van het lachen.

Soms denk ik dat we van ouders een soort van Stepford-achtige wezens willen maken

Niet per se omdat geweld grappig is maar omdat ik net een artikel had gelezen waarin stond dat de pedagogische tik in België bij wet verboden zou worden. De kinderpsychologe die werd geïnterviewd gaf daarbij aan dat je beter de beweegredenen achter het ongewenste gedrag kan nagaan. ‘ Wat wil mijn kind mij vertellen met dit gedrag?’ is de vraag die je als ouder moet stellen.

Terwijl mijn vriendin gillend de twee broers tot de orde riep met haar pedagogische tikken, flitsten die woorden door mijn hoofd. De gedachte dat zij hen idealiter had gevraagd: ‘ Wat wil jij mij nu eigenlijk vertellen wanneer je je sigaret uitdooft in de nek van je broer?’ , vond ik namelijk heel grappig. Voor alle duidelijkheid: ik ga akkoord met de kinderpsychologe. Het lijkt me altijd pedagogisch interessanter om uit te leggen waarom bepaald gedrag niet wenselijk is eerder dan dat gedrag eruit te kloppen. Maar soms denk ik dat we van ouders een soort van Stepford-achtige wezens willen maken. Robotten die ontdaan zijn van elke menselijke impuls en zich te allen tijde perfect gedragen, ondanks het feit dat hun oogappeltjes soms twee ongelofelijke etters zijn die elkaar bij momenten de kop willen inslaan. Zoals mijn lief en zijn broer dus, die op hun leeftijd niet alleen beter zouden moeten weten maar van wie de hersenen voldoende gevormd zijn om een pedagogische tik te verdragen wanneer ze de klootzak uithangen op een zonnig terras.