Patrick Depypere, beter bekend als onze showbizzmedewerker PADI, had een bijzonder goede band met Ignace Crombé, die dinsdag de strijd tegen pancreaskanker verloor. In een emotionele brief neemt hij afscheid van ‘de missmaker’.
Ignace,
Kende ik je 30 of 35 jaar? Ik kan er geen exact aantal jaren op kleven, maar ik weet wel dat ik je leerde kennen via de krant en ook via goede gezamenlijke contacten in de periode van de Miss Belgian Beauty-verkiezingen. Jarenlang verzorgde je dit jaarlijks evenement en zorgde je ervoor dat MBB op nationaal vlak de nodige uitstraling kende.
Jij Ignace, dé perfectionist. Ik herinner mij nog de onvergetelijke persreizen naar El Gouna in Egypte, waar we één week lang niet enkel werden verwend, maar ook mooie momenten beleefden met de missen. Het was dé tijd waarin missverkiezingen nog altijd heel populair waren en iedereen nog een diepe buiging maakte voor een Miss.
Jaren later begon het te donderen boven je hoofd. Je kreeg tonnen kritiek, de nationale media stond er vol van, je werd door het slijk getrokken, je moest plooien… Het deed je ontzettend veel pijn, maar uiteindelijk vocht je terug.
Andere Ignace
Maar vanaf dan zag ik dezelfde Ignace niet meer. Jij schuwde de media. Interviews wees je af. Je wilde niets liever dan enkel bij je naasten zijn, de mensen die je graag hadden en je beperkte vriendenkring die je was blijven steunen. Mensen die je áltijd steunden, in goede en kwade dagen!
“Ze hebben er hierboven een sterke organisator bij”
Ook ik bleef je in al je miserie steunen. Je had je buik vol van de (nationale) media. Maar PADI en jij bleven ‘echte moaten’ en niet als journalist/organisator, maar gewoon ‘moaten’. Je nodigde mij uit naar uw privéfeesten en dan zei je telkens erbij: ‘PADI, ik vraag je niet als journalist, wél als kameraad.’ Dan wist ik dat ik mijn fototoestel niet moest meebrengen en dat ik ook mijn notitieboekje thuis mocht laten liggen.
Wat hebben we afgelachen op je feest voor je 60ste verjaardag in Kuurne. Zelfs je gewezen partner Trisha was er toen bij. Voor PADI was dat een primeur, maar ik hield woord: ook daarover verscheen er geen woord in ons weekblad. Ik was er ook bij toen Axelle haar eerste communie vierde en jij was erbij toen ik m’n 50ste verjaardag vierde in Maelstede in Kuurne.
Slecht nieuws
We beleefden zoveel mooie momenten. Herinneringen die ik altijd zal koesteren. En dan liet je mij begin januari of pas enkele dagen nadat je het zelf had vernomen iets weten: “Beste vriend, ik heb heel slecht nieuws over mij…” Ik wist niet meer wat gezegd. Ik kon het niet geloven, ik sliep er meerdere dagen niet van…
We hadden ook onze etentjes, samen met de gewezen Radio 2-presentator Ro Burms, ereburgemeester Jean-Pierre De Clercq uit Ingelmunster en mezelf. Ik zal nooit vergeten hoe je op ons etentje van donderdag 3 februari in Swaenenburg in Oostrozebeke plots zei: “PADI, ik vind het mooi dat jij altijd onze vriendschap voorop stelde en daardoor zeker primeurs hebt gemist.”
Ik zal ook nooit ons laatste etentje van maandag 20 juni in St.-Cornil in Aalbeke vergeten. Ro was verontschuldigd, maar we lieten het toch doorgaan. Eén dag eerder was je zo ziek, je ging het bijna afzeggen, maar na een goede nachtrust liet je het toch doorgaan.
Je at niet veel, stapte moeilijk, het was voor je lastig, maar we babbelden toch bij. Je vertelde over je ‘toekomst’, wat je nog wilde doen én vooral wat je allemaal aan het regelen was. En dan, toen we vertrokken, moesten we nog even meegaan naar je auto. “Een kleinigheid”, zei je, terwijl je een fles cava met je foto erop in onze handen duwde. “Geef ik enkel aan de échte vrienden. Je moet die fles uitdrinken als ik er niet meer ben.”
Ik zei nog: ‘Maar Ignace toch…’. Je gaf mij een schouderklopje, een vriendschapskus en vertrok. Ik was nog niet thuis toen je al een messenger stuurde: “Dank voor de super namiddag. Wat heb ik mij geamuseerd. Het heeft mij zoveel deugd gedaan. Dankjewel.”
Allerlaatste foto
En dan, totaal onverwacht zag ik je samen met je partner Nathalie – met wie je zo gelukkig was – op de huldiging van Jacky Lafon op dinsdag 12 juli in Het Witte Paard in Blankenberge. Toen ik na de stoet met de koets het Kusttheater Coulisée binnenstapte, stonden jullie frontaal in m’n zicht. Ik zei: “Wie we hier hebben”. Je lachte, wist dat het een verrassing was, maar ik wist niet dat we daar onze allerlaatste foto zouden nemen…
Ignace, nog géén uur voor je heengaan had ik nog je partner Nathalie aan de lijn. Ik vernam veel over hét moment dat je ons zou verlaten, maar uiteindelijk kwam het toch nog vroeger dan eerst voorzien. Inderdaad, plots kreeg ik de boodschap: Ignace is al overleden! Ik kan het nog altijd niet geloven.
Goede vriend, het gaat je goed hierboven. Ze hebben er een stérke organisator bij. Zeg maar hierboven dat er een ^ op Animô moet staan, zoals je dat wel 1.001 keren aan zoveel persmensen of organisatoren hebt gezegd.
Dankjewel Ignace dat ik je zoveel jaren mocht kennen. Moat, voor altijd, ook in de eeuwigheid.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier