‘Het was gezellig tot je de WiFi-code kreeg’. Familieweekje tussen Kerst en oudejaar. Een tafeltje voor vier in Berlijn. Drie gezichtjes worden opgelicht door hun smartphone. Eén gezicht baadt in de warme gloed van kaarslicht.
Moederlief krijgt enkel drie blikken vol schuldgevoel als antwoord op haar sneer. Want er moeten nog snel wat likes uitgedeeld, unieke momenten gepost en zoektochten afgerond worden. Zoektocht naar wat of wie? Niets of niemand specifiek. Gewoon, elders. Meer dan ooit blijkt onze honger naar wat er elders gebeurt onstilbaar. En het internet voedt die onverzadigbare drang naar meer. Alsof we met een digitale lintworm opgezadeld zitten. En hoe straffer die andere ergens uit de hoek komt, hoe beter.
Het zorgt voor grootse momenten die voor miljoenen likes kunnen zorgen, wereldwijd. Maar gaan er hierbij niet veel kleine momenten verloren? Zoals aan dat tafeltje bij kaarslicht in Berlijn? De oude zaag in mij zet hierbij meteen zijn scherpe tandjes in een diepgewortelde eik en zet zich schrap om rebels met opgegeven vuist het internetvirus te lijf te gaan maar…er daar is de rush van zo’n dag in de 21ste eeuw weer die ervoor zorgt dat je al meteen overdonderd wordt door de nieuwste app. Je moet vooruit want ook deze app is er natuurlijk weer eentje dat je absoluut moet kennen/gebruiken, als je tenminste niet als een digitale dinosaurus door het leven wil gaan. En als vader van twee tieners ben je dat al gauw en loert het gegniffel om al die onkunde (en traagheid) steeds om de hoek. Het internet en haar sociale media flitsen en knetteren langs alle kanten.
Verwar ‘elders’ trouwens niet met actualiteit. Die is eraan voor de moeite aan het tafeltje van vier. In het korte tijdsbestek moeten er keuzes gemaakt worden. Een overlijden van een groot staatsman of een crash worden enkel in de rand even vermeld of zelfs gewoon weg geswipet. Apps passeren aan grote snelheden de revue. Een oogopslag voldoet om een beeld met een duim of hartje te belonen. In enkele minuten reizen we de wereld rond met de smartphones van al die digital nomads als onze persoonlijke landingsbanen. Koffie hoeft niet. Inpakken en wegwezen. We travel light.
In tegenstelling tot ons offline bestaan. Daar worden duimen en hartjes in vraag gesteld. Waarom vind je dit beeld goed? Wie werkte mee aan deze video en waarom is die opgenomen in deze expo? Wat is de boodschap achter deze graffitti? Het vergt al wat bagage om iets te duiden. En dat leidt tot een gesprek. Zoals aan een tafeltje van vier in Berlijn. Waar er geen WiFi voorhanden is. Waar er offline iets gebeurt, hier en nu. Niet elders.
Mag ik je in naam van kw.be een boeiend digitaal 2015 toewensen vol boeiend nieuws en verwondering… maar wel een jaar waarin je digitale ik je offline-momenten niet weet te overtreffen. En toch, blijf die momenten vooral delen! Je weet wel hoe 😉
(foto instagram/@mathysos)
Algemeen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier