Karl Vannieuwkerke heeft het vandaag over dé gebeurtenis van het EK, de hartstilstand op het veld van de Deense middenvelder Christian Eriksen. De ploeggenoot van Romelu Lukaku bij Inter mag steeds een antwoordje sturen: karl@kw.be.
Beste Christian,
Ik weet wel dat deze brief een zeer kleine kans maakt om bij jou te belanden. Je zou alles nochtans begrijpen, want door je passage in Amsterdam spreek je een aardig mondje Nederlands. Mocht de brief je op een of andere manier toch bereiken, wens ik je uiteraard het allerbeste toe en wil ik je een hart onder de riem steken. Vergeef me de flauwe woordspeling in deze context. Al moet een grapje misschien wel kunnen nu alles goed is afgelopen. Humor werkt helend en voor mij is deze brief ook een vorm van therapie. Grapjes maken met mijn tennismaat Jürgen over een gelijkaardig voorval doe ik ondertussen ook volop. Zo steek ik hem geregeld door dat hij 3-0 achterstond toen hij een hartstilstand kreeg. We lachen dan allebei. Als alles goed is afgelopen, helpt humor om te relativeren. Ik durf er geld op verwedden dat jij en je vrienden het ook snel gaan doen.
Minuten leken uren te duren. Jürgen reageerde maar niet
Eergisteren was het trouwens dag op dag een jaar geleden dat we Jürgen bijna kwijtspeelden toen we aan het tennissen waren in Diksmuide. We hadden net van kant gewisseld en hij mocht serveren. Nadat hij twee keer met de bal had gebotst en ik me aan een diepe service verwachtte, zeeg hij in mekaar en bleef hij roerloos liggen. Ik spurtte naar de andere kant van het net en zag onmiddellijk de ernst van de situatie in. Het was een weekdag en er zaten maar drie mensen op het terras. Ik schreeuwde onmiddellijk om hulp. Dominique – een kleine, dappere vrouw – spoedde zich met haar korte beentjes naar ons. Ze boog zich over Jürgen en begon terstond met hartmassage. Ik praatte op haar in en probeerde voortdurend contact te maken met Jürgen. Joke spurtte ondertussen om de defibrillator naar de sporthal, terwijl iemand anders het nummer 112 al had gebeld. Minuten leken uren te duren. Jürgen reageerde niet. Het draaiboek wilde maar niet vlotten. Dominique en ik keken mekaar aan. Radeloosheid maakte zich van ons meester. We zijn hem kwijt , fluisterden we mekaar een paar keer toe. De hoop om Jürgen nog terug te krijgen, slonk met de seconde, Christian. Dat is wat de ploegmaats die rond je stonden ook moeten hebben gevoeld. Machteloosheid. Bij jou was er onmiddellijk professionele hulp, wij deden het intuïtief. Van stoppen tot die professionele hulp er kwam, kon geen sprake zijn. Wat volgde herinner ik me fragmentarisch. De voorpost van de brandweer, een shock, de helikopter, een adrenalinespuit, Jürgen die bij bewustzijn van ons wegvloog richting ziekenhuis van Ieper en wij die leegliepen na de doorgestane angsten. Een voetbalmatch gingen we onmogelijk nog hebben gespeeld.
Het is heel erg wat je overkwam, Christian, maar het allerbelangrijkste is dat je nog leeft en dat je geen hersenschade hebt opgelopen. Gelukkig maar. Wat nu volgt, is real life . Ik ben ervan overtuigd dat je veel dingen sneller gaat relativeren en dat de kwaliteitswaarde van je leven alleen maar zal verhogen. Het wordt allemaal een stuk gemakkelijker om hoofd- en bijzaken van mekaar te onderscheiden. Als het je kan helpen: Jürgen liep ondertussen al een halve marathon, Christian. Je leven hoeft heus niet in leegheid en angst te verzanden mocht het niet meer mogelijk zijn om nog te voetballen op het hoogste niveau. Geniet van het leven en van je vrouw en de kinderen. Vive la vie!
Warme groet en spoedig herstel,
Euro 2020
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier