Filip Balcaen en l’histoire se répète

Meer dan wie ook ziet Filip Balcaen parallellen tussen ondernemen en de zeilsport.

Als het klopt dat er geen rook is zonder vuur, dan wordt eerstdaags de verkoop van de West-Vlaamse vloergroep IVC aan het Amerikaanse Mohawk een feit, en zou Vlaanderen er met Filip Balcaen alweer een euromiljardair bij hebben. Marc Coucke achterna als het ware.

Van de discrete maar buitengewoon klasrijke ondernemer Filip Balcaen, is bekend dat hij een verwoed en kundig zeiler is. Een man die zelfs wereldzeeën trotseert en liefst zelf kapitein aan boord is. Meer dan wie ook ziet hij naar eigen zeggen parallellen tussen ondernemen en de zeilsport. In beide gevallen is een er een kapitein nodig aan boord die de bakens uitzet, die weet waar de klippen zijn en het schip de veilige haven kan binnenloodsen. Een man met horizonvisie kortom. “Schrik is daarbij een slechte raadgever,” zei hij nog niet zo lang terug in één van zijn zeldzame interviews. “Je moet zaken inschatten en beslissingen durven nemen, zo simpel”.

Als manager van zijn bedrijf of als kapitein op zijn zeilschip, altijd en opnieuw staat de visionair in Balcaen recht. Dat was zo in 2004 toen hij de meerderheid in Balta verkocht, omdat andere West-Vlaamse tapijtgroepen toch niet bereid waren tot samenwerking. Dat is zo in 2015 omdat hij nuchter vaststelt dat zijn IVC in de sector van vinyl en laminaat lang niet meer alleen speelt, maar jaar na jaar geduchte concurrentie bij kreeg van jawel andere West-Vlaamse groepen, zonder dat er ook hier van consolidatie of samengaan sprake kan zijn. In die zin is de verkoop een sprekend voorbeeld van l’histoire qui se répète.

Balcaen zou echter Balcaen niet zijn als hij niet eerst zijn huiswerk af had gemaakt. In Avelgem staat en zo goed als nieuwe state-of-the art fabriek en in het Amerikaanse Dalton, Georgia staat ook een greenfeeld. De sociale ondernemer in hem zal sowieso ook garanties gevraagd hebben inzage lange termijn strategie en voor het aanwezige personeel. In 2004 bedong hij dat ook al bij de verkoop van de meerderheid in Balta.

Ook hier: l’histoire se répète. Met de verkoop van IVC aan Mohawk (dat hierdoor de grootste speler wordt van vinylparket in de wereld) wordt ook nog eens bewezen dat de Belgische paradox -een idee dat lang terug gelanceerd werd door professor Herman Daems- een feit is. België heeft intrinsiek zeer sterke bedrijven die echter te weinig de sprong naar het statuut van multinational kunnen maken. En dan leggen de Vlaamse ondernemers bij voorkeur het hoofd in de schoot van Big Brother companies. Met Marc Coucke als voorbeeld, naast zoveel anderen. Als het zwaartepunt van de activiteiten in West-Vlaanderen blijven liggen, zoals Mohawk al bewezen heeft bij de overname van Unilin, dan hoeft dat zelfs niet eens slecht nieuws te zijn. Want geef nu zelf toe: change is de enige constante en stilstaan betekent toch maar achteruitgaan. Niemand die dat beter weet dan Filip Balcaen. Geen twijfel mogelijk dat hij de euro’s van zijn opbrengst, herinvesteert in nieuwe projecten. Elk einde of elk afgesloten hoofdstuk betekent bij rasondernemers ook een nieuw begin. Benieuwd.