Een ruwe diamant met de voeten in het zand

Serdi Faki Alici. Onthou die naam. De Gentenaar, die we dit voorjaar bezig zagen in de Canvas-reeks ‘Zonder afspraak’, ging donderdagavond in première met ‘SERDI’ op Theater Aan Zee. De voorstelling belichaamt perfect waar het podiumkunstenfestival voor staat.

Het levensverhaal van Serdi is er eentje waarbij je toch even moet slikken. Na een ongeval waarbij zijn ouders – eerste generatie gastarbeiders uit Turkije – omkwamen, belandde hij in een internaat en later in een instelling. Hij vond een creatieve uitlaatklep in beatboxen, maar in plaats van op een podium belandde hij in de… isoleercel. Het is pijnlijk om te horen: Serdi kreeg meer (tegen)slagen dan kansen in het leven, meer deksels op de neus dan deuren die open gingen. Hij ging logischerwijs rebelleren, maar aan opgeven dacht hij niet. Zelfs al kreeg hij de stempel ‘kansarm’, en was hij net als duizend andere kinderen slechts een statistiek in makkelijk verloren geraakte lijstjes van uitgebluste ambtenaren.

Vulkaan

Het zorgde voor verdriet, frustratie en woede. Elementen die doorheen de voorstellingen naar boven komen, soms kwetsbaar als een kind in een veel te groot lichaam zoals hij het zelf omschrijft, dan weer als een vulkaan die op uitbarsten staat. Brutaal eerlijk, ruw zoals het past bij onontgonnen diamanten.

Serdi klaagt niet, maar klaagt aan. Slaat maar zalft ook, door een ode te brengen aan de mensen die hem wél hielpen. En toont wat voor verschil het kan maken. Tussen het Zeepreventorium, waar hij verbleef en eenzaam de koelkast plunderde, en het lege zwembad aan de Koninginnelaan in Oostende dat voor zijn première helemaal uitverkocht was.

Met niet meer dan zijn eigen rauwe stem, een tafel, stoel en drum machine, palmde hij het publiek helemaal in, dat hem na afloop bedankte met een lange en welverdiende staande ovatie.

Serdi is brutaal eerlijk, ruw zoals het past bij onontgonnen diamanten

Eerder deze week liet Jozefien Mombaerts, artistiek leider bij Theater Aan Zee, optekenen dat inzetten op jong talent één van de kerntaken blijft van de werking. En dat ze moeten blijven aandacht hebben voor jongeren, voor wie een ticket vaak niet goedkoop is, zeker als je daar ook vervoer en een eventuele overnachting bij telt. Want voorstellingen moeten aanzetten tot dialoog, doen nadenken zodat we niet afgestompt raken, jong en oud overigens. En benadrukken dat een mens meer is dan een vooroordeel, stempel, statistiek of het land waar de ouders werden geboren. In het geval van Serdi schopt het ons ook een geweten, want hij is het levende bewijs dat de jeugdzorg écht de nodige aandacht verdient, en dat zaken als psychologische begeleiding echt geen overbodige luxe zijn, integendeel.

(lees verder onder de foto)

Serdi staat vrijdag- en zaterdagavond nog twee keer op Theater Aan Zee, en trekt met zijn voorstelling straks ook naar jeugdinstellingen en scholen. Daar zal hij overigens kunnen vertellen dat de film Holly van regisseur Fien Troch, waarin hij straks ook te zien is, kans maakt op een Gouden Leeuw op het prestigieuze Filmfestival van Venetië. Een mooier statement om zijn boodschap kracht bij te zetten, kunnen we niet bedenken. Het is hem meer dan gegund. Eindelijk.