Het cliché: de West-Vlaming is conservatief en houdt vast aan tradities.
Volgend jaar ga ik trouwen. Dat schijnt nogal ouderwets te zijn, maar wij pakken het wel op onze manier aan. Er is geen kerkdienst, geen oldtimer die ons rondrijdt en geen diner waarbij iedereen vijf uur lang vast zit aan een tafel. Gewoon, omdat wij dat zelf niet tof vinden. Het is tenslotte onze dag, dus schrappen we alle tradities die ons niet interesseren.
Daar doen de meeste mensen niet zo moeilijk over. Oké, soms vinden ze het wat onconventioneel (lees: raar), want men heeft nu eenmaal bepaalde verwachtingen. Maar het is inmiddels ook al 2020, zelfs in West-Vlaanderen. We zijn lang niet de enigen die hun bruiloft minder traditioneel aanpakken. Ik hoor steeds vaker over barbecues in plaats van diners, trouwen in festivalthema of naar de kerk rijden op koersfietsen. Zelfs een witte jurk is allang niet meer de enige optie. Heel cool, vind ik, maar blijkbaar is er toch één constante waar niemand van afwijkt: de openingsdans.
Het is inmiddels 2020, zelfs in West-Vlaanderen
Dat leerden mijn verloofde en ik door onlangs achteloos te laten vallen dat wij ook die traditie willen overslaan. Aan de gechoqueerde reacties te zien, hadden we net zo goed kunnen aankondigen dat we naakt in een bos zouden trouwen met een Elvis-imitator bij wijze van pastoor. Koersfietsen en zwarte trouwjurken, tot daar aan toe, maar de openingsdans is een heilige graal waar niemand aan raakt. Oeps.
De sociale druk heeft ons toch even doen twijfelen. Maar wij hebben nog nooit geslowd en mijn wederhelft heeft de soepelheid van een strijkplank, dus waarom zouden we onszelf dat aandoen? Als we echt graag ongemakkelijk en zweterig tegen elkaar gedrukt heen en weer willen wiegen, dan gaan we wel eens op de eerste rij staan bij een concert van Niels Destadsbader.
Ik onthoud vooral de vele reacties van getrouwde mensen die zeiden dat ze, achteraf bekeken, ook liever hun eigen goesting hadden gedaan. Dat we groot gelijk hebben. Want ook al zijn we misschien gevoelig voor tradities, diep vanbinnen is de West-Vlaming vooral een goestedoender. We moeten het alleen maar durven.
Het oordeel: niet waar. Langzaam maar zeker brokkelen de tradities af. Eén barbecue en openingsdansloos trouwfeest per keer.
Journaliste Talitha Dehaene (28) zag het licht in Ieper, maar trok als tiener tien jaar naar Amsterdam. Na nog twee jaar Antwerpen, is ze helemaal terug thuis. Elke week onderzoekt ze hier de clichés over de West-Vlaming.
Clichécheck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier