Het cliché: de West-Vlaming hecht niet zo veel belang aan feesten. Verjaardagen vieren is geen must en feestdagen zijn geen reden tot spektakel. Doe mor geweune…
Ondanks dat er talloze foto’s uit de jaren negentig bestaan waarop ik als kind met een brede glimlach (maar niet altijd met al mijn tanden) poseer achter diverse slagroomtaarten met fruit, kom ik niet uit een familie waarin feestdagen een big deal zijn. Als mijn ouders zelf jarig zijn, merk je dat helemaal nergens aan. Er is geen taart, er hangen geen slingers en ze gaan gewoon naar de carwash en de Delhaize alsof het een dag is als een ander. Pasen glijdt elk jaar onopgemerkt voorbij en Kerst is gewoon een Home Alone 2-avond. Op oudjaar wordt de zak kroketten wél bovengehaald, wisselen we cadeautjes uit en durven we ook al eens aftellen naar middernacht, maar spectaculairder dan dat wordt het nooit.
Jazeker, het is allemaal lachen, gieren en brullen. Tot onze trouw ter sprake kwam
Toen leerde ik mijn verloofde kennen. ‘t Is te zeggen: de familie van mijn verloofde. Mijn (eveneens West-Vlaamse) schoonfamilie bevindt zich wat feesten betreft compleet aan de andere kant van het spectrum. Elke familiebijeenkomst is een reden voor een feestje, geen nieuw jaar wordt ingezet zonder een toneelopvoering, geen verjaardag is veilig voor hun onstuitbare drang om de verkleedkist open te trekken. Op kerstavond trek je je mooiste kleren aan, vreet je jezelf door zeventien rondes met hapjes en kan je met een beetje geluk tegen middernacht aan tafel voor de eerste van drie gangen.
Jazeker, het is allemaal lachen, gieren en brullen. Tot ons trouwfeest van volgende zomer ter sprake kwam en me iets te enthousiast werd gevraagd: ‘En, wat is het thema?’.
Oh boy. Laat me bij deze even duidelijkheid scheppen: het thema is ‘trouwfeest’. Mijn aanstaande verschijnt in een pak, ik in ‘t lang en in ‘t wit, er is veel eten en drinken en iedereen loopt de hele dag door enthousiast te roepen hoe leuk en tof en mooi we zijn. Dat is het thema. Niks meer. Niks minder. Maar alstublieft, schoonfamilie, vooral niks méér.
Het oordeel: Mijn schoonfamilie is op feestvlak misschien een tikje enthousiaster dan de doorsnee West-Vlaamse clan, maar als iedereen het zoals mijn familie zou aanpakken, lag de evenementensector in de provincie al veel langer op zijn gat. Dus, het cliché is niet waar. Een kroketje gaat er altijd in, toch?
Journaliste Talitha Dehaene (28) zag het licht in Ieper, maar trok als tiener tien jaar naar Amsterdam. Na nog twee jaar Antwerpen, is ze helemaal terug thuis. Elke week onderzoekt ze hier de clichés over dé West-Vlaming.
Clichécheck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier