KW.be vertelt de komende tachtig dagen even veel verhalen over naar het (verre) buitenland uitgeweken West-Vlamingen. Het brengt ons prompt bij één van de moeilijkste levensvragen: should I stay or should I go?
Sta ons toe even het leven te schetsen zoals het veelal is in West-Vlaanderen. En bij uitbreiding wellicht ook in de rest van Vlaanderen, maar daar hebben wij minder ervaring mee. Je wordt geboren, groeit op rond de kerktoren, bouwt een vriendenkring met kameraadjes uit de omliggende straten, mag met wat geluk van het exotische Gent of Leuven proeven als je gaat studeren, en zoekt werk. Je bouwt een nestje, krijgt kinderen, gaat voor huisje-boompje-beestje.
Pastisje savoureren, spelletje petanquen
Je leeft niet al te losbandig, spaart waar je kunt, en gaat in de zomer op reis. Gewoon naar het zuiden van Frankrijk, want daar is het goed en na de vijftien vorige jaren in die streek weet je al het beste bakkertje zitten en herkennen ze je zelfs al in de buurtwinkel. Pastisje savoureren, met een sierlijke zwaai een petanquebal in het mulle grind gooien als een echte local, dagelijks stokbrood met kazen uit de streek. En een goed glas wijn. Aaaah, het lang leven! Genieten! En dan hup, twee weken later de koffer van de auto weer volstouwen, en thuis gaan kijken hoe lang het gras staat en welke post er zoal in de brievenbus gepropt zit. Snel nog een wasmachine laten draaien, want hup: morgen weer de hand aan de ploeg.
We stellen het nu misschien wat zuur voor, want op zich is er niets mis mee, met dat routineuze en conservatieve dat bij het merendeel van ons, West-Vlamingen, zit ingebakken. Als we tevreden zijn dat we even enkele weken ‘de batterijen kunnen opladen’ in een niet eens zo ver buitenland, en voorts genieten van de eigen achtertuin, de lokale gezellige dorpjes met respectieve pensenkermissen en batjesweekends, een namiddag zon, zee en strand aan de Vlaamse kust, wat dan nog? Wie zich voldaan kan en wil wentelen in die veilige tunnelvisie, die mag dat.
Onderdompelen, maar niet in dat verwarmde zwembad
En toch, en toch. Het is pas wanneer je eens buiten die traditionele lijntjes hebt gekleurd en de wijde wereld hebt verkend, dat je beseft dat er nog zo gigantisch veel te ontdekken valt. De vrolijke levenslust in Latijns-Amerika, de mystiek van het Verre Oosten, de ongerepte natuur in het hoge noorden, de ‘hoe groter hoe beter’-cultuur en de duizend gezichten van de Verenigde Staten, het broeierige leven op het zwarte continent. Het maakt een Vlaming rijker om er zich te gaan onderdompelen. En dan bedoelen we niet in het verwarmde zwembad met ingebouwde cocktailbar in een beveiligd driesterrenresort, maar het leven van alledag.
Stikjaloers op die goeie vriend, die met volle teugen de wereld inhaleert en er een natural high aan overhoudt
Een goeie vriend besloot na zijn studies om zich als fotograaf/reporter in Nederland te vestigen, maar ook daar werd het voor hem al snel te eng. Hij trok voor enkele maanden naar India, verkaste later naar Zuid-Amerika, plukt letterlijk de dag. Oud worden en misschien zorgen nodig hebben, dat is voor veel later. Nu ziet hij wel wat het leven hem brengt. Een baantje als receptionist in een hostel hier, een tijdelijk klusje daar, en overal indrukken opsnuiven. Mensen doorgronden, hun verhalen en hun kijk op de maatschappij registreren, en er wijzer door worden. Levenslang leren aan de universiteit van het leven, quoi.
Als een 40-jarige kleuter
Wees gerust, we zijn blij met onze eigen stek in de Westhoek, waar we na een afmattende werkdag tot rust kunnen komen. Het is geruststellend om elke maand je loon op je rekening gestort te zien. Om houvast te hebben. Maar tegelijk zijn we stikjaloers op die goeie vriend, die met volle teugen de wereld inhaleert en er een natural high aan overhoudt. Je moet die stap durven zetten, achterlaten wat je hebt om hopelijk nog zo veel meer in de plaats te krijgen. In landen waar je de taal aanvankelijk niet spreekt en jij de vreemdeling bent. Waar Skype je beste vriend wordt om contact te onderhouden met het thuisfront. Waar je als een misschien al 40-jarige kleuter weer alles te ontdekken hebt.
Het ziet er dan ook naar uit dat we de komende tachtig dagen nog wel vaker stikjaloers zullen zijn, want zo lang presenteren we elke dag een verhaal van een uitgeweken West-Vlaming uit alle uithoeken van de wereld. Ons eeuwig respect voor die avonturiers en durvers, die trouwens met veel plezier ingingen op onze vraag voor een reportage. Duizenden kilometers hier vandaan, maar dus tóch nog altijd een beetje – of vaak zelfs behoorlijk veel – West-Vlaming…
Reis rond de wereld - 2015
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier