In ‘Nonkels’ spelen ze twee uitersten, maar in het dagelijkse leven zitten ze wel op dezelfde golflengte. Tussen Isabelle Van Hecke en Silke Thorrez, allebei verzot op theater, klikte het vrijwel meteen. Een gesprek over ‘vet’ gaan, tegenspel geven en de strijd die hun job soms inhoudt. “De passie voor theater is niet weg, maar er moet dringend iets tegenover staan.”
Wanneer we Silke en Isabelle ontmoeten in het station van Gent, zien we bij allebei een brede glimlach maar kleine oogjes. Het zijn hectische weken geweest. Het tweede seizoen van Nonkels leeft zo mogelijk nog meer dan het eerste, met alle toeters, bellen en interviews die erbij komen kijken. Silke Thorrez, die de rol van Anke vertolkt, heeft haar handen vol met de tournee van Jordy van het Antwerpse gezelschap De Mannschaft. Een schoolvoorstelling die ze haast elke dag speelt over heel Vlaanderen en waarvoor ze niet zelden uren in de file staat.
Een pittig stuk overigens, geïnspireerd op het verhaal van de jongen die in 2016 eenzaam en alleen van ontbering in een tentje stierf in de Blaarmeersen, nadat hij zijn hele jeugd sleet in jeugdinstellingen. Een stuk dat ook gaandeweg de leerlingen bij het nekvel grijpt, zo weet Silke, die maandag nog een stuk speelt bij NTGent en een dag later op de set van Chantal 3 verwacht wordt. In de weinige vrije tijd daartussen is ze ook nog aan het verbouwen, want ze verhuist straks naar het Kortrijkse.
Isabelle Van Hecke sloot onlangs weer de tournee af van Sukr van Het Eenzame Westen, waarin het erbarmelijke leven van een gastarbeider centraal staat, ook al van iemand die tussen de plooien van de maatschappij valt. Een schril contrast dus met le petit bourgeoisie van Nonkels, maar waarbij de twee actrices zich minstens even hard hebben gesmeten. Als Isabelle wat later arriveert, is de knuffel welgemeend. In één liefdevolle blik lezen ze elkaars vermoeidheid en tegelijkertijd is er ook herkenning én begrip.
Het is veel geweest de afgelopen weken.
Silke: “Dan heb ik nog het geluk dat ik een fraaiere rol heb. Ik word niet gevraagd voor actes de présence, maar eigenlijk vind ik dat ook niet zo erg. Ik krijg wel enorm veel superlieve berichten, dat doet altijd deugd.”
Isabelle: “Dat aangesproken worden valt mee. Tenzij je in West-Vlaanderen komt, natuurlijk. (grijnst) Dan klampen mensen je aan: Ah, Rientje!, waarna ze hele scènes beginnen te vertellen. Euh, ik weet het, ik was erbij, denk ik dan. Je ziet wel dat de mensen er zot van zijn.”
Silke, jij staat straks weer op de set van Chantal. Hoe is dat?
Silke: “Anke en Sylvie zijn twee uitersten qua personage. Ik speel Sylvietje ook erg graag. Bovendien is het ook een heel toffe set, net als bij Nonkels. (denkt na) Ik voel wel dat ik na dat eerste seizoen van Nonkels iets zelfverzekerder was. Misschien komt dat ook omdat mijn personage wat meer tegenwicht mocht geven.”
Heb jij moeten sleutelen aan je rol, Isabelle?
Isabelle: “Ik had al bij de audities door dat ik dat personage van mij al wel ergens kende, maar ik snap Silke wel. Ik mocht met Carine al vet gaan van in het begin, terwijl haar personage eerder subtiel is. Zij en Innocent zorgen voor de rust, emotie en warmte tussen al die zotte personages. Dat vind ik wel schoon om naar te kijken.”
Silke: “Ik heb dat in dit seizoen meer omarmd. De eerste keer moest ik vertrouwen op de regisseur toen die zei dat het evenwicht wel goed zat. Ik zag het zelf pas ook toen ik de reeks zag.”
Isabelle, omdat jij haar moeder speelt, had je dan ook moederlijke raad?
Silke: “Ik zag het eerder als raad van een grote zus, maar kom…”
Isabelle: “Omdat ik wat ouder ben en al veel meer gedaan heb, herkende ik veel van haar onzekerheden. Maar tegelijkertijd wist ik ook: het komt wel goed, of vertrouw erop dat het goed komt.”
Ik heb begrepen dat je je op de set ook ontfermd hebt over Jaimie Van Kerschaever, die Gianni speelt.
Isabelle: “Dat was hem op voorhand wat coachen, ja, en ook tijdens de scènes. Ik was zowat de link tussen de regisseur en Jaimie. Ik moest dat niet doen, nee. Maar toen ze het mij vroegen, leek me dat wel leuk. Zo zit je nog meer in de ploeg en het verhaal. Silke heeft het voor één dag eens overgenomen. Wij zijn allebei theatermensen, hé. Ik heb in het verleden ook al met Stappers gewerkt (bij Theater Stap staan mensen met een mentale beperking, waaronder het Syndroom van Down, centraal, red.). Dat was niet raar of niet nieuw.”
Zijn er zaken die je gaandeweg hebt opgepikt van Silke?
Isabelle: “Ik vond het fantastisch om te zien hoe naturel ze was. Ik had dat niet vroeger, laat staan op die leeftijd. Ik was vaak niet op mijn gemak.”
Silke: “Omdat jij geen Isabelle had op de set. Ik meen het: ik was op mijn gemak dankzij jou.”
Klikte het al snel tussen jullie?
Isabelle: “Eigenlijk wel.”
Silke: “Ik denk dat ik heel vroeg heb duidelijk gemaakt aan jou dat ik onder de indruk was van heel veel zaken en dat jij daarnaar luisterde.”
Isabelle: “Ik voelde ook al snel dat je liefdevol bent, iemand zonder streken. Ik klik snel met dat soort mensen.”
Wat heb jij geleerd van Isabelle?
Silke: “Heel veel, ook naast de set. Inzichten in het vak. Dat ze die onzekerheden herkende, deed wel deugd. Het was ook hoopvol. Zij heeft dat ook, dacht ik, maar je merkt het niet aan haar. Dus misschien merken de mensen dat ook niet bij mij. Ik heb veel gestolen met mijn ogen en wat ik zo tof vind is haar professionalisme. (tegen Isabelle) Je kon all the way mopjes maken, maar van zodra het serieus was, was jij dat ook. Ook wanneer de camera niet op jou stond, gaf je tegenspel. Ik zag hoe dat je tegenspeler helpt. Dat is supercollegiaal en ik heb mij voorgenomen om dat ook te blijven doen.”
(Ondertussen komen enkele jongeren een foto vragen)
Het grappige is wel dat mensen dat van jou zouden aanvaarden mocht je een handtekening weigeren, Isabelle.
Isabelle: “Dat snakken zit niet in mijn aard.”
Silke: “Vorig jaar stond ik op het Cactusfestival en was het de ene foto na de andere. Ik had niet eens de kans om in mijn hamburger te bijten. En net toen ik dat deed, was er daar weer iemand. Nu efkes niet, zei ik. Waarna die wegliep met zo’n blik… Ik was meteen die arrogante.” (lacht)
Isabelle: “Ik heb ook hetzelfde meegemaakt toen ik ’s middags eens moest spelen en mijn eten koud aan het worden was, terwijl ik twee minuten later het podium op moest. Dan denk je al eens: misschien moet ik eens twee euro per foto vragen.” (lacht)
Silke: “Ik heb vorig jaar op de Sinksenfeesten telkens een pint gevraagd. Ik heb zo mijn hele entourage getrakteerd.” (grijnst)
Stel dat Silke geen actrice was, maar een figurant op de set die raad komt vragen. Wat antwoord je dan?
Isabelle: “Mocht het mijn dochter zijn, dan zou ik ze niet tegenhouden. Ook al omdat ik weet dat het bij mij niet zou geholpen hebben. Als ik kinderen die mij na aan het hart liggen hoor zeggen dat ze die richting uit willen, dan is de eerste gedachte: zucht, denk maar aan een andere job. (snel) Maar aan de andere kant zit er ook veel vervulling in. Ik heb het dan eerder over de financiële onzekerheid. Dat was vroeger al zo en zeker nu. Het lijkt alleen maar erger te worden, zeker in het theater.”
De verhalen van mensen uit het vak zijn soms ronduit schrijnend.
Isabelle: “Onlangs kwam Robby nog met zijn verhaal in de krant. (acteur Robby Cleiren maakt na 30 jaar de overstap naar het onderwijs, red.) Maar zo zijn er heel wat andere acteurs en actrices. Vroeger konden nog andere spelers aansluiten, of had je nog projectsubsidies. Je kon ook sneller stappen naar een huis met een idee. Ik merk ook aan gezelschappen dat ze vaak met mensen samenwerken die stage doen of pas afstuderen. Niet omdat ze het per se goedkoper willen, maar omdat het anders niet lukt. Dat vind ik wel dramatisch. Onlangs zag ik het nog toen we ergens waren met Het Eenzame Westen: als je kijkt naar die programmatie die daar uithangt, zie je vooral stand-upcomedy en misschien één of twee theatervoorstellingen.”
Wordt er anders gekeken naar jullie als theateractrices nu er meer fictie op jullie pad komt?
Isabelle: “Ik schrik er altijd van, ook van mensen uit het vak, dat die denken dat ik altijd zo druk bezig ben. Voor Nonkels sta ik 20 dagen op een set, maar er zijn 365 dagen in een jaar. Mensen denken soms dat je onbereikbaar bent.”
Silke: “Nonkels was mijn eerste grote fictieproject. Het doet wel een belletje rinkelen bij velen. Ik heb vroeger iets gemaakt met gedetineerden uit de gevangenis van Brugge. Toen ik hen een paar jaar geleden nog eens belde, zeiden ze nee. Toen ik na Nonkels nog eens probeerde, kon het wel weer. Het heeft dus wel deuren geopend, maar anderzijds is het jammer dat je pas wat krediet opbouwt als je op televisie komt.”
En zelf schrijven, is dat een optie?
Isabelle: “Dat zit niet in mij. Mocht Silke met een idee afkomen, zou ik mee input willen geven, maar om zelf aan de slag te gaan met een leeg blad papier… Ik ben echt een speler. Geen maker, schrijver of performer. Ik heb daar lang mee geworsteld. Maar soms zijn goeie spelers ook enkel maar spelers. Ik ben geen ondernemer als Tom Ternest (de acteur is ook medeoprichter van Het Eenzame Westen en regisseur, red.).”
Silke: “Ik ga trouwens met Tom dit najaar een stuk maken voor Cultuurkapel De Schaduw (in Ardooie, red.). Vorig jaar maakte hij de voorstelling Bijster met twee mannen, dit najaar speel ik de vrouwelijke tegenhanger ervan (samen met Lore Molly en Mieke Wylin, red.). Daar kijk ik ook wel naar uit.”
Tom is een van die mensen die het niet onder stoelen of banken steekt dat het bikkelen is.
Isabelle: “Maar hij heeft het wel in zich. Hij kan met één project bezig zijn en al denken aan het volgende. Dat werkt niet voor mij.”
Silke: “Weet je, toen ik net afgestudeerd was, zei ik dat ik desnoods wel theater zou maken vanuit mijn garage, maar op den duur… Die passie blijft en dat vuur brandt nog even hard, maar er moet dringend iets tegenover staan.”
Isabelle: (knikt) “Het is echt geen hobby.”
LEES OOK: Komt er een derde seizoen van Nonkels?
‘Nonkels’, elke donderdagavond op Play4 en integraal te bekijken via Streamz.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
