“Bij ‘Les Yeux De Ma Mère’ krijg ik altijd een krop in de keel”

© Christophe De Muynck/Belga
Philippe Verhaest

Lies Vandenberghe zette bij onze krant haar eerste mediastapjes, nu ziet ze als VTM-anker constant nieuws passeren. Wekelijks deelt ze met onze redacteur Philippe Verhaest de berichten waar ze blij van wordt.

Dag Lies! Rusland trok deze week een deel van zijn troepen terug, maar ook dichter bij huis viel er goed nieuws te rapen. Wat viel je op?

“Laat ons met de Belgian Cats beginnen. Dat ze zich voor het wereldkampioenschap in september wisten te plaatsen, mogen we gerust als historisch omschrijven. Het wordt hun zesde groot tornooi op rij. Dit zijn Rode Duivels-toestanden, hé.”

En dan nog eens door een grootmacht uit te schakelen.

“Klopt, winnen tegen Rusland, het is geen evidentie. En al zeker niet nu de Cats stevig vernieuwd zijn. Een nieuwe coach, nieuwe spelers… Maar de trein dendert gewoon voort.”

Alleen: hun prestaties blijven in eigen land nog altijd wat onderbelicht.

“Daar moet dringend verandering in komen. We zijn stilaan een topland en we hebben een gouden trio in de States: Emma Meesseman, Jullie Allemand en Ann Wauters als assistent-coach bij de Washington Mystics in de WNBA: ongezien.”

Daar moet wel muziek in zitten…

“Nu je daarover begint: het gastoptreden van Stromae bij Arno gezien, in de Ancienne Belgique? Heerlijk. De energie spatte ervan af. Chapeau trouwens voor onze Oostendenaar. Ik had nooit durven dromen dat hij überhaupt nog op een podium te zien zou zijn. Het moet een érg sterke beer zijn.”

Ben je fan?

“Ik zal je een geheim vertellen: Les Yeux De Ma Mère moet zowat mijn favoriete nummer aller tijden zijn. Elke keer ik het hoor, krijg ik een krop in de keel. Als je dat als artiest kan, moet je wel een grote zijn. Zijn oeuvre is een stukje Belgisch erfgoed.”

Wat viel je nog op?

“Vandaag start een actie die nooit genoeg aandacht kan krijgen: de Week tegen Pesten. Dit is en blijft een issue, iets wat héél veel kinderen treft. Zelf kreeg ik tijdens mijn middelbare schoolperiode op een subtiele manier met pesten te maken, maar dat zorgde toch voor gevolgen – zelfs tot op latere leeftijd. Onzekerheid, twijfelen… In die mate zelfs dat ik een paar jaar geleden een coach onder de arm moest nemen om er aan te werken.”

Pesterijen kunnen mensen zwaar tekenen…

“Net daarom moeten we er tegenin gaan. Het is mijn grootste nachtmerrie dat mijn kinderen ooit gepest zouden worden. Daarom: beter voorkomen dan genezen.”