Al 41 jaar draait Rudi Declercq (60) mee in de Ieperse horecawereld. De zaakvoerder van Den Anker en Brasserie Petrus op de Grote Markt en medevennoot van De Lissewal en Yperley moet nu echter machteloos het einde van de lockdown afwachten om er weer in te vliegen. “Ik ben al heel mijn leven een optimist, maar in de coronatijd had ik nu en dan eens een dag dat ik neigde naar het depressieve.”
Als je nu met iemand uit de horeca in gesprek gaat, dan gaat het al snel over de coronacrisis. “Het is een hele ramp”, zegt Rudi Declercq. “Het is het ergst gesteld met de feestzalen. Dat is nul op dit moment. Er is ook geen perspectief. Tegen dat we nog eens mogen dansen met 200 mensen, ik weet niet of dat nog voor dit jaar zal zijn.”
In hoeverre komen jullie in de problemen?
“Wat Den Anker en de Petrus betreft, denk ik niet dat ik in de problemen zal geraken. Als je al 41 jaar bezig bent, dan ben je schuldenvrij. Financieel is het natuurlijk niet geestig. De Lissewal en Yperley zullen ook wel niet overkop gaan, maar daarvoor hebben we wel nog schulden. Als je niets verdient, is het moeilijk om die schulden af te betalen. We hadden een buffer aangelegd omdat we van plan waren om volgend jaar de zaal helemaal te vernieuwen, maar dat hebben we nu moeten gebruiken om die coronacrisis te overleven. Spijtig dat we ons plan om er een topzaal van te maken zullen moeten uitstellen.”
Vrezen jullie personeel te verliezen dat andere oorden opzoekt?
Ik heb al één personeelslid die ander werk gevonden heeft. Maar dat is maar één iemand van de zeventien personeelsleden van Den Anker en Petrus samen. Alle anderen zeggen dat ze terugkeren. Daar ben ik dus niet bang voor, ook omdat er personeelsleden zullen vrijkomen na de grote sluitingsgolf die zal volgen. Twintig procent van de horeca zal verdwijnen in België.”
Hoe bang ben je voor de gevolgen van de Brexit?
“Daar zit ik ook niet erg mee in. Den Anker draait voor vijftig procent op Britten. Ik heb veel contacten in Engeland en daar hoor je toch dat ze zullen terugkeren van zodra ze kunnen. Het zal natuurlijk niet meer zo spectaculair zijn als in 2014-2018, maar dat is niet nodig. Je moet het ook aankunnen. Tijdens de eeuwherdenking werden we overspoeld. Als je iedere avond vijftig klanten moet wegsturen omdat je zaak vol zit, dan heb je er ook niet veel aan.”
“Dansen met 200 mensen? Ik weet niet of het voor dit jaar zal zijn”
Heb je iets met de Menenpoort?
“Ik ben een van de grootste sponsors van The Last Post Association. Voor de horeca is de Last Post zeer belangrijk, vooral het tijdstip. Je hebt mensen die komen voor de Last Post, en dan heb je een ander deel dat liever tafelt nadat ze de Last Post gaan bekijken zijn. Dus zonder dat we er veel voor moeten doen zitten we altijd met twee shifts en hoeven we niet bang te zijn om overboekt te zijn, want we weten dat een deel van de mensen zal weg zijn tegen dat de Last Post begint. Tijdens de Last Post hebben we dan tijd om de tafels weer klaar te zetten. Mocht de Last Post bijvoorbeeld om 18 uur geblazen worden dan zou dat veel minder interessant zijn voor de horeca.”
Ga je zelf soms kijken naar de Last Post?
“Ik ga toch minimum 15 keer per jaar gaan kijken. Soms mee met klanten. Ik vind het nog altijd impressionant en daar onder de poort besef je pas echt hoeveel mensen hun leven gelaten hebben voor onze vrijheid. Het is misschien raar om te zeggen, maar daardoor is het voor ons goed. Ze zeggen: de een zijn dood is de ander zijn brood, maar zo is het wel. Door het massatoerisme die daarop afkomt, is dat voor de toeristische sector een zegen.”
Welke impact heeft de coronacrisis op jou persoonlijk?
“In de eerste lockdown heb ik 3.000 kilometer gefietst. Ik heb alle fietsroutes van de streek gedaan. Daar kan ik wel van genieten. Je doet een beetje alles waar je jaren niet aan toe bent gekomen. We hadden ook mooi weer. Nu is het veel minder goed. Het duurt ook veel langer. We zullen toch eens moeten een beslissing nemen. Ik denk dat het belangrijk is dat we eerst de oudere bevolking beschermen. Tegen halfweg maart zullen de oude generatie en ziekenhuispersoneel ingeënt zijn, en dan vind ik dat we losser mogen zijn. Ik hoop toch dat we tegen 1 april kunnen heropstarten.”
Je bent 60. Denk je al aan je pensioen?
“Ik ben alleszins niet van plan om te stoppen, want ik heb nu door corona gezien wat thuis zitten betekent en ik moet zeggen: ik ben daar nog niet klaar voor. Ik doe zeker nog vijf jaar door en wellicht nog een stuk langer als ik gezond blijf. Ik ben al heel mijn leven een optimist, maar nu in de coronatijd had ik nu en dan eens een dag dat ik neigde naar het depressieve. Normaal ben ik met vier zaken bezig, je hebt veel personeel, er is iedere dag iets… Ik noem dat positieve stress. Maar als je niets meer hebt en je hoort niemand meer… Voor mijn pensioen ben ik lang nog niet rijp.”
Privé: Rudi werd geboren op 6 augustus 1960 in Ieper. Hij is de enige zoon van wijlen Walter Declercq en Isa Derycke (87). Hij heeft een relatie met Francine Martine met wie hij drie dochters heeft: Rosalie, Suzannah en Annabella.
Opleiding: De lagere en middelbare school volgde Rudi in het Koninklijke Atheneum in Ieper, waar hij eindigde in de richting economie.
Loopbaan: Meteen na de middelbare school begon hij bij zijn moeder te werken in Den Anker. In 1993 nam Rudi Den Anker over in 2001 Brasserie Petrus. In 2003 nam hij samen met Jurgen Crombez De Lissewal over. In 2015 kocht de vennootschap de Yperley en bouwde het een hotel bij De Lissewal.
Onder de Menenpoort
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
