Het academiejaar zit stilaan weer op kruissnelheid en duizenden West-Vlaamse studenten zijn opnieuw naar Gent getrokken, de officieuze hoofdstad van onze provincie. Laat die plek nu ook nog eens bevolkt zijn met een pak West-Vlaamse cafébazen. Wij nestelen ons vier weken lang aan hun toog. Ons slaapmutsje van de reeks vinden we in de Sunset.
Vraag een (West-Vlaamse) Gentenaar naar één café en de kans is groot dat hij je de Sunset aanbeveelt. De legendarische boîte op de hoek van Ter Platen en de Kantienberg, op een boogscheut van het bioscoopwalhalla Kinepolis, zag het levenslicht dankzij een op en top West-Vlaams koppel: Ieperling Francis Cis Depuydt (61) en zijn echtgenote Mylène Coppillie (60) uit Oostduinkerke.
Cis studeerde in het gezegende jaar 1983 rechten, maar na een eerste vruchtbaar jaar besloot hij zijn leven over een andere boeg te gooien. “Ik was toen student in Kortrijk, maar zakte regelmatig naar Gent af om er uit te gaan”, graaft hij in zijn geheugen. “Ik raakte meteen verliefd op de stad en zijn nachtleven. Zo kwam ik op het idee om hier zelf een café uit de grond te stampen. Achtendertig jaar later zitten we hier nog steeds.
Er komen hier amper Antwerpenaars over de vloer. Ze begrijpen ons waarschijnlijk niet
De ondertussen wereldberoemde Gentenaar liet zijn oog vallen op een hoekpand in wat toen nog een buurt van lichtere zeden was. “De Sunset was vroeger de thuis van een oerekotje”, glimlacht hij. “Maar het stond leeg en ik zag er meteen het potentieel van in.”
Eén jaar na het startschot kreeg Cis al het gezelschap van Mylène. Zij runde toen een eigen restaurant – De Pannepot – in haar thuisgemeente Oostduinkerke, maar staat sinds 1984 mee achter de toog van de Sunset. “Ik leerde Cis in het café kennen. Ik als klant, hij als patron”, pikt Mylène in. “Toen we in kennis raakten, was het voor mij snel duidelijk: mijn toekomst lag hier. Ik heb me die beslissing nog geen seconde beklaagd.”
Geen selfies op café
Cis en Mylène omschrijven hun café als een gemoedelijke kroeg waar iedereen welkom is, zolang ze zich maar aan de regels houden. “We zijn streng, maar rechtvaardig”, glimlacht Mylène. “Een champagnefles in de zaak leegspuiten, daar doen we hier niet aan mee. En ik sta nog elke avond met mijn feloranje vest op het kruispunt het verkeer te regelen. Waarmee ik wil zeggen dat ik ervoor zorg dat onze klanten in het café en op het terras blijven. Als je bijna veertig jaar in het wereldje meedraait, weet je dat je de overlast zo minimaal mogelijk moet houden.”
Dat de Sunset een eerder chic publiek aantrekt, is geen geheim. “Al lopen we daar niet mee te koop. Iedereen mag bij ons een pint komen drinken, zolang ze maar hun manieren houden. Maar het klopt dat hier vaak bekend volk over de dorpel stapt. Vroeger waren we het stamcafé van de A-ploeg van AA Gent en tijdens het jaarlijkse filmfestival val je hier haast over de bekende acteurs.”
“De bekendste kop die we hier ooit aan de toog zagen? Dat moet toch wel Zlatan Ibrahimovic geweest zijn. Ik herinner me ook dat ik in de toiletten eens Natalia tegen het lijf liep. Ellenlange benen, maar ik had haar aanvankelijk zelfs niet herkend”, lacht Mylène. “Om maar te zeggen: bij ons is iedereen gelijk. En om selfies met Bekende Vlamingen moet hier niet gebedeld worden. Als we zien dat dat gebeurt, zouden we de smartphone zelfs durven aanslaan.”
In bijna vier decennia is de Sunset uitgegroeid tot een begrip van de Gentse (studenten)nachten. “Ons café is onverwoestbaar. Het gaat zelfs zo ver dat we al aan onze derde generatie klanten toe zijn”, glundert Cis.
“En ja, daaronder zitten een pak West-Vlamingen. Vooral de regio rond Waregem-Kortrijk en de kuststreek zijn hier goed vertegenwoordigd. Ook opvallend: Antwerpenaars komen hier amper iets drinken. Ze begrijpen ons waarschijnlijk niet.”
Mylène lacht de tanden bloot. “Daar is iets van aan. Zelfs na 38 jaar in Gent weiger ik om mijn West-Vlaams te verdoezelen. Zelfs niet tegen de politie. Cis kan dat beter dan ik. Hij praat Algemeen Gekuist West-Vlaams.”
Van de Depuydtjes
Het parcours dat Cis en Mylène hebben afgelegd, is er eentje uit de duizend. “We zijn preus, ja”, zegt Cis. Maar we hebben het niet zomaar op een schaaltje gekregen. Werkdagen van 14 uur, jarenlang zeven op zeven gewerkt. Gelukkig wil onze fysiek nog altijd redelijk goed mee. Het café is ook ons lang leven. Zet ons zonder volk…”
Ondertussen heeft ook de nieuwe generatie zijn intrede gedaan in de Sunset. Zoon Laurent (29) werkt fulltime mee in de zaak en zal het café ooit overnemen. “Daar zijn we blij om. We weten dat ons geesteskindje in goeie handen is. Ook onze dochter Sophie (31) steekt bij erg drukke momenten een handje toe.”
“En eerlijk, mochten we geen opvolging binnen de familie hebben, dan zou de Sunset samen met ons sterven. ’t Is iets van de Depuydtjes. Laurent heeft dezelfde mentaliteit. Net als bij ons zit het café al in zijn DNA.”
Hoe lang Cis en Mylène nog op post blijven, daar willen ze nog niet te veel over nadenken. “Deze plek houdt ons ook jong”, stelt Mylène. “We wonen sinds kort ook boven het café en een terugkeer naar West-Vlaanderen is niet aan de orde. In ons hart zijn we West-Vlaming, maar Gent is onze thuis. En dat zal niet meer veranderen. We zien wel wat er op ons afkomt, een glazen bol hebben we ook niet.”
“Eén iets zal voor altijd een open vraag blijven. Wat als ik niet in de Sunset was gestapt? Had ik dan nog mijn restaurant aan zee? Of was ik misschien flik geworden? Die job heeft altijd tot mijn verbeelding gesproken. Ik ben gelukkig al 37 jaar gendarme op onze hoek, dat maakt wel iets goed”, schatert Mylène.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
