Een brief die de 14-jarige Marc Decaestecker naar zijn rouwende mama schreef, zorgde ervoor dat Marc uiteindelijk als uitbater van feestzaal Caracas en café De Sportman in Langemark eindigde. Ontelbare feesten en Welshe avonturen later wil Marc het wat rustiger aan doen en zoekt hij een overnemer voor zijn levenswerk. “Vooral voor de vele bloeiende verenigingen die hier thuis zijn”, vertelt Marc.
Wie nog eens wil lekker eten en dansen op de alom bekende zwarte-wit geblokte schaakbordvloer van feestzaal Caracas of nog eens iets wil drinken in het authentieke interieur van volkscafé De Sportman bij Marc op de Hagebos in Langemark, heeft nog tijd tot het einde van het jaar. “Op 31 december stop ik met de zaak”, vertelt Marc (61). “Ik ben versleten. Ik heb veel gewerkt en de laatste tijd heb ik wat gesukkeld met mijn gezondheid. In 2019 heb ik mijn rug gebroken en het werd allemaal een beetje te veel.”
“In 2019 heb ik mijn rug gebroken en het werd allemaal een beetje te veel”
Het was de mama van Marc, Simonne Moreau, die samen met haar oudste dochter Sonja in 1976 feestzaal Caracas opende, nadat vader Aimé Decaestecker overleed. “Op 48-jarige leeftijd, jammer genoeg veel te jong. Ik was zelf nog maar veertien”, vertelt Marc. “Terwijl ik in Schwarzsee in Zwitserland op CM-kamp was, hoorde ik vertellen dat de toenmalige uitbaters van De Sportman uit elkaar waren. Ik vermeldde dat in een brief naar het thuisfront, waar mijn moeders zus uit Caracas, de hoofdstad van Venezuela, ook was om mijn mama gezelschap te houden tijdens de rouw. Zij zei: dat is nu iets voor jou! Mama ging de muren oplopen thuis alleen. Ze ging nog te rade bij vrienden en kennissen… en hakte de knoop door. Door die brief van mij zijn we dus hier terechtgekomen.”
Goede vrienden
“Mama heeft altijd in de horeca gewerkt”, pikt Sonja in. “Ze was een heel goede kokkin. Ze had eerder in feestzalen Casino en Den Ouden Hert gewerkt. Ze ging ook voor veel feestjes koken bij particulieren. In het begin vonden hier veel huwelijksfeesten plaats, maar die tijden veranderden toen er grotere feestzalen kwamen. Onze sterke punten zijn nu familiefeesten, jubilea, etentjes van andere verenigingen, de groepsfeesten van de jarigen… Heel veel mensen hebben hier de voeten onder tafel geschoven.”
“Na mijn legerdienst nam ik de zaak over”, vervolgt Marc. “Wat me deugd doet, is die warmte en liefde die je voelt van de mensen. Ze hebben smakelijk gegeten, ze kunnen een pintje drinken, een dansje doen… Mensen gaan gelukkig naar huis en dat is altijd onze betrachting geweest. Er zijn veel groepen die al van in het begin ieder jaar komen. Ik heb geen klanten, het zijn allemaal goeie vrienden geworden. Nu moet ik afscheid nemen, maar dat is een sprong in het duister. Ik heb heel lang getwijfeld. Wat zal ik doen? Maar na verschillende operaties ging het met de gezondheid toch wat moeilijker. Ik heb ook vier jaar gezorgd voor mijn demente mama, die uiteindelijk overleed in december 2019. Dat was een harde periode.”
Naast de feestzaal baat Marc ook café De Sportman uit. “Het café is normaal open op zondagvoormiddag en op maandag en donderdag vanaf 17 uur. Tal van clubs en evenementen hebben hier hun vaste stek: WTC Jonger Dan Je Denkt op zondag en de dames op woensdag, de Boskaarters, de Vrijbosvink, het kaarterstornooi, Wielerclub Hoger Op en Verenigde Sportvrienden, onze jagersgilde, de jachtvergaderingen, Hagebos-kermis, de koers…”
Welshmen
Vanuit De Sportman was Marc ook de stuwende kracht achter het Welsh National Memorial Park, dat in 2014 opende aan de overkant van de Boezingestraat. “Voor corona hadden we veel passanten uit Wales en enorm veel ambiance en leute gemaakt. Ik mocht zelfs de nationale Welshe voetbalploeg met Gareth Bale en prins Charles (de huidige koning van Groot-Brittannië, red.) ontvangen. Nu heb ik veel vrienden in Wales. Soms vraag ik me af waarom ik had geschreven vanuit Zwitserland. Het moet zijn dat mijn missie in het leven de herdenking van de Welshmen is. Het is hier dat ze gevochten hebben. Hun nationale dichter Hedd Wyn en vele jonge mannen zijn hier gesneuveld.”
Verenigingen
Het valt Marc wel zwaar om alles achter te laten nu hij besloten heeft om te stoppen. “Ideaal zou zijn mochten we iemand vinden met dezelfde ambities die het wil overnemen zodat de verenigingen kunnen blijven komen en de herdenkingen aan het Welsh monument iedere eerste maandag van de maand kunnen voortgezet worden. Ik zal wel nog komen om de vlag te hijsen.”
“Ik zou het echter niet gekund hebben zonder de steun van mijn familie en mijn trouw personeel. Medewerksters zoals Linda Bekaert en José Taillieu werken hier al sinds mensenheugenis. Ik ben goed omringd. Mijn zussen stonden ook steeds paraat om een handje te helpen. Zelf ben ik nooit gehuwd geweest. In de horeca heb je weinig vrije tijd en als iedereen aan het uitgaan is, ben jij aan het werk. Als je dan eens vrije tijd hebt, ben je meestal moe en versleten”, knipoogt Marc.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
