Precies twee jaar nadat hij zijn woning in Veurne had gekocht, heropende Jonas Lycke het café dat daarin was ondergebracht. Het stof maakte plaats voor een lik verf en ook het cliënteel onderging een verjongingskuur. “Café Central werd Spoorloos, want nadat je hier de nacht hebt doorgebracht, kun je soms het spoor bijster zijn”, knipoogt de 29-jarige patron.
In de vroegere duiventil van het voormalige café Central bracht Jonas Lycke zijn studio onder. Nadat hij die verbouwingswerken had afgerond, heropende hij afgelopen zomer het café op het gelijkvloers. Ook daarvoor stak hij voornamelijk zelf de handen uit de mouwen, met hulp weliswaar van een heleboel vrienden wier namen op een groot paneel in het café vereeuwigd staan rond Dusti de duve.
Die mascotte is natuurlijk een knipoog naar het verleden van het duivenlokaal, terwijl zijn conducteursoutfit en de nieuwe naam ‘Spoorloos’ verwijzen naar de ligging nabij het station.
Weekendcafé
“Boven de toog staat het jaar 1901 gebeiteld, wat betekent dat het hier dus al meer dan honderd jaar café is”, begint Jonas. “Dat was zo tot ik hier in 2019 mijn intrek nam. Ik had toen nog niet het plan opgevat om cafébaas te worden, maar dat leek me uiteindelijk een leuke aanvulling op mijn job als boomverzorger.”
“Tijdens de week hang ik helemaal alleen in de lucht, terwijl ik in het weekend met de voeten op de grond sta en onder de mensen ben. Dat ligt mij, want ik heb een heel sociaal karakter.”
Ongedwongen sfeer
Zijn vader Geert staat achter de toog van café De Zoete Inval, iets verderop in de Nieuwstad. Toch heeft Jonas zijn horeca-ervaring naar eigen zeggen vooral aan zichzelf te danken, veeleer dan dat die met de paplepel zou zijn ingegeven.
“Sinds mijn vijftiende heb ik altijd vakantiejobs in de horeca gedaan; van de keuken tot de bar en de zaal. Wat mij nu een goeie cafébaas maakt? Opnieuw dat joviale karakter. Ik spreek iedereen aan, op een spontane manier en met een gezonde interesse voor ieders verhaal.”
“Hier hangt ook een ongedwongen, familiaire sfeer, waardoor iedereen zich meteen thuis voelt. Dat komt doordat ik veel toelaat, maar evenzeer streng ben als het moet. Als cafébaas heb je uiteindelijk ook een zekere verantwoordelijkheid te dragen”, aldus Jonas.
Dansen na middernacht
Hij heeft ook een duidelijke visie. “Het café is dus alleen op vrijdag en zaterdag open, vanaf 16 uur tot 3 uur – of later. ’s Avonds bouw ik de muziek op, van blues en rock tot hedendaagse pop, wat maakt dat er vanaf middernacht soms gedanst wordt in het café.”
“Die aanpak brengt een jong publiek met zich mee, van vooral 25- tot 35-jarigen, precies zoals ik het wil. In de beginweken kwamen de vaste klanten van het vorige café nog wel eens piepen, uit nieuwsgierigheid. Toen ze zagen dat er hier niet meer gekaart wordt, keerden zij niet meer terug.”
“Als nachtcafé heb je weliswaar meer te maken met dronken klanten en heb je meer opkuiswerk, maar dat neem ik er graag bij. Ik wil dat de klanten hier nieuwe herinneringen maken waarvan ze jaren later nog spreken, en dat gebeurt natuurlijk meestal pas na middernacht…”
Nog meer plannen
“Als extra voor de klanten – en om het voor mezelf ook leuk te houden – organiseer ik hier trouwens geregeld optredens en feestjes”, vervolgt Jonas. “Zo was er vorige maand Een feestje gelijk vroeger en afgelopen weekend was er nog Zundag. Toen deed ik het café uitzonderlijk op zondag open en nodigde ik vier deejays uit voor een open air dayparty.”
Dat kan tegenwoordig overigens niet alleen in het café zelf, maar ook in de ‘tunnel’ daarnaast en in de achtergelegen koer. “Zo breidde ik de oppervlakte fors uit, van 40 tot 140 vierkante meter. En ik zit nog met plannen, want van de hangar die ik nu gebruik als stockageruimte wil ik later een feestzaaltje maken. Dan kan ik nog meer feestjes houden, want nu moet ik natuurlijk wat rekening houden met de buurt.”
Niet tot aan pensioen
De combinatie van beide jobs is nog wel even vol te houden, maar de jonge cafébaas ziet zichzelf niet oud worden in het café. “Met zes uur slaap per nacht heb ik nu voldoende, maar ik zal dit werkritme natuurlijk vroeg of laat moeten afbouwen.”
“Het café wil ik graag zelf blijven doen tot mijn 35ste en daarna kan ik hier eventueel een beroep doen op personeel. Ook mijn job als boomchirurg is trouwens maar tijdelijk, want die is fysiek erg zwaar. Daarvoor leg ik de limiet momenteel op mijn 45ste. En daarna? Dat weet ik nog niet, maar dan zal ik wellicht iets totaal anders doen.”
Het volkscafé
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
