Iconisch familierestaurant Nele moet na 52 jaar sluiten: “Het is met spijt in het hart”

Jean-Paul Van Henis en Mieke Vanderschaeghe trekken na 52 jaar de deur van restaurant Nele achter zich dicht. © JDK
Jeffrey Dael
Jeffrey Dael Medewerker KW

Iédere Kortemarkenaar kent restaurant Nele, of at daar al. Goede wijn behoeft geen krans, want het was geen geheim dat moeder Simonne Notredame, overleden in 2021, en zoon Jean-Paul Van Henis het unieke recept kenden van een ambachtelijke en familiale keuken. En die keuken sluit eind december. Voorgoed.

“Mijn moeder Simonne startte met De Nele, zoals iedereen de zaak in de volksmond noemde, in 1972”, steekt Jean-Paul (62) van wal. Hij is getrouwd met Mieke Vanderschaeghe, ook gastvrouw van restaurant Nele. Ze hebben twee dochters, Julie en Elien, en er is een kleindochter Marie-Lou. Jean-Paul en Mieke wonen aan de Koutermolenstraat, maar de laatste vijf decennia waren ze een groot deel van hun leven op het Stationsplein te vinden. “Op vrijdag 29 december, na de middagservice, stop ik voorgoed. Niet omdat ik dat wil, maar omdat het van moeten is. De eigenaar Alken-Maes wil de boel verkopen en er moet een appartementsgebouw in de plaats komen. Jammer, want ik was graag gestopt in schoonheid. Het is een beetje absurd dat ik op mijn 62ste moet gaan solliciteren, want op 1 januari heb ik dus geen inkomen meer en ik kan niet gaan stempelen. Weet je, we vinden het eigenlijk het ergst van al voor onze klanten.”

Wall of fame

“Heel wat mensen komen al tientallen jaren bij ons over de vloer omdat we altijd garant stonden voor lekker eten in een familiaal kader. We zijn, denk ik, een van de weinige horecazaken die na de coronacrisis onze prijzen niet hebben opgetrokken. Veel mensen proberen nog een laatste keer te reserveren, maar dat is helaas niet meer mogelijk. We geven aan iedereen een fotootje mee als aandenken. Ik zeg dan altijd tegen de dames dat ze maar eens naar mijn beeltenis moeten kijken als ze niet kunnen slapen. (lacht) We hebben hier in al die jaren honderden acteurs over de vloer gehad die hier net voor hun voorstelling in de Gudrun kwamen eten. Hun foto kwam aan onze wall of fame te hangen. Ik zal al die foto’s schenken aan de mensen van het Gudruncomité. Weet je dat ik laatst een kus kreeg van Andrea Croonenbergs en een dikke dankjewel van Peter Bulckaen voor de hartelijke ontvangst de voorbije jaren? Thuis-acteur Daan Hugaert is hier zelfs vertrokken met tranen in de ogen”, vervolgt Jean-Paul.

“We geven aan iedereen een fotootje mee als aandenken”

“Vorige week kwamen de brandweerlui hier een laatste keer ontbijten voor hun Barbarafeest. We kregen een attentie en een bedankingsspeech van de kapitein. Zoiets doet enorm deugd. We zijn vooral trots op het feit dat we in die 52 jaar nooit een werknemer hebben moeten afdanken. Als je je personeel met liefde en respect behandelt, dan krijg je dat ook terug. Onze klanten zijn ook gewend dat ik met een knipoog in de zaal verschijn. Soms vergelijken ze mij wel eens met Basil Fawlty en Mieke is dan Manuel. (lacht) Basil Fawlty kon blijkbaar ook zo hard op de bel slaan als het eten klaar was. Weet je dat we sommige tafels zelfs namen gaven van klanten die er ooit zaten, maar nu overleden zijn? Zo bleven we tafel 7 steevast de tafel van Paula noemen en tafel 13 was die van Mieltje.”

Blokken

“Sara Solo, een van onze werkneemsters, deed ooit mee aan Blokken. Toen ze vertelde aan Ben Crabbé dat ze opdiende in restaurant Nele in Kortemark, stond de telefoon hier roodgloeiend omdat mensen wilden reserveren. En met de heruitzendingen was het nog eens van dat. Ik ben er zeker van, mocht mijn vader Paul nog geleefd hebben, dat hij een supportersbus had ingelegd om naar de opnames van Blokken te gaan”, lacht Jean-Paul.

“De laatste dag, 29 december, wordt ongetwijfeld een emotionele dag. We hebben hier 52 jaar lief en leed gedeeld en ikzelf woonde hier van mijn 11 jaar. Eigenlijk is het al een paar maanden een beetje van alles het laatste. Zo ook met de kermis, toen een klant me de vraag stelde waar hij met de beroepsrennerskoers nu stoofvlees met friet moest gaan eten. Ik kreeg het toen toch even moeilijk. Ik hoop maar één ding: dat het gebouw snel verdwijnt na de sluiting, want het zou echt meer dan zonde zijn mocht het hier nog een paar jaar blijven leegstaan, terwijl wij niets liever zouden willen dan open blijven”, besluiten Jean-Paul en Mieke.