De nog altijd geplande heropening van de horeca op zaterdag 1 mei komt steeds dichterbij, maar de sector kampt met een tekort aan helpende handen. Door de gedwongen sluiting is een deel van het personeel elders aan de slag gegaan en die lijken niet meteen terug te keren. “Ik zag de helft van mijn keukenbrigade vertrekken”, zegt Filip Claeys van het sterrenrestaurant De Jonkman.
De coronacrisis bezorgde de fel geplaagde horecasector al een pak financiële kopzorgen, maar nu de heropening voor de deur staat, duikt een tweede probleem op. Een pak werknemers heeft het café en restaurant de rug toegekeerd en sloeg een andere professionele richting in. Met alle gevolgen van dien. Dat bewijzen ook de cijfers van de VDAB: in februari waren 126 vacatures voor de horecasector nog niet ingevuld, uitzendkrachten niet meegerekend.
“En we verwachten dat dit cijfer alleen maar zal stijgen”, stelt Johan Vandevyvere van VDAB West-Vlaanderen. “Het gros van de zoekertjes bevindt zich in regio Brugge en aan onze kust. Tegelijk moet die stijging ons ook positief stellen, want dit betekent dat er nog veel ondernemerschap in onze horeca zit.”
Probleem
Yves Van Moorter (52), voorzitter van Horeca West-Vlaanderen, merkt dat heel wat van zijn 1.700 leden moeite hebben om voldoende bekwame krachten te vinden. “Werken in de horeca is goed op weg om een knelpuntberoep te worden”, stelt hij. “We stevenen af op een algemeen probleem, van het kleinste café tot het grootste hotel. Handelszaken die nu volledig gesloten zijn en bijvoorbeeld geen afhaalformule hebben, zien hun mensen het snelst vertrekken. Ook in mijn eigen restaurant in Wenduine zijn we op zoek naar nieuwe medewerkers. Vooral jobstudenten om onze zaal- en keukenploeg te versterken.”
“Horecamensen worden volledig onterecht als slavendrijvers neergezet” – Filip Claeys, chef-kok van De Jonkman
Toch toont de sector ook hoopgevende signalen, zegt Yves. “Tot nu toe werden we met relatief weinig faillissementen geconfronteerd. Onze horecalui hebben zich het voorbije jaar van hun meest creatieve kant getoond én er zijn nog heel wat mensen die een eigen café of restaurant beginnen. Dat doet het beste vermoeden.”
Het ‘andere’ leven
Ook Filip Claeys (47), samen met zijn echtgenote Sandra Merlevede al vijftien jaar zaakvoerder van het sterrenrestaurant De Jonkman in Sint-Kruis bij Brugge, zag zijn vaste ploeg de voorbije maanden slinken. “In totaal zijn drie krachten bij ons vertrokken”, zegt hij. “Allemaal mensen die bij mij in de keuken aan de slag waren. Zo zag ik mijn keukenbrigade gewoon halveren. Ik kan hen wel begrijpen, want we beleven uiterst onzekere tijden. Een van hen werkt nu in de immosector, terwijl de twee anderen nu respectievelijk meubelmaker en winkelmedewerker zijn. Een compleet andere wereld dan de onze, maar de coronacrisis heeft hen laten proeven van het andere leven, hé. Een bestaan met nine to five -uren, bijvoorbeeld. En wie ben ik om te zeggen dat ze geen switch mogen maken?”
“Onze sector had al een negatief imago en daar heeft corona alleen maar toe bijgedragen. Horecamensen worden onterecht als slavendrijvers neergezet. Terwijl daar niks van klopt. De tijdsgeest is helemaal veranderd. Hier zijn we nog vier dagen per week geopend, gevolgd door drie vrije dagen. En elke drie maanden staat er voor iedereen wat vakantie gepland. Bovendien is dit een job die je heel veel voldoening geeft. Klanten die je bedanken voor het lekkere eten en een mooie avond, daar doe je het voor. Maar ook voor de aanstormende generatie die straks van de hotelschool afzwaait, was het afgelopen jaar allesbehalve een geschenk. Zij konden hun stage niet afwerken, vaak die ene ervaring die je het ultieme zetje richting een mooie carrière in de horeca geeft. Daar ben ik zelf een mooi bewijs van.”
Kloppend hart
Filip is momenteel op zoek naar een keukenhulp en een chef de partie. “Die hebben we echt nodig om straks weer vlot te kunnen werken”, zegt hij. “Zonder die extra handen zullen we een pak meer stress hebben. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat we voor 1 mei enkele witte merels vinden. Jonge mensen die zich helemaal in onze stiel willen onderdompelen en die ik mee op sleeptouw kan nemen. Ons team, in normale tijden 14 mensen sterk, is het kloppend hart van De Jonkman. Zonder hen kúnnen mijn vrouw en ik gewoon niet werken. Iedereen, of ze nu in de keuken of in de zaal werken of de afwas voor hun rekening nemen, is even belangrijk. De som van de hele groep maakt ons sterk. En hopelijk staan we straks weer even stevig in onze schoenen als een goed jaar geleden.”
Filip zelf hoopt dat 1 mei als grote heropeningsdatum behouden blijft. “We hebben nu eindelijk perspectief, laat ons dit behouden”, zegt hij. “We zitten al meer dan vijf maanden op de strafbank en mógen onze job niet uitoefenen. Net daarom hebben we een concreet doel nodig. Niet enkel als bedrijf, maar ook op mentaal vlak. We missen het directe contact met onze klanten, maar ook met onze medewerkers. Een avond samen keihard knallen in de keuken en de zaal, een betere teambuilding bestaat er niet. Mensen in onze eigen zaak, en niet langer via afhaalservice, in de watten kunnen leggen, een betere reclame voor onze stiel bestaat er niet. Dát hebben we nodig.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
