‘Boules de Berlin! Lekkere verse bollen!’ Weinig strandgangers die nog nooit aan de lokroep van de boulesverkoper toegegeven hebben, en al is de traditie elders aan de kust wel wat geminderd, in De Haan is ze dankzij de familie Bouwens springlevend. Al zestig jaar lang is ‘Louis’ er een klinkende naam.
Het was in 1962 dat Louis Bouwens besloot om in De Haan z’n eigen handeltje in boules op te starten. “Hij was er eigenlijk zo’n beetje ingerold door mijn moeder, die in Blankenberge ezelritjes begeleidde en daardoor de meeste stranduitbaters goed kende. Papa was timmerman, maar in de zomermaanden mochten de toeristen niet gestoord worden en zat hij zonder werk. Hij moest er dan ook niet lang over nadenken toen mama hem op een dag vroeg of hij niet wou inspringen voor een zieke boulesverkoper”, vertelt Louis’ jongste zoon Dennis.
“Een lekkere boule eten, het hoorde bij een dagje strand”
Tijdens de zomers van 1957 tot en met ‘61 fietste Louis elke dag naar Blankenberge om er boules te verkopen voor Julien Stubbe, de zomer daarop besloot hij het zelf te proberen in De Haan. De eerste twee jaar werden zijn boules gemaakt door Firmin Devuyst van bakkerij-tearoom Gateau Royale op de zeedijk. “Na twee jaar maakten we onze eigen boules, naar eigen recept”, aldus Dennis.
Duivensport
Hij zet vandaag als enige telg de traditie voort, maar in die beginjaren was het een familiebedrijfje. “Samen met mijn broers en zussen, hielpen we de boules opvullen en ze op de plateaus stapelen. Onze pa verkocht ze dan op het strand en wij brachten met een karretje telkens een nieuwe lading naar hem toe. Maar eerst werd er iemand vooruitgestuurd om te kijken waar hij zat en hoeveel boules hij al verkocht had”, vertelt Dennis. Met zijn witte pet en plateau was vader Louis gelukkig al van ver herkenbaar. De zakjes om zijn boules in te verpakken zaten in de zijzakken van zijn jas, de briefjes geld in de bovenste zakken en de muntstukken in glazen potjes op het plateau. “Knielen, een zakje nemen, de boule erin stoppen en suikeren: een kunstje dat je nog niet zo gauw onder de knie had”, glimlacht Dennis.
In die beginjaren werd er zo’n vijf frank neergeteld voor een boule, evenveel als voor een strandstoel of een ijsje. “Op goeie dagen kwam mijn vader dikwijls handen te kort”, gaat Dennis voort. “Papa kon trouwens heel goed inschatten welk weer het zou worden, en wel dankzij de duivensport: op de radio volgde hij de lossingen en wist zo wanneer er goed weer op komst was.” Louis en zijn bollen werden een begrip in De Haan. “Het paste ook perfect bij het nostalgische karakter van onze badplaats”, aldus Dennis. “Een lekkere boule eten, het hoorde bij een dagje strand.”
Vader Louis hield er in 1997 mee op maar zijn naam leeft voort. “Mensen halen nog vaak herinneringen op. Verhalen uit hun kindertijd, terwijl ze nu zelf al kinderen en kleinkinderen hebben. Ook voor ons blijft het een familieverhaal: mijn twee dochters helpen nu mee”, zegt Dennis. Als kind leerde hij de kneepjes van het vak van zijn vader. “Altijd met de wind mee lopen, bijvoorbeeld. Zo blijft de geur van de boules je voor.” De boulesverkoper bleek ook een gemakkelijke prooi voor flauwe grappenmakers te zijn. “Er werd weleens een put gegraven waarover dan een handdoek werd gespannen, hilariteit alom”, lacht Dennis. “Maar het was lang niet allemaal kommer en kwel: toen ik een jaar of 16 was, mocht ik eens een hele rij vrouwenborsten suikeren. Pa zag me in de verte bezig en had geen idee wat ik daar aan het uitspoken was!”
Familiegeheim
In die tijd was er trouwens geen sprake meer van Berlijnse bollen: sinds de oorlog zat alles wat enigszins Duits klonk in het verdomhoekje. “‘Boules de l’Yser’ waren het toen”, aldus Dennis. En voorts had ook het veranderende kusttoerisme gevolgen voor de boulesverkopers. “Vroeger kwamen de mensen voor een hele maand naar zee en vaak bleven ze dan ook de hele dag op het strand hangen. Toen begonnen wij al om tien uur met boules rond te lopen, maar nu zit er om tien uur nog geen kat”, vertelt Dennis nog.
Leuk detail: de familie van zijn vrouw Marleen werd in De Haan bekend met IJs Nora. “Onze grootste concurrent”, lacht Dennis. Het recept van de boules is overigens al sinds de tijd van Louis niet meer gewijzigd. “Dat is een goed bewaard familiegeheim gebleven dat zelfs mijn vrouw niet eens kent”, knipoogt Dennis.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
