Claudia Decaluwé: “Zonder muziek ben ik niet compleet”

Claudia Decaluwé lééft voor muziek. Hoewel ze er een tijdje professioneel niet meer mee bezig was, kruipt het bloed waar het niet gaan kan en is ze vandaag dus opnieuw volop aan het zingen. Voor het grote publiek zal Claudia altijd wel bekend blijven als ‘de zangeres van Sha-Na’, maar ze wil graag tonen dat ze zoveel meer genres graag zingt. “Ik wil een plaat uitbrengen die toont wie ik écht ben.”

Het is de eerste keer dat Claudia voet aan boord van de Mercator zet. Ervaring met boten, dat heeft ze wel, want haar man Vincent is de kapitein van de boottochtjes in de rederij Gruuthuyse in Brugge. “En dat als geboren Oostendenaar”, lacht ze.

Vanwaar de beslissing om terug naar Oostende te komen wonen na al die jaren?

“Ik ben geboren in Oostende en heb hier tot mijn negen jaar gewoond. Daarna ben ik met mijn ouders naar Gistel verhuisd. In de tijd van Sha-Na kocht ik een huis in Oostende, maar ik heb er uiteindelijk maar een klein jaartje gewoond. Omdat Oostende echt aan het uiteinde van het land ligt, was het nodig om iets meer centraal te vinden. Het werd Stekene, waar ik uiteindelijk 17 jaar gewoond heb. Maar ik heb ergens altijd wel geweten dat ik terug naar Oostende zou keren, hoor. Ik ben onlangs 50 geworden en ik voelde de drang om terug te keren naar mijn roots. Plus, mijn ouders wonen hier, mijn broer… En de zee hé. Dat is toch iets raar, hoe je daardoor aangetrokken wordt.”

Wist je altijd al dat je wilde zingen?

“Ja, toch wel. Ik kom uit een heel muzikale familie. Mijn papa zong en speelde drum. En mijn nonkel heeft bijvoorbeeld een fantastisch gehoor. Als hij een nummer hoort, kan hij meteen de muziek noteren op partituren. Het was hij die mij op een dag hoorde zingen toen ik op de toeter – zoals ze in Oostende zeggen ( lacht ) – zat en zei dat ik het eens een kans moest geven. Zo gebeurde het dan wel eens dat we alle meubels aan de kant schoven en repeteerden in de living. Je kan wel zeggen dat het met de paplepel is ingegeven, ja. Toen ik elf jaar was, ben ik dan écht gestart met zingen.”

Startte je toen al als professionele zangeres?

“Ik nam mee aan een heleboel wedstrijden, zong jingles in voor reclamespotjes… Zo kom je in het wereldje terecht. Ik zat toen in de sportschool in Brugge. Ik vond sporten leuk, maar voor mij was het geen carrière. Ulla Werbrouck en Gella Vandecaveye zaten toen ook in de school en voor hen was er een regeling wanneer ze wedstrijden hadden. Gelukkig was er voor mijn muziek ook heel veel begrip. In de jaren 90 deed ik dan auditie voor Sha-Na en zo is de bal aan het rollen gegaan. Die periode vloog voorbij!”

Uiteindelijk stopte je even met zingen.

“Ik ben nooit gestopt met zingen, maar wel met muziek als mijn hoofdjob. In 2010 had ik het gehad. Ik wilde niet meer geleefd worden, had nood aan een 9-to-5-job. Stom, achteraf gezien. Maar spijt? Nee, dat niet. Ik heb nooit spijt van iets. Je maakt keuzes en soms loopt het leven nu eenmaal anders dan je verwacht had. Maar het zingen heb ik nooit losgelaten.”

Mis je het om op een podium te staan?

“Ik mis het zingen zelf, maar het podium niet per se. Ik ben niet iemand die het daarvoor doet. Andere mensen hebben een hobby waar ze al hun passie in kwijt kunnen, voor mij is dat zingen. Het doet mij echt goed. Ik kan mijn gevoel erin leggen, mijn ei kwijt wanneer ik me eens wat minder voel. Er komen ook endorfines vrij zoals bij het lopen (lacht).”

“Mensen zijn heel snel om je in ‘kotjes’ te duwen”

Je bent vijftig geworden. Een speciale leeftijd?

“Ja, ik vind van wel. Jammer genoeg heb ik het niet kunnen vieren zoals zou moeten. Er zijn een paar verjaardagen die ik speciaal vond: 16 en 21 jaar, en nu dus 50. Hopelijk zit ik in de helft (lacht). Zolang ik maar gezond blijf, want een plantje wil ik niet worden. Ik lééf graag. Of ik een levensgenieter ben? Ja, dat is het juiste woord om mij te omschrijven. Ik ben geen uitgaander meer zoals vroeger, maar kan genieten van lekker eten, een aperitiefje… Vrienden zijn ook superbelangrijk voor mij. Ik ken veel mensen, maar échte vrienden? Die zijn zeldzaam. Ik kan ze op één hand tellen.”

Waar droom je nog van?

“Ik zou heel graag een supertoffe plaat uitbrengen. Een plaat die toont wie ik écht ben. Mensen zijn heel snel om je in ‘kotjes’ te duwen. Ik zal altijd de zangeres van Sha-Na zijn. Terwijl we ook met Spark heel mooie dingen hebben gedaan. Ik zing van alles graag en vind het dus jammer dat mensen je vaak snel beoordelen. Ik ben momenteel bezig met enkele projecten, die echt typisch ik zullen zijn. Nu is het wachten tot we weer mogen repeteren.”

Waar word jij gelukkig van?

“Kleine dingen. Een goede knuffel geven, bijvoorbeeld. Dat klinkt misschien raar, maar zeker in deze tijden heb je daar soms écht nood aan. Ik pak mensen graag vast. Wat maakt me nog gelukkig? Mooi weer. De zee. Ik kan er echt van genieten om naar het strand te gaan, met mijn muziek mee. Teksten leren, eens met de voeten in het water. Heerlijk. En zingen natuurlijk. Zonder ben ik niet compleet.”

Ben je een positief persoon?

“Eigenlijk wel. Ik heb ook in een heel zwart gat gezeten, maar dat heeft gelukkig niet lang geduurd. Iedereen komt zichzelf wel eens tegen in zijn leven.”

“Ik vind het dan ook heel belangrijk om positief te blijven. Zeker nu, in deze moeilijke periode. Make the best of it , iedere dag. Het betert, echt wel.”