Redgie Van Troost: “Nog altijd drang om naar mijn atelier te gaan”

Redgie van Troost (78) is bijna elke morgen te vinden in zijn atelier op een boogscheut van de Mercator. De zee, het strand en de duinen vormen niet zelden het onderwerp van zijn doeken. In 2018 verloor Redgie zijn vrouw Rosette, maar hij vond opnieuw de liefde en is vandaag gelukkig.

Redgie van Troost is een Oostendenaar in hart en nieren. Hij woont ondertussen al 15 jaar op het Hazegras, maar woonde voordien ook in Stene, waar hij een tijdlang het Molenaarshuis uitbaatte. Hij heeft een lange carrière achter de rug als onder meer publiciteitsschilder. Hij schilderde talloze cinema-affiches in Oostende en Brugge. Ook als kunstschilder maakte hij al heel wat werken, waarvan één in 1984 werd overhandigd aan het toen nog prinsen-, maar later koningspaar Albert en Paola voor hun zilveren huwelijksjubileum. Hij blijft ondertussen volop verder werken op een boogscheut van de Mercator.

De Mercator zal je als wijkbewoner van het Hazegras wel kennen?

“Met de Wijkwerking Hazegras hebben we vroeger heel wat recepties georganiseerd op de Mercator. Ik heb het schip ook eens geschilderd om aan een minister cadeau te geven.”

Schilder je nog veel?

“Ik ben elke morgen aanwezig in mijn atelier in Fortuinstraat. Ik heb corona gehad en ben een tijdje ziek geweest, maar anders vind je mij hier altijd. Ik voel nog altijd een drang om naar het atelier te komen. Dat is mijn leven. Wat moet ik hele dagen thuis gaan doen? Ik herleef in mijn atelier. Vroeger werkte ik ook vaak thuis, maar ik kwam plaats tekort.”

Wanneer besefte je dat je iets met kunst wilde doen?

“Toen ik 14 jaar was, heb ik de bekende boerderij van Hamilton op de wijk Hoge Barrière aan de Steense Dijk geschilderd. Ik ben zo beginnen tekenen en schilderen en later ging ik naar de kunstacademie in Oostende. Ik kreeg daar les van onder andere Gustaaf Sorel en Raoul Servais. Ik volgde ook les in de vakschool om affiches te leren schilderen voor de cinema. Ik heb dat lang gedaan. De laatste affiche die ik geschilderd heb, is die voor de film De kanonnen van Navarone. Daar is jammer genoeg niets van overgebleven. Die affiches werden elke week overschilderd. Ik vind het nog altijd jammer dat mijn laatste werk op die manier verdwenen is. Als ik het geweten had, dan zou ik het zeker bewaard hebben, maar dat was toen niet de gewoonte. Het deed soms wel pijn om je werk elke week weg te doen, maar je bent jong en je staat daar niet bij stil.”

Waar vind je inspiratie voor je werken?

“Ik ben een man van de zee, een man van Oostende. De schakering van kleuren en de beweging van de wolken blijft me intrigeren. Elke dag heeft de lucht een andere kleur. Ik schilder vanuit mijn gevoel. In de zomer ga ik veel naar het strand en neem ik veel op in mijn geheugen. Het komt vanuit het hart. Dat spreekt de mensen aan. Als je een foto afschildert, zit er geen ziel in. Ik werk soms ook in opdracht of ik maak eens een portret. Ik heb recent nog portretten gemaakt van Jacques Brel en van Thé Lau. Er zijn momenteel wel geen tentoonstellingen. Vroeger waren er zo’n vijf per jaar, maar door corona is alles weggevallen.”

In 2018 verloor je je vrouw Rosette, een klap waar je het enorm moeilijk mee had. Ondertussen vond je opnieuw de liefde bij Georgette. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

“Georgette had, net als ik, haar partner verloren aan kanker. We kenden elkaar voordien niet, want ze is niet afkomstig van Oostende. Ik kende wel haar zoon en vroeg vaak eens hoe het ging met zijn ouders. Op een dag kwam ze binnen in Bistro des Belges, waar ik elke dag iets ging eten. Ik vroeg of ze bij me kwam zitten. Zo hebben we wat gepraat. Tijdens de lockdown zagen we elkaar dan elke dag op het balkon, terwijl we applaudisseerden voor de zorg. Toen ik moest geopereerd worden, vroeg ze eens aan haar zoon waarom ik er niet was. Ze was ongerust omdat ze me niet zag. Haar zoon stelde voor om eens een bericht te sturen. Ze is later dan eens naar het atelier komen kijken, we gingen samen een koffie drinken en zo kwam het een van het ander.”

Had je nog kunnen denken dat je de liefde zou vinden?

“Nee. Ik had me voorgenomen om alleen verder te gaan na het overlijden van mijn vrouw. Ik had echter het geluk om Georgette tegen te komen. Het is een straffe madam die zich niet zomaar laat doen, maar ze is ontzettend goed voor me. We hebben allebei een huwelijk van 53 jaar achter de rug. We wonen sinds kort officieel samen. Ze had het wel gevraagd aan haar zoon of hij er problemen mee had, maar we komen allemaal goed overeen. Ze steunt me ook enorm in wat ik doe. Ik ben een gelukkig man.”