Anouck wijst vrouwen de weg naar kwaliteitsvoller leven in haar boek: “Werk en leven beter op elkaar afstemmen”

Een mensenleven is belachelijk kort. En als je een vrouw bent, dan wordt de helft van dat leven voor jou gevuld met andermans verwachtingen. Met het boek ‘Op een dag ben je dood’ wil de Ieperse onderneemster Anouck Meier andere vrouwen – of lotgenoten – laten nadenken over hun tijdsbesteding en de torenhoge verwachtingen waarmee ze dagelijks geconfronteerd worden. “Er is al een enorme weg afgelegd, maar er is nog veel werk aan de winkel.”

In een ver verleden was Anouck een advocate Europees recht die dossiers tussen haar boterhammen legde ’s morgens. Vandaag is er in de plaats uitgebreid tijd voor een wandeling met haar gezin met haar man, twee kinderen en met haar hond Billie. Intussen verdient ze haar boterham als coach en organiseert ze cursussen. Het boek Op een dag ben je dood is daar een uitloper van. “Dit boek zat al langer in mijn hoofd, maar het is nu op vrij korte tijd geschreven”, aldus Anouck. “Doordat het idee tijd had om te rijpen, is het ook een beter boek geworden.” Naar eigen zeggen helpt haar opgebouwde levenservaring, in de loopgraven van werk en leven, zoals ze het zelf noemt.

Hoog verwachtingspatroon

Het is geen geheim dat de verwachtingen in onze maatschappij hoog liggen, vooral bij vrouwen. Het duurt dan ook niet lang vooraleer het thema feminisme aan bod komt in het boek. “Als het over vrouwenrechten gaat, verwijzen veel mensen naar landen als Saudi-Arabië of Afghanistan, waar er niet hoog mee opgelopen wordt. Maar het is niet omdat het elders slechter gesteld is, dat we hier niet waakzaam moeten zijn of blijven. We denken dat vrouwenrechten bij ons al heel lang verworven zijn, kijk maar naar het stemrecht of het recht op abortus. Maar ze kunnen ook razend snel teruggeschroefd worden, kijk maar naar wat er in de VS gebeurd is. Daar zie je ook steeds vaker een jongere generatie oplopen met zogeheten tradwives (een verwijzing naar traditional wives, traditionele vrouwen, red.), die het beeld van de vrouw aan de haard idealiseert. Bij ons hebben vrouwen op papier gelijke rechten, maar in de praktijk is het soms een ander verhaal. Bovendien zijn er van oudsher bepaalde rolpatronen ontwikkeld, bijvoorbeeld het gezin, waarbij een vrouw het eerste aanspreekpunt is. Terwijl een vader in theorie even bekwaam is”, aldus Anouck.

“Tijdsdruk is een maatschappelijk probleem, dus mogen we ook maatschappelijke antwoorden verwachten”

“Wat ik wel ontluisterend vond, is hoe onze visie op tijd en productiviteit terug te voeren is naar de industriële revolutie. Die ideologie zit er helemaal ingebakken. Je bent wat je ziet. Als je opgroeit met bepaalde beelden, kan je je het moeilijk nog anders voorstellen. Er is al een enorme weg afgelegd, maar er is duidelijk nog veel werk aan de winkel. Ik merk ook dat de huidige generatie dat durft uitspreken en dat de jonge generatie na ons daar meer aandacht voor heeft.”

Reputatie

Anouck benadrukt in het boek dat ze geen goeroe is en ook geen kant-en-klare antwoorden heeft. “Ik besef ook dat ik geprivilegieerd ben en dat veranderingen op maatschappelijk niveau moeilijk zijn. Maar het helpt wel als we klein, op micro-niveau, beginnen. Dat betekent dat we voor onszelf de vraag stellen wat we doen met onze tijd.” Want een andere vraag die Anouck zich vaak stelt is: Says who? (zegt wie?, red.).

“Vaak leggen we onszelf bepaalde verwachtingen op, omdat we een zekere reputatie moeten hoog houden. Maar we moeten ook durven kijken waar we voldoening uithalen, voor onszelf.” In het geval van Anouck was dat jaren geleden schrijven. “Toen ik stopte als advocate, heb ik met mijn man bekeken hoe we dit konden doen werken. Stapje voor stapje hebben we gezocht naar de beste aanpak. Want mijn man heeft een zware en onvoorspelbare job (gynaecoloog, red.). Door samen te overleggen, bekeken we hoe we ons best konden organiseren. Mijn man is ook iemand die ambitieus is en tegelijkertijd ook heel aanwezig is voor mij en onze kinderen. Op woensdagmiddag is hij vaak thuis bij de kinderen. We houden heel erg aan onze tijd samen. Ik hoop dat mijn boek voor veel personen een shortcut kan zijn, een kortere route zodat ze niet noodzakelijk zelf dat denkproces stap voor stap moeten afleggen.”

Onderbetaald

In haar boek wijst Anouck niet alleen op de individuele verantwoordelijkheid, maar ook die van de politiek. “De tijdsdruk is een maatschappelijk probleem, dus mogen we ook maatschappelijke antwoorden verwachten. Kijk maar naar de kinderopvangproblematiek, die nog nazindert in het dagelijkse leven van veel gezinnen. De overheid heeft daar een verpletterende verantwoordelijkheid in. Of neem nu het statuut van pakweg poetshulpen: het is geen geheim dat het voor verbetering vatbaar is. We moeten een goeie manier zoeken zodat we het leefbaar houden voor iedereen. Werk en leven moeten nog veel beter met elkaar gecombineerd worden. Er zijn nog te veel mensen die vandaag uitvallen door burn-out, langdurige ziekte of mentale problemen.”

Anouck weigert het echter negatief te zien naar de toekomst toe. “Ik ben een optimist van nature”, glimlacht Anouck. “Ik geloof dat er veel mogelijk is als we onze verbeelding gebruiken. Kijk maar naar de geschiedenis: elke revolutie vertrekt vaak vanuit een kleine groep zeer geëngageerde mensen. De suffragettes bijvoorbeeld was een groep die (begin vorige eeuw, red.) buiten de lijntjes kleurde en streefde voor vrouwenrechten. Dat heeft resultaten opgeleverd, omdat ze vocaal genoeg waren. Zelf wil ik ook mijn stem gebruiken en dit boek is daar een goed voorbeeld van.”