Album ‘Harpgetijden’ van Katleen De Vylder ruikt intens naar de zee

Met haar vijfde cd maakt concertharpiste Katleen De Vylder opnieuw virtuoos gebruik van haar instrument en haar talent. Met ‘Harpgetijden’ levert ze een complex muzikaal geheel af dat zich zowel frivool als donker, spannend als kabbelend beweegt.

Harp is een zeer veelzijdig instrument. Na het technisch leren tokkelen, komt de persoonlijke invulling. Katleen De Vylder laat ons het verschil horen tussen het aanslaan van een snaar – dat technisch perfect gebeurt – en het tokkelen met die extra persoonlijke touch. “Het is nog altijd met heel veel plezier dat ik het instrument bespeel, want met een harp kun je als muzikant heel veel kanten op”, vertelt ze enthousiast.

“Een snaar aanslaan kun je op zoveel manieren, waarbij de klank die gevormd wordt totaal anders klinkt. Je kunt de snaren één voor één spelen of in akkoorden. Een noot kun je afdempen of laten uitspelen. Dan heb je bijvoorbeeld ook het glissando-effect, dat iedereen wel kent. Je gaat met de handen over de snaren als in golven. Glissando kan je ook op zeer verschillende manier uitvoeren, hard of zacht en alles er tussenin. Er zijn zoveel mogelijkheden en dat maakt dit instrument zo geliefd.”

Vele genres

Het mag duidelijk zijn dat de harp na 40 jaar nog steeds een belangrijke plaats heeft in het leven van Katleen. In haar huis in De Haan heeft haar klassieke harp dan ook een ereplaats: vooraan in de woonkamer. Katleen stond op grote en kleine podia met violisten, cellisten, fluitisten en dichters. Decennia speelde ze als professionele muzikante in vele bezettingen. Haar cd’s worden gespeeld op Klara, daar valt niets op af te dingen. Nu is er dus ‘Harpgetijden’, een cd met enkel eigen composities.

“Het is moeilijk, in feite onmogelijk, om de composities onder één noemer te brengen“, vertelt ze. “Er zit een klassieke kern in en ook romantische en impressionistische invloeden. Ik heb alle genres gespeeld, dus ben ik zeker beïnvloed door al die muziekstijlen. De composities kwamen vooral ‘s avonds tot stand. De dag zit vol van beelden en emoties, allemaal indrukken die ik dan bijvoorbeeld kan reflecteren op de zee tijdens een strandwandeling. Nadien is de avondlijke rust de ideale achtergrondmuziek om deze beelden rustig te vertalen naar noten of akkoorden, die dan uitmonden in een compositie.”

Link met De Haan

‘Harpgetijden’ heeft een directe link naar haar thuis De Haan: de breekbaarheid van de golven en het ritme van eb en vloed. Zo ook de titels van de muziekstukken zoals Zeelier, Strandloper, Tuimelaar en Doodtij.

Dit schrijft ze in haar toondicht dat op de hoes te vinden is: ‘In het licht van zeesterren of zoutkristallen, waar men, zo vlak aan de zeelijn, een hand opsteekt en het wuiven wordt, tot net een schim, getooid in nevel of mist, een allerlaatste noot, die zachtjes uitdeint in stilte.’ Tot zover het gedicht, poëzie net als haar composities. De hoes is een geschilderd ontwerp van Johanna Conle: een harpiste aan het strand van De Haan, met windroos en stranddieren. Het plaatje klopt.

(Ann Vanneste)