Lieven Mathys vertelt over zijn leven in Tielt.
“Allemaal goed en wel… maar jullie hebben wel geen zwembad. En mijn kinderen moeten kunnen zwemmen.”
Dat was het doorslaggevend argument van de twintiger in een discussie over waarom een jong koppel met een kinderwens al dan niet naar onze stad zou moeten komen wonen. Mijn lyrisch (lees: chauvinistisch) betoog over de stad dat vijf decennia speel- en woonplezier als kind én ouder overspant, viel precies als een steen in het… water en zonk meteen naar de bodem. Al was die ooit niet zo echt diep. Aan de kant van ’t Dolfijntje toch niet…
Maar toch. Diep genoeg blijkbaar, want daar zat ik dan met mijn nostalgische vertellementen over ons 25-meterbadje. De spectaculaire glijbaan, de heroïsche stunts op de matten, de eindeloze sessies om een brevet op mijn zwembroekje te krijgen…
“Wat gezond verstand zal wel volstaan zeker?”
“Ach, je bent nog jong”, wierp ik snel tegen. “Tegen de tijd dat jullie pagadder klaar is voor een ploeterbadje hebben we wel…”
“…een zwembad aan de rand van de stad”, pikt ze in, “waarbij onze kinderen met hun fietsje de Vierhoek moeten dwarsen en dan nog eens de Kasteelstraat moeten oversteken om eens te gaan zwemmen?”
“Nee hoor”, lachte ik weg. “Slimme mensen zijn een grondige studie aan het uitvoeren waar dat zwembad moet komen. De sportsite in Tielt centrum zal hier wel als beste locatie… Toch? Allee, gezond verstand en al…”, hoorde ik mezelf de discussie afronden, terwijl ik onder tafel mijn vingers kruiste.
Of waren dat natte vingers en laten we het denkwerk beter over aan die bollebozen?
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
