OPINIE – Mijn gesprek met een zorgverstrekker blijft aan de ribben kleven: “Mensen zorgen niet meer voor elkaar”

Dat er een en ander verkeerd loopt in onze zorgsector, zuchtte een arts aan de andere kant van de lijn. Een zoveelste interview met een zorgverstrekker die de job te graag doet om er de brui aan te geven, maar fysiek en mentaal amper nog overeind blijft. Dat het haar spijt dat ze geen vrolijker noot kan aanslaan, zei ze ook nog. En toen was het tragische nieuws uit Dentergem nog niet eens nieuws.

Maar wat me nog veel meer trof dan haar bewogen betoog voor een gezonder gezondheidszorg, was een zin die ze pas aan het eind van ons gesprek durfde uitspreken: “de mensen zorgen niet meer voor elkaar”. Een diagnose die kan tellen: ziek door gebrek aan betrokkenheid en verbinding. Valt te verhelpen door de tekorten aan te vullen. Jammer genoeg niet te koop bij de apotheek.

“Een diagnose die kan tellen: ziek door gebrek aan betrokkenheid en verbinding”

We zullen het dus zelf moeten doen. En dat hebben gelukkig al heel wat mensen begrepen. Zo was ik de voorbije week getuige van een bijzonder project waarbij nieuwkomers in ons land worden ingezet als vrijwilligers in een woonzorgcentrum. Minder een sprookje dan het klinkt, de kloof tussen West-Vlaams en Thai overbrug je niet zomaar. Maar al wandelend groeit de verbondenheid en volgen de woorden. Er was ook Vicky, die blogt over leven met een kind met een beperking: ze deelt de mooie momenten, maar ook de moeilijke. En dat we gerust mogen zijn dat er veel moeilijke zijn. Maar ook zij is op zoek: naar verbondenheid met mensen in haar situatie en wat meer begrip bij buitenstaanders. En die vindt ze tot haar vreugde wel degelijk op deze manier.

Giet stemmen als deze, van wie je meer leest verder in deze krant, in een maatbeker. Voeg er een snuifje van ons hartverwarmende gesprek met Maaike en Mathias deze week aan toe. En spatel zachtjes door elkaar tot een homogene massa. Laten we allemaal een stukje uit die wonderlijke taart bijten en dan komt dat zorgen voor elkaar vast weer vanzelf. Ja, ik geloof nog in sprookjes.