De Oostendenaar die bijna wereldkampioen werd

18 februari 1979, het wereldkampioenschap veldrijden voor junioren in Villafranca de Ordizia, Spaans Baskenland. Ene José Inaki Vijandi Alvarez verovert in eigen streek de regenboogtrui. De 18-jarige Bart Musschoot uit Oostende pakt zilver. Wij zochten hem op… en vonden hem in de Alpen.

Eindigen ook in de top tien: de Tsjechoslowaak Radomir Simunek (in 1991 wereldkampioen bij de profs in Gieten) als vierde, de Nederlander Nico Verhoeven (ex-ploegleider van Wout van Aert bij Jumbo-Visma) als achtste en de Belg Eric Vanderaerden (latere winnaar van de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en de groene trui in de Tour) als tiende. Bijna 42 jaar na datum vindt er een WK veldrijden in Oostende plaats, maar van crosser Bart Musschoot is al lang geen sprake meer.

“Mijn ouders woonden vlakbij de duinen. Het clubkampioenschap van De Zeemeeuw Oostende vond plaats op honderd meter van mijn deur en ook in Mariakerke organiseerde de club een veldrit. Als klein jongetje zag ik die crossers bezig en van het een kwam het ander.” In een mum van tijd groeide Musschoot uit tot de vaandeldrager van zijn generatie. Een selectie voor het WK voor junioren was de ultieme bekroning. Prompt behaalde hij een zilveren medaille in zijn eerste wedstrijd in het buitenland. “Ik won dat seizoen alle crossen. Tegenstand had ik niet. Ik was zo content met die tweede plek, omdat het voor de buitenwereld volstond om eerste Belg te worden. Er was geen druk om beter te doen. Dat is het enige jammere aan dat WK. Ik had waarschijnlijk wel kunnen winnen.”

Zo bekrompen

Musschoot houdt er gemengde gevoelens aan over. “Veldrijden was toen een heel lokaal gebeuren. Eens ik van het buitenland geproefd had, wilde ik dat vaker doen. Alleen kreeg ik geen toestemming van de bond. Ik kreeg uitnodigingen om in Spanje te gaan crossen en zou er zelfs wat startgeld gekregen hebben, maar er was een provinciaal kampioenschap in Middelkerke en van de wielerbond moest ik per se daar starten. Ik vond dat zo bekrompen.” Of hij een mooie toekomst als veldrijder had, durft Musschoot, die onlangs zijn 60ste verjaardag vierde, niet te zeggen. “Ik ben iemand die alles voor zijn plezier doet en ben indertijd gestopt omdat ik geen enkele uitdaging meer vond. Ik won 33 van de 40 crossen op één seizoen, maar mocht niet naar een hogere categorie overstappen. Daar was ik waarschijnlijk pas tiende geworden, maar dan had ik tenminste een motivatie om beter te worden. Nu moest ik elke week rond de kerktoren van Leffinge, Snaaskerke en Stene crossen. Ik zocht en vond uiteindelijk nieuwe uitdagingen in andere sporten, zoals windsurfen.”

Ook in het dagdagelijkse leven had en heeft Musschoot op tijd en stond nood aan iets nieuws. Zo verliet hij 25 jaar geleden Oostende voor de Canarische Eilanden. “Ik ben al altijd zo geweest: ik heb vlug alles gezien. België was niet mijn land. En dus maakte ik heel veel reizen met de fiets. Backpacking . Vijftig landen heb ik inmiddels al doorkruist. Soms legde ik tienduizend kilometer in één keer af. Mijn mooiste herinnering is mijn fietsreis van Oostende naar de Noordkaap. Eerst via alle Oost-Europese landen en op de terugweg door Scandinavië. Heel vroeg op het jaar deed ik dat, met als gevolg dat ik een maand lang in de sneeuw heb moeten kamperen. Zalige herinneringen.” Na tien jaar op de Canarische Eilanden bracht Musschoot veel tijd door in Argentinië, woonde hij een poos in de Franse Pyreneeën (op de weg naar de Col de la Core) en momenteel vertoeft hij in de Franse Alpen. “In Saint-Georges-d’Hurtières om precies te zijn, een klein en afgelegen bergdorpje vlakbij Albertville en de Col de la Madeleine. Je hebt geluk dat ik nu in de vallei ben en je mij kon opbellen, want als ik thuis was geweest, zou het moeilijk zijn om mij te bereiken.” Musschoot ondervindt in de Alpen geen hinder van corona. “ Ook hier hebben we een lockdown achter de rug, maar langs de achterkant van mijn huis kan ik zo de bergen in. Ik ga vaak toerskiën. Het is hier zo afgelegen dat er nooit wordt gecontroleerd en ik geen enkel risico loop.”

Leven in de Alpen

Drie jaar geleden was Musschoot voor het laatst in België. Terugkeren zit er niet meer in. “Of er zou iets speciaals moeten gebeuren. Met mijn familie onderhoud ik natuurlijk wel het contact. Ik heb twee zonen. De ene woont in de VS, de andere nog in Oostende, al vertoeft ook hij vaak op Fuerteventura. (lacht) Ik heb een nogal sportieve familie.”

Zondag zal de uitgeweken Oostendenaar het WK veldrijden in zijn Oostende vanuit de Franse Alpen wel op de voet volgen. “Dat is superplezant als je zelf niet in België woont. Het is geen kritiek, maar in Nederland heb je hetzelfde met het schaatsen. Vraag hier iemand op straat wie de bekendste schaatser is en die zal Sven Kramer niet kennen. Met veldrijden is dat ook zo. Het is wereldberoemd in eigen land. Maar Sven Nys kennen ze hier niet, hoor. Dat zeven Belgen op het WK in de top tien eindigen, toont aan hoe beperkt dat wereldje is. Ik heb indertijd de evolutie van het mountainbiken meegemaakt. Iedereen in de wereld kent intussen die sport. Een olympische discipline is het nu. Het veldrijden had die stap ook kunnen zetten, vind ik. Alleen is dat niet gebeurd.”

Musschoot tipt zondag op een vierde wereldtitel voor Mathieu van der Poel. “In mijn ogen is hij nog veelzijdiger dan Van Aert. Hij rijdt met meer plezier. Net zoals ik dat indertijd heb gedaan. Ja, ik ben fan van hem.”