Tom Devriendt (32) kampt al anderhalf jaar met gezondheidsproblemen waarvan de oorzaak lange tijd onder de radar bleef. Tot begin dit jaar bleek dat Devriendt de ziekte van Crohn heeft. Nu vertelt hij openhartig over vijftien toiletbezoeken per nacht, extreme vermoeidheid en de hoop om weer te kunnen koersen. “Mijn carrière is maar een detail in dit verhaal.”
Flashback naar 17 april 2022. Tom Devriendt schuift tijdens Parijs-Roubaix mee in de vroege vlucht, overleeft kasseistrook na kasseistrook, haakt zijn wagonnetje aan wanneer de favorieten erbij komen en wordt uiteindelijk vierde in de Hel van het Noorden. Devriendt rijdt op dat moment bij Intermarché-Wanty-Gobert, waar hij vooral in de schaduw staat van Gerben Thijssen en Alexander Kristoff. Deze Parijs-Roubaix zou daar evenwel verandering in brengen. “Het was een bevestiging dat er meer in zat dan dat er tot dan al was uitgekomen”, zegt Devriendt daar zelf over.
Die straffe prestatie in de Hel van het Noorden levert hem na dat seizoen uiteindelijk ook een contract op bij Q36.5 Pro Cycling Team, waar hij voor het eerst in zijn carrière echt voor eigen rekening mag gaan rijden. Jammer genoeg is het sindsdien alleen maar kommer en kwel voor de man uit Veurne. Begin 2023 begint Devriendt te sukkelen met de gezondheid en een jaar lang is het gissen wat er precies aan de hand is, tot in januari van dit jaar eindelijk het antwoord kwam: Devriendt lijdt aan de ziekte van Crohn, een chronische ontstekingsziekte aan de darm.
Abnormaal gewichtsverlies
“De winter als voorbereiding op 2023 was eigenlijk vrij goed verlopen. Alleen vermagerde ik continu, wat bij mezelf en de ploeg wel voor wat vraagtekens zorgde. Een mager type ben ik immers nooit geweest”, begint Devriendt zijn relaas van een hels anderhalf jaar. “Wat ik ook probeerde en hoeveel ik ook at, ik bleef gewicht verliezen. Even dacht ik daarom dat ik in een vorm van hypermetabolisme was beland. (Een aandoening waarbij het lichaam in rust veel meer energie verbruikt dan normaal, red.) Het gevoel op de fiets zat op dat moment nog goed. De waardes op training waren meer dan oké, bergop reed ik erg goed en niemand stond er op dat moment eigenlijk bij stil dat er iets aan de hand was.”
Naarmate de weken vorderden, werd het hongergevoel bij Devriendt echter steeds groter. “In die mate zelfs dat ik ’s nachts vaak wakker werd van de honger, ook al at ik overdag echt absurd veel. In die periode vertrok ik dan ook met vraagtekens, maar zonder echt grote zorgen naar de Ronde van Valencia. Ook daar ging het aanvankelijk erg goed, ik verpulverde er de eerste dagen zowat al mijn wattagerecords. Tot het op de vierde dag helemaal omsloeg. Ik merkte dat ik steeds vermoeider werd en niet meer recupereerde. Het was er 18 graden, maar ik had het ook de hele tijd koud. Terwijl alle andere renners in korte mouwen fietsten, reed ik er met lange mouwen en een nekverwarmer aan. Ik ben dan ook nog eens gevallen, maar ik heb die ronde uiteindelijk wel nog doorsparteld. Het is pas toen ik thuiskwam dat de miserie écht begon.”
“Aanvankelijk bleef ik vermageren, ook al at ik absurd veel”
“In de dagen na die Ronde voelde ik me extreem moe en super slap. Ik dacht eerst dat het een gevolg was van die val, maar eigenlijk is dat vermoeide gevoel in de afgelopen vijftien maanden nooit meer weggegaan.” Dat waren voor Devriendt de eerste tekenen dat er toch iets grondig mis was. “Al hadden we nog steeds geen idee wat precies. Nadien heb ik zelfs nog het hele voorjaar gereden. Al ging dat niet van harte. Ik reed rond aan zeventig procent. Mijn maximale hartslagen bleven super laag, ik kon nooit diep gaan en was continu extreem vermoeid.” Toch was het pas in de nacht na de Amstel Gold Race dat het helemaal de verkeerde kant uit ging. “Toen zijn ook mijn darmproblemen begonnen.”
Nachten op het toilet
De nacht na de Amstel was de eerste die Devriendt op het toilet moest doorbrengen. “En dat is sindsdien niet meer gestopt. In die periode heb ik vaak tot vijftien keer per nacht met krampen op het toilet gezeten, iets wat ik nu trouwens ook nog soms heb.” De oorzaak van de problemen was op dat moment echter nog steeds onbekend. “Ze hebben dan wel een parasiet gevonden in mijn darmkanaal, maar na de antibioticakuur en kleine tekenen van beterschap, begonnen de problemen snel opnieuw.” Ook een colonoscopie en een gastroscopie brachten geen uitsluitsel. “Meer zelfs: de diagnose van de ziekte van Crohn werd toen uitgesloten, want de test daarop kwam negatief terug. Nadien zou blijken dat het kwam omdat de ziekte bij mij op een atypische plek in de darmen zat. Het was pas wanneer werkelijk alle andere mogelijke pistes konden worden uitgesloten, dat we nog eens een uitgebreidere test hebben gedaan in mijn maag en darmen, waarna bleek dat het toch om de ziekte van Crohn ging.”
“Soms zit ik tot vijftien keer per nacht met krampen op het toilet”
Mentale impact
Het maakt wel dat Devriendt ruim een jaar in het ongewisse tastte over wat er nu juist aan de hand was. “Mentaal woog die onwetendheid enorm. Soms ging het eens twee dagen goed en kon ik zelfs eens een koers rijden, maar dan lag ik nadien vier dagen lang een hele dag in bed of zat ik op het toilet met hevige krampen. Leg dat maar eens uit aan een wielerploeg als er al die tijd geen aanwijsbare oorzaak is. Gelukkig waren ze wel heel begripvol voor mijn situatie.”
Die diagnose in januari was een grote opluchting voor Devriendt. “Al besef ik ook dat mijn leven misschien nooit meer zal zijn zoals het ooit was. Dat klinkt misschien dramatisch, maar de impact van deze ziekte op mijn koerscarrière is eigenlijk maar een detail in het verhaal. Het boeit me momenteel niet hoe ik presteer op de fiets, want het probleem ernaast is zoveel groter. Als ik een uur ga fietsen, voel ik me een uur slecht, maar de overige 23 uren voel ik me nog slechter. Dan lig ik in bed en voelt het alsof mijn spieren zichzelf aan het opeten zijn. Ik ben daardoor continu extreem vermoeid en dat heeft zijn invloed op mijn privéleven. Ik heb heel weinig emoties, ik ben neerslachtig, lusteloos… Het is ook al een jaar geleden dat ik nog eens iets van leuke uitstapjes heb gedaan. Ik heb immers altijd stress dat ik problemen zou krijgen met mijn darmen. Het enige wat ik nog af en toe eens doe, is gaan eten in het restaurant van de ouders van mijn vriendin. Het klinkt absurd, maar het is wel de realiteit.”
“En dat is allemaal heel lastig, want ik heb ADHD en vroeger was ik altijd net degene die grenzeloze energie had. Nu ben ik evenwel in een totaal ander patroon vervallen. Ik kan soms amper lachen, gewoon omdat ik zodanig moe ben. Het komt nog steeds voor dat ik een hele dag lang niet uit bed geraak. Dat is hard om te beseffen. Zeker omdat ik ook nog zo jong ben. Op den duur sluipt er ook een bepaalde angst binnen dat het nooit opgelost zal geraken.”
“Het voelt soms alsof mijn spieren zichzelf aan het opeten zijn”
Toch probeert Devriendt positief te blijven. “Ik heb niet veel keuze natuurlijk. Om hier nu triest en depressief te zitten… zo zit ik niet in elkaar. Het zou ook niets aan de situatie veranderen. Het helpt dat ik enorm veel steun krijg van mijn vriendin Kimberly, mijn familie en mijn vrienden. Ook daarom blijf ik hopen en vechten.”
Einde carrière?
Want hoewel zijn hoofd momenteel nog niet op koers staat, hoopt hij wel nog in schoonheid te kunnen eindigen. Eind dit seizoen loopt zijn contract bij Q36.5 Pro Cycling Team namelijk af en gezien de omstandigheden lijkt de kans klein dat hij nog een verlenging zal krijgen. “Maar daar lig ik op dit moment echt niet wakker van”, is Devriendt resoluut. “Ik hoop gewoon dat ik me beetje bij beetje beter ga voelen en mijn lichaam weer op peil krijg. Als dat weer iet of wat lukt, wil ik weer opbouwen om dan eventueel weer te gaan koersen. Lukt het niet, dan is het ook maar zo. Ik besef dat ik mijn carrière op een bepaald moment zal moeten afsluiten en misschien komt dat moment eind dit jaar al. Maar dat wil niet zeggen dat ik de motivatie niet heb om op zijn minst nog eens te proberen om terug te keren. Dat kan naïef overkomen, maar uiteindelijk heb ik niets meer te verliezen, hé. Uiteraard vraag ik me soms ook af waar ik eigenlijk nog mee bezig ben als ik na enkele dagen trainen nog maar eens een terugslag krijg, maar anderzijds ben ik nu eenmaal een sporter. Ik wacht vol ongeduld tot de dag dat het weer beter gaat en dan ga ik er opnieuw volle bak voor. Ik heb het gevoel dat ik nog een rekening heb openstaan. Ook naar de ploeg toe. Het zou daarom te gemakkelijk zijn om nu al de handdoek in de ring te gooien.”
“Ondanks alles heb ik de motivatie om nog eens terug te keren in het peloton.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
