Familie van Yves Lampaert: “We duimen dat Yves zondag zijn grote droom waarmaakt”

Zondag is het weer een hoogdag voor Yves Lampaert (30), zijn familie en zijn vele fans. “Natuurlijk hopen we dat Yves zijn grote droom ooit kan waarmaken: Parijs-Roubaix winnen. Tegelijkertijd beseffen we dat het allemaal een beetje mee moet zitten. Meer dan voor hem duimen, kunnen we niet doen”, zeggen vader Jean, moeder Carine, broer Jens, zus Saghine en schoonbroer Pieter. Speciaal voor ons halen ze hun mooiste herinneringen aan Yves en de Helleklassieker uit hun geheugen.

“Vooral de eerste koers die Yves ooit heeft gewonnen, is voor mij een mooie herinnering: de kermiskoers in Lendelede voor junioren. Het jaar ervoor had ik hem gezegd dat hij die wedstrijd zou winnen. En Yves deed het nog ook. Al was het eigenlijk al zijn tweede overwinning, want in het begin van dat jaar had Yves al het clubkampioenschap gewonnen. Maar omdat dat geen officiële koers is, rekenen we dat niet mee. Het gevoel dat ik toen had, valt natuurlijk niet te vergelijken met het gevoel dat ik nu heb als hij een koers wint. Dat was van een heel andere orde. Toen was Yves bij de top van West-Vlaanderen in zijn leeftijdscategorie, vandaag behoort hij tot de wereldtop.”

“Mijn mooiste herinnering bewaar ik aan de Parijs-Roubaix voor beloften waarin Yves tweede werd, na Bob Jungels (op 27 mei 2012, red.). Op Pinksteren was dat. Een enorm mooie dag, met prachtig weer. Na afloop zijn we allemaal naar De Wante (het toenmalige supporterscafé van Yves, red.) gegaan. De Weekbode is zelfs speciaal een foto komen nemen die de vrijdag erna op de laatste pagina van de krant heeft gestaan. We hebben die pagina nog altijd liggen. (haalt de map met het bewuste artikel boven en toont de foto, red.) Kijk, op de foto zie je de leute eraf spatten. Iedereen was uitzinnig. Saghine is die avond zelfs naar de overkant van de Vaart gezwommen en terug. Eigenlijk mocht dat niet, maar het was een weddenschap voor 250 euro met nonkel Patrick. Saghine vroeg ons of het mocht. Ik was tegen, Jean was voor. En dus heeft ze het gedaan. Het was een fantastische dag, want voor ons was die tweede plaats een grote verrassing. Als Parijs-Roubaix wordt gereden, moet ik steeds opnieuw aan die dag terugdenken.”

“We hebben al veel mooie momenten gehad, maar ik heb zeer mooie herinneringen aan de slotrit van de Tour in 2018. Yves demarreerde net voor de Champs-Elysées en leek op weg naar ritwinst, maar is toen teruggehaald door Jasper Stuyven, die in dienst van John Degenkolb reed. Yves kon de enige Belg worden die dat jaar een Tourrit won, met de trui van Belgisch kampioen aan. De speaker riep door zijn micro dat Yves ging winnen, maar het mocht niet zijn. De Champs-Elysées is zeker eens de moeite om naartoe te gaan, maar je houdt best rekening met de enorme volkstoeloop. Carine en ik hebben er zeker drie, vier uur rondgelopen om aan de overkant van de weg te geraken, aangezien alle wegen hermetisch afgesloten waren. Ik denk dat we die dag meer kilometers gewandeld hebben dan de coureurs gekoerst hebben. (grijnst) Het jaar erna zijn we opnieuw naar Parijs gegaan, maar toen hadden we kaarten om in de tribune te zitten.”

“Binche, waar Yves zich in 2018 tot Belgisch kampioen kroonde, zal altijd een prachtige herinnering blijven. Het was de eerste keer dat de supportersclub van Yves, Forza Lampaert, met enkele bussen naar het BK trok. Forza Lampaertland in Binche. En zeggen dat Pieter en ik normaal niet konden meegaan, want we moesten dat weekend eigenlijk naar een babyborrel en communie. Maar de mensen van de fanclub bleven maar aandringen. Dat ik dit fantastische moment echt niet mocht missen en er lang spijt van zou hebben. Uiteindelijk hebben we durven af te zeggen, zijn we meegegaan en hebben we die dag waarschijnlijk wel honderd keer gedacht: als we hier niet bij waren geweest, zou dit de misser van ons leven geweest zijn. Om nog maar te zwijgen van het schitterende feest diezelfde avond en nacht in De Wante.”

“Mij blijft vooral de Parijs-Roubaix bij waarin ik voor de eerste keer mee ben gaan supporteren. Het was Yves’ eerste jaar bij Quick-Step. Wij stonden langs de kasseien van Carrefour de l’Arbre en konden op een groot scherm televisiebeelden bekijken. Yves was niet te zien. Toen de renners ons passeerden, zat hij in 30ste positie, maar toen we meteen erna weer op het scherm keken, zagen we hem net op dat moment demarreren, samen met Greg Van Avermaet. Daan Myngheer (die in 2016 als profrenner een hartstilstand kreeg en overleed, red.) en zijn vriendin Emily waren erbij, net als de Roeselaarse studentenclub Moeder Brecht, waar Saghine en Yves hadden ingezeten. Iedereen was door het dolle heen, al heeft Yves zich daarna moeten opofferen voor ploegmaat Stybar. We waren enorm tevreden met zijn zevende plaats, maar tegelijkertijd ook wat ontgoocheld. Er zat meer in dan die zevende plek. Na afloop zijn we Yves gaan oppikken in een hotel in Kortrijk. Bij aankomst waren ze net beelden van de koers in Het Journaal aan het tonen. Het interview met Yves werd ondertiteld, dat van Stybar, een Tsjech, niet. Ploegleider Tom Steels heeft daar voor de hele zaal staan lachen. Een hilarisch moment en vooral een prachtige dag.”