De koers draait dezer dagen op hoog toerental. Maar niet meer voor Pauline De Wulf. Door een virale infectie op haar hartspier moest de pas 18-jarige wielrenster noodgedwongen een punt zetten achter haar nog prille en veelbelovende wielercarrière. Een klap die bijzonder hard aankwam. Maar ze is alweer rechtgekrabbeld en begeleidt nu jonge meisjes bij haar ex-ploeg.
Het kan snel verkeren in een mensenleven. De achttienjarige Pauline De Wulf was kerngezond en zielsgelukkig, werd in 2020 als junior nog derde op het PK tijdrijden en zou dit wielerseizoen starten bij de beloften. Een mooie wielertoekomst lonkte, maar begin januari stortte haar wereld in.
“Mijn waarden die ik trapte tijdens november en december waren ondermaats en ik was voortdurend oververmoeid”, vertelt de Roeselaarse. “Een eerste teken aan de wand dat er iets mis was. In samenspraak met mijn trainer besloot ik om in de kerstvakantie de fiets niet aan te raken en volledig uit te rusten.”
“Na drie weken rust voelde ik mij opnieuw kerngezond. We dachten dat ik gewoon een griepje had opgelopen, maar toen ik de trainingen hervatte, liep het nog steeds voor geen meter. Het draaide echt vierkant.”
In elkaar gestuikt
“Ik slikte vitaminen om de vermoeidheid wat tegen te gaan, maar ook dat werkte niet. Het leek me dus verstandig om bloed te laten trekken, maar nog voor ik mijn bloedresultaten wist, ben ik in elkaar gestuikt.”
“Samen met mijn ouders trok ik naar de Ardennen voor een wandeling in de sneeuw. Na een drietal kilometer geraakte ik niet meer vooruit en wist ik dat het niet pluis zat. Ik had koorts en we besloten om meteen naar huis te rijden.”
“Eenmaal aangekomen, pakte ik onmiddellijk een douche. Dat was geen slim idee, want het water op mijn lichaam deed immens veel pijn en ook het licht in de badkamer kon ik niet meer verdragen. Ik wist niet wat er met mij aan het gebeuren was. Ik hoop dat ik dat gevoel nooit meer hoef mee te maken. Als ik eraan terugdenk, krijg ik opnieuw rillingen over heel mijn lichaam.”
“Met 39,5 graden koorts ben ik samen met mijn mama naar de spoed geweest. Ik kon echt niet meer. Ik had verschrikkelijk veel pijn. In het ziekenhuis dachten ze aan het ergste en deden ze een lumbaalpunctie (ruggenprik, red.).”
Het nieuws sloeg in als een bom
“Ook op leukemie en een longontsteking werden er testen gedaan, maar die waren allemaal negatief. Blijkbaar zat ik met een levensbedreigende virale infectie op mijn hartspier en moest ik stoppen met wielrennen. Het nieuws sloeg in als een bom, het duurde een tijdje voor ik het besefte. Het leek zo onwezenlijk.”
Mentaal lastig
Topsport behoort niet meer tot de mogelijkheden, maar gelukkig mag Pauline wel nog bewegen. “Tot een bepaalde hartslagzone (150, red.) kan dat. Het is natuurlijk niet hetzelfde als in een peloton fietsen en je limieten opzoeken, maar ik ben blij dat ik toch nog iets van sport kan doen.”
“Als ik niet genoeg slaap, ondervind ik nog steeds heel wat hinder. Soms geraak ik amper de trap op en dat is best wel frustrerend. Mentaal is het niet altijd even gemakkelijk, maar we proberen in de mate van het mogelijke steeds zo positief mogelijk te blijven.”
“Een terugkeer in het peloton is volledig uitgesloten. Ik zou natuurlijk niets liever willen, maar ik moet realistisch zijn en besef dat mijn wielercarrière voorbij is. Ik ga mijn leven niet op het spel zetten.”
Pauline blijft een wielerfan en volgt de wielersport op de voet. “Ik vind het niet moeilijk om naar de koers te kijken op televisie, maar als ik dan voor mijn leeftijdsgenoten ga supporteren, doet het toch wel even pijn. Als er een wedstrijd op het programma staat die me op het lijf geschreven is, doet het soms nog meer pijn. Maar ik kijk met een tevreden gevoel terug op mijn periode op de fiets. Het lot heeft beslist en dat moet ik jammer genoeg accepteren.”
Steun
Gelukkig staat Pauline er niet alleen voor. Ze kreeg en krijgt talrijke steunbetuigingen. “Dat doet echt enorm veel deugd. Veel mensen vinden het immens jammer en spreken mij erover aan. Als ik mijn verhaal deel, krijg ik vaak emotionele reacties en dat raakt me wel.”
“Er zijn ook renners en rensters die me vragen hoe ze dit kunnen voorkomen, maar veel kun je natuurlijk niet doen. Je moet gewoon goed naar je lichaam luisteren en op regelmatige basis bloed laten trekken bij de huisdokter. Daarnaast is het belangrijk om je af en toe eens te laten screenen.”
Het afscheid van de fiets was een bittere pil om te slikken, maar de toekomst ziet er rooskleurig uit voor Pauline. “Ik zit nu in het zesde middelbaar en volgend jaar studeer ik verder. Ik wil apotheekassistente worden. Daarnaast ben ik volop bezig met het begeleiden van de meisjes van het KDM-Pack Cycling Team, mijn ex-ploeg. Zo blijf ik toch nog actief in het koerswereldje.”
“”Na het zware verdict werd ik door mijn ploeg heel goed opgevangen en dat zal ik niet snel vergeten. Dat ik nooit meer kan koersen, heb ik aanvaard. Ik moet verder met mijn leven en dat probeer ik ook. Eenvoudig is het natuurlijk niet, maar moeilijk gaat ook. Het leven lacht me toe.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
