De Red Flames gaan naar het EK in Engeland. Dat zal weliswaar zonder Heleen Jaques (32) zijn, die vorige week haar afscheid bij de nationale ploeg aankondigde. De Torhoutse was 13 jaar international en maakte de opmars van de nationale vrouwenvoetbalploeg vanop de eerste rij mee. “Ik mag zeggen dat ik daar een bepalende rol in heb gespeeld”, stelt Heleen met gepaste trots.
Vorige week dinsdag trok Heleen Jaques voor het laatst het shirt van de Red Flames, de nationale vrouwenvoetbalploeg, aan. Met een 4-0-overwinning en de bijhorende kwalificatie voor het EK 2022 in Engeland zette de 32-jarige Torhoutse een orgelpunt op haar interlandcarrière. De beslissing om het EK met een jaar uit te stellen deed Heleen beslissen om er na de EK-kwalificaties een punt achter te zetten. “Ik ben iemand die elke keer probeert om heel veel te geven. En nog een jaartje extra zou toch iets té veel worden. Ik heb er wel heel lang over moeten nadenken, want het was geen simpele beslissing, maar ik denk dat het de beste beslissing was die ik kon nemen. Ik heb nog geen moment spijt van die keuze, ook al zijn we geplaatst voor het EK.”
Debuut in Zwitserland
Heeft de wetenschap dat de jeugdige opvolging verzekerd is de keuze vergemakkelijkt? “Neen, dat heeft de keuze zeker niet vergemakkelijkt, omdat ik nog altijd vind dat je in een ploeg ervaring nodig hebt, gekoppeld aan dat talent. Zeker op een EK. De ploegen die het daar het beste doen, zijn diegene met ervaring.”
13 jaar geleden, op 5 mei 2007, debuteerde de centrale verdedigster tegen… Zwitserland. “Ik had er nog niet bij stil gestaan dat de laatste wedstrijd tegen hen was, tot effectief die laatste week aanbrak. Het maakt het wel af, he. Die debuutwedstrijd was in Zwitserland. Ik herinner me nog dat het heel ijle lucht was en dat we problemen hadden met onze ademhaling. We zijn toen een aantal keer met de groep gaan wandelen om er toch maar aan te wennen. Ik weet nog wie allemaal meespeelde. Het was tevens de laatste wedstrijd van Nadia Dermul, in die tijd echt een topverdedigster.”
Vooral het EK in Nederland blijft de speelster van KAA Gent het meest bij. “De 2-0-zege tegen het Noorwegen van Ada Hegerberg (winnares van de allereerste Gouden Bal bij de vrouwen in 2018, red.) steekt er voor mij toch met kop en schouders bovenuit. Daar was ik ook heer en meester. Alles was nieuw op dat EK. Iedereen keek de ogen uit hoe alles er georganiseerd was. De grootsheid, het publiek… Alles was top. We hadden die EK-deelname ook nodig om te groeien. Sindsdien is er nog veel veranderd. Het komende EK hadden we ook nodig om nog een extra stap te zetten en om met de trein van de professionalisering mee te zijn. Ik hoop dat er nog een extra beweging in gang gezet wordt.”
In 13 jaar is er ook sportief en extrasportief heel wat veranderd bij de Red Flames. “Toen hadden we maar één trainer, een kine, dokter en materiaalman. De trainer was ook nog keepertrainer. Dat kan je dus echt niet vergelijken met nu. Nu zijn we soms met 12 tot 15 stafleden. Het is in alle opzichten echt wel verbeterd.”
Bepalende rol
Heleen Jaques droeg ook haar steentje bij in de professionalisering. “Als ik eerlijk mag zijn, heb ik een bepalende rol gespeeld in de evolutie qua mentaliteit en trainingsfaciliteiten. Mede door mijn ervaring in Duitsland (bij Herforder SV en Turbine Potsdam, red.) had ik daar toch ervaring in. Zo kon ik mijn steentje bijdragen. De foam roller (een functioneel trainingsapparaat voor zelfmassage en regeneratie van de lichaamsspieren, red.) had ik bijvoorbeeld al voor dat iedereen die had. Ik kijk alvast uit naar wat de komende vijf à tien jaar zullen brengen bij de nationale ploeg.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
