Scott Parker: een opmerkelijk man, fijn voorzien van jas, das en aansluitend pak, met redelijk cockney accent

Hard in hun muziek, hard in het supporteren voor hun club/vereniging. Dat zijn hardrockers Henk Vanhee (Club) en Roel Jacobus (Cercle). Zij vormen dit seizoen onze VAR, oftewel onze Voetbal Analyserende Rockers. Beurtelings werpen ze hun blik op de meest opvallende voetbalmomenten.

Vuurwerk op oudejaar

Het is, zoals gevreesd, een woelige jaarwissel geworden voor blauw-zwart. Na de historische prestatie in de Champions League verloor Club razendsnel het momentum door slappe prestaties in de eigen competitie en in de beker. Niemand bleek in staat om de spelersgroep op scherp te krijgen voor de minder tot de verbeelding sprekende opdrachten. Alle geledingen van de club mogen daarbij eens voor de spiegel gaan staan om zichzelf in vraag te stellen. Zonder al te erg in detail te treden kunnen we vraagtekens zetten bij bepaalde beslissingen van het bestuur op het vlak van transfers en het aanstellen van de sportieve omkadering. Er valt ook wel het één en ander te vertellen over de mentaliteit van onze sterkhouders en ook enkele van onze jongere spelers met veel potentieel zaten in eerste instantie met ofwel een wereldbeker, ofwel een transfer in gedachten. En wat gezegd van de sfeer bij de fans tijdens thuismatchen? Er zijn theekransjes voor grootouders en pensioenvieringen waar er meer animo aan de tafels heerst dan op de gradins van het roemruchte bastion van Club Brugge, toch berucht voor zijn rauwe en dwingende kracht in betere tijden. De uitkomst van dit alles was dus even verrassend als vuurwerk op oudejaarsavond: het ontslag van de trainer. Het is pijnlijk om van zo’n goeie kerel afscheid te moeten nemen en we zullen hopelijk voor Carl Hoefkens ergens in de nabije toekomst te weten komen wat nu het meest doorslaggevend had moeten zijn tijdens zijn passage bij Club: zijn schitterend Europees palmares of het feit dat Club tegen tegenstanders die laag in blok spelen op geen enkel moment een oplossing leek te vinden of een alternatief plan had.

Scott Parker

Ondertussen staat Scott Parker aan het roer bij Club. Een opmerkelijk man, fijn voorzien van jas, das en aansluitend pak en met een redelijk cockney accent. Een Brit voor Club zou in principe vuurwerk moeten geven bij de fans en eerlijk gezegd kon ik zijn aanpak in de ondankbare opdracht na vier dagen training in de topper op Genk wel smaken. Club was een pak agressiever, voetbalde bij vlagen goed maar ging door gebrek aan vertrouwen alsnog de boot in tegen een weinig imponerende leider die gretig gebruik maakte van de persoonlijke fouten. Tenenkrommend was ook de evaluatie van die eerste opdracht op televisie en in de pers. Peter Vandenbempt had tijdens de live verslaggeving al de toon gezet door in zijn typische stijl met benepen, geestdriftig stemmetje de tegenstander de hemel in te prijzen bij iedere schijn van een goeie aanval, in de rug gesteund door Gert Verheyen die erbij zat voor de tactische duiding. Het is een vaak terugkerend fenomeen: voetbalverslaggeving in België gebeurt door mensen die zelf een gigantische buis hebben opgelopen als trainer of door lieden die hun autoriteit danken aan het aantal keer dat ze op tv zijn verschenen in grotendeels zelfs geregisseerde programma’s. Het relativeren van de topper in Genk leek voor iedereen een brug te ver en ik begrijp het ook wel: de lezers en de kijkers willen suspense en die vind je veel eerder in ad hoc commentaar dan in omzichtigheid. Het windhaangedrag van alle commentatoren zonder uitzondering als de situatie plots anders wordt nemen we er dan maar node bij, zeker?

We moeten Club met zijn allen weer aan de praat krijgen en daar is zondagmiddag een uitstekende gelegenheid toe

Surrealisme

Zondag staat er hoe dan ook een dwingende opdracht op de kalender met de thuismatch tegen het wankelend zelfverklaarde instituut uit Brussel, RSC Anderlecht. Men leest verhalen over haperende jacuzzi’s, te dure meeneemmaaltijden, defecte verwarming in het patserige Saint-Guidon, onbetaalde premies, ontbonden contracten bij sterkhouders, gerenommeerde jeugdopleiders die de wacht worden aangezegd… de lijst lijkt eindeloos. Alhoewel dit toestanden zijn waarover wij ons vrolijk kunnen maken, toch zijn onze eigen zorgen ook niet te onderschatten. We moeten Club met zijn allen weer aan de praat krijgen en daar is zondagmiddag een uitstekende gelegenheid toe. Als blauw-zwart de rangen sluit is deze race bijlange nog niet gelopen, daar zorgt het Belgisch surrealistisch competitiemodel eigenhandig voor. We gaan toch niet in januari de handdoek gooien, veronderstel ik? Hoe bevredigend zou het niet zijn als de tegenstander plots in een kramp schiet bij het zien van een nieuwe, gesmeerde Brugse machine?