Miron Muslic heeft bij Cercle nog unfinished business

Hard in hun muziek, hard in het supporteren voor hun club/vereniging. Dat zijn hardrockers Henk Vanhee (Club) en Roel Jacobus (Cercle). Zij vormen dit seizoen onze VAR, oftewel onze Voetbal Analyserende Rockers. Beurtelings werpen ze hun blik op de meest opvallende voetbalmomenten.

Geen woorden maar daden

Applaus op alle banken voor de contractverlenging van Miron Muslic tot juni 2025. De toptransfer van de jongste jaren blijft aan boord. Hij werkte zich in de groen-zwarte harten met zijn energieke, positieve manier van aanpak met de jonge gasten. De liefde is wederzijds, want de Oostenrijker weerstond naar verluidt interesse uit zijn thuisland en andere competities. Behalve dat hij zich in het groene Brugge bijzonder goed voelt, heeft hij nog “unfinished business” af te werken. Met de jonge talenten van Cercle wil hij stap voor stap nog beter doen.

Zijn grote verdienste dat hij zelfvertrouwen en dynamiek aanwakkerde, niet met woorden maar daden. Hij perfectioneerde het intussen roemruchte pressingvoetbal dat elke tegenstander tot wanhoop drijft. Soms lijken er twaalf of dertien Cerclisten op het veld te lopen. Trainers zijn doorgaans passanten naargelang het resultaat. Maar heeft nu al zijn plaats in de galerij omdat hij het DNA van Cercle – denk aan Jules Verriest – weer bovenspitte: intensiteit is onze identiteit.

Die intensiteit kruidde de winterse stoofvleesmatch op Union. Beide ploegen kookten elkaar van begin tot eind murw. De onverzettelijke geel-blauwen toonden nogmaals at ze niet toevallig met een straat voorsprong de competitie leiden. Tegen dit Union verliezen, is geen schande. Toch speelde Cercle onversaagd en tot de laatste tel zat er zowaar nog een gelijkspel in.

“Soms lijken er twaalf of dertien Cerclisten op het veld te lopen”

Het respect van allen voor, tijdens en na de match belichaamde de waarden van sport. Je hebt uiteraard als speler en supporter de plicht om naar winst te streven. Maar al van in tweede klasse beseffen Cercle en Union dat ze bovenal de liefde voor het voetbal delen. De nationale media waren verrast, maar wij vonden het heel normaal dat de supporters vriendschappelijk met sneeuwballen gooiden. Ook coach Muslic snapt dit: “This is the game we all love. Union nodigde me uit voor de Europese match tegen Liverpool, ik zal hen met een sjaal om de hals aanmoedigen.”

We passeerden als gelukkige mensen het keerpunt van de reguliere competitie. Een snelle rekensom leert dat de huidige 25 punten volstaan voor het behoud. Dus alles wat we nu nog rapen, zijn cadeaus. Toch mogen we ambitieus zijn, want zelfs na de eerste klepper van de terugronde staan we nog in de top zes voor play-off 1.

Dat we nipt niet meer de hoogste West-Vlaamse ploeg zijn, is het minste van onze zorgen. Want we zetten al jaren stap voor stap. De eerste van de volgende veertien treden wordt Antwerp. De regerende landskampioen won de heenmatch met slechts een owngoal. Ik zet mijn geld op winst met een beslissend doelpunt van Kazeem Olaigbe. Zijn sprintende rugbygoal tegen Eupen heb ik al twintig keer bekeken. Daar krijg je als voetbalfan nooit genoeg van, heerlijk!