Jarenlang was Julien Verriest (77) hét icoon en uithangbord van Cercle Brugge. Met Thibo Somers (24), het jeugdproduct dat sinds dit seizoen aanvoerder is van de Vereniging, is zijn gedoodverfde opvolger evenwel opgestaan. En Somers heeft z’n zegen, zo blijkt uit het dubbelgesprek met het oude én het nieuwe icoon van Groen-Zwart. “Met Thibo voel ik een connectie die ik moeilijk onder woorden kan brengen”
“Is dat je kleinzoon?”, grapt een voorbijganger wanneer Julien ‘Jules’ Verriest op het terras van De Chalet op de Platse in Sint-Andries zijn gesprekspartner Thibo Somers de hemel in prijst. Biologisch is dat niet het geval, maar als je het tweetal bezig hoort, zou je alvast denken van wel. De verbale gelijkenissen zijn alleszins treffend: beiden hebben ze volgens Jules geen rood, maar groen bloed door hun lichaam stromen, wat doorschemert in zowat alles wat ze zeggen. Voor allebei is niets wat Cercle ten goede kan komen te veel gevraagd. “Of Thibo en ik dezelfde personen zijn, maar dan met vijftig jaar leeftijdsverschil? Eigenlijk wel”, lacht Verriest. “Ik herken alleszins veel van mezelf in hem.” Somers glimlacht instemmend. “We zijn allebei gewoon twee nuchtere mensen.”
Groen bloed
Wat volgt is een gesprek doorspekt met liefde voor de Cercle en tonnen wederzijds respect. “Ik heb Jules nooit echt zien spelen, ook niet op beelden, maar desondanks heb ik oneindig veel respect voor hem, want als er over Cercle gepraat wordt, hoor je maar één naam en het is de zijne. Als het vroeger bij mijn grootouders over voetbal ging, viel zijn naam altijd”, vertelt Somers.
Maar ook Verriest steekt zijn bewondering voor de jonge Cercle-aanvaller niet onder stoelen of banken. “Ik ben door en door Cercle, maar Thibo is dat evenzeer. Sinds ik gestopt ben, ondertussen toch al bijna 42 jaar geleden, heb ik al heel wat spelers de revue zien passeren en al veel kapiteins meegemaakt, maar bij niemand heb ik al het gevoel gehad dat ik bij Thibo heb. Ik voel een connectie met hem die ik moeilijk onder woorden kan brengen. En zelfs mijn kleinkinderen zijn grote fan van hem.”
Voor Verriest is Somers dan ook zijn gedroomde opvolger als hét icoon van Cercle. “Hij is de enige die in mijn voetsporen zou kunnen treden. Als hij op een dag al het werk dat ik de laatste jaren in Cercle heb gestoken kan voortzetten, dan zou ik daar overgelukkig mee zijn. Weet je waarom? Omdat hij niet alleen groot is als speler, maar nog groter als mens. En dat zegt voor mij alles. Al is dat nog niet voor direct hoor. Ik voel me nog heel goed, dus ik denk wel dat ik hier nog een jaar of twintig ga blijven. Tot Thibootje op een gegeven moment zal beslissen dat het genoeg geweest is.”
Al is Verriest evenzeer realistisch: “Ik besef ook wel dat het de dag van vandaag niet evident is om het hoofd koel te houden met al die makelaars die je kop komen zot maken. Als je vroeger naar Cercle kwam, kwam je voor jaren. Nu zijn ze vaak na een half jaar al weer weg. Ook wat Thibo betreft. In mijn tijd was het normaal dat je bleef. Ik kon ook naar Club Brugge of Anderlecht, maar heb toen besloten om geen prof te worden en bij Cercle te blijven. Die beslissing heb ik me geen moment beklaagd, maar nu zijn het andere tijden. Als ik vandaag had gevoetbald, had ik die stap misschien ook wel gezet.”
Eerste de beker, dan een standbeeld
Maar hoe kijkt Somers daar zelf naar?
“De woorden van Jules zijn het mooiste compliment dat ik kan krijgen. Ik zou tekenen voor een carrière als de zijne. Als je ziet dat hij zoveel jaar later nog altijd zo erkend en herkend wordt, als voetballer én als mens: dat kunnen er maar weinigen zeggen. Hoe geestig zou het niet zijn mochten Jules en ik samen een standbeeld hebben als Cercle ooit een nieuw stadion heeft? (lacht) Al heb ik op dit moment wel de ambitie om die stap hogerop te zetten als die kans zich aandient. Ik denk dat ik afgelopen seizoen ook wel getoond heb ik dat ik daar klaar voor ben. Ook al zou dat sowieso een moeilijke en emotionele keuze zijn en zal ik dan hoe dan ook voor altijd een Cercle-boy blijven. Het is de ploeg waar ik mijn opleiding gekregen heb en waar ik mijn debuut in het profvoetbal gemaakt heb. Ik weet ook dat de mensen hier achter mijn keuze zouden staan en het me zouden gunnen. Dat is voor mij heel belangrijk, want het zou me heel veel pijn doen mocht ik hier ooit op slechte voet vertrekken.”
“Een nieuw stadion met een standbeeld van Jules en mij, hoe geestig zou dat zijn?”
Maar zover is het dus nog niet. Cercle Brugge beleeft tot dusver een seizoen met ups en downs. Er was de sterke start, maar na een 0 op 9 leek de motor even te sputteren. Vlak voor de interlandbreak herpakte groen-zwart zich echter met een zege tegen OHL, waardoor het nog steeds zevende staat. Maar waar strandt dit jaar het schip, nadat Cercle vorig jaar zijn beste seizoensresultaat in jaren liet optekenen? “Ik zou eigenlijk vooral heel graag eens ver geraken in de beker”, verrast Somers. “Het moet machtig zijn om dat als kapitein te verwezenlijken. We hebben er alleszins de ploeg voor, want we kunnen het elk team moeilijk maken. En als we die beker winnen, steek ik die samen met Jules de lucht in.” “En dan regelen we dat standbeeld, broere“, vult Verriest aan.
Wat er ook van zij, Cercle leeft de afgelopen twee jaar helemaal terug op. En dat zien de twee Bruggelingen maar al te graag gebeuren. “Wat we hier de afgelopen twee seizoenen meemaken, hebben we hier nog niet zoveel beleefd. Dit Cercle verdient het eigenlijk om wekelijks voor 12.000 man te spelen”, is Verriest lovend. “Ik ben in heel mijn leven met plezier naar Cercle gegaan, maar als ik mijn kop toon, spreken mensen me aan over hoe het met de ploeg gaat. En met deze resultaten is het natuurlijk plezant om erover te spreken, hé!”
Perceptie
Het maakt dat ook de perceptie rond het Monegaskische bewind helemaal gekeerd is. “In het begin van de overname stuurde Monaco heel veel spelers naar hier, maar je voelde dat die spelers heel weinig interesse hadden in het Cercle-verhaal. Ze waren hier vooral voor zichzelf. Ze verdienden goed hun boterham en de rest interesseerde hen niet. Daardoor was de identiteit van Cercle een paar jaar zoek. Nu is dat evenwel gekeerd en wordt er geselecteerd op mentaliteit. De jongens die hier nu toekomen, weten dat dit een goede tussenstap is voor hun carrière. Ze weten dat ze hier niet zijn om een jaartje plezier te maken, maar om hard te werken”, duidt Somers.
“En misschien nog het allerbelangrijkste: we hebben opnieuw die eigen identiteit van familiale vereniging teruggevonden. Net daarom leggen de mensen nu minder de nadruk op de samenwerking met Monaco. Als je een paar jaar geleden aan de mensen vroeg waaraan ze denken als ze de naam Cercle hoorden, dan antwoordden ze vaak Monaco. Nu gaan ze meteen verwijzen naar onze pressing en ons systeem. Dat is een groot verschil.” Verreist knikt. “In dat opzicht zijn de resultaten natuurlijk belangrijk, maar uiteindelijk komt het altijd op hetzelfde neer: Cercle, dat is familie. De mogelijkheden en de manier van werken is sinds de komst van Monaco helemaal veranderd, maar er zijn binnen deze Vereniging nog steeds zoveel mensen met een enorm groot hart voor de Cercle. En die elementen zijn nog belangrijker dan de resultaten. Wij moeten niet per se kampioen spelen – uiteraard zou dat fantastisch zijn, maar die familiale sfeer blijft prioritair, want net dat is de schoonheid van Cercle Brugge en die mag niet verloren gaan. Je wordt geboren met die liefde voor deze vereniging en eens je hier geweest bent, ga je in elk gesprek terugkomen op het feit hoe familiair Cercle is. En net dat is ook wat Thibo perfect belichaamt.”
Twee schone mensen
Nog een laatste vraag. Of het niet lastig is om als de verpersoonlijkingen van Cercle Brugge continu aangeklampt of bevraagd te worden? Neen, zo blijkt. “Voor mijn Cercle mogen ze me alles vragen. Ik heb in mijn periode bij Cercle miljoenen frank laten liggen, maar dat deert me niet. Alles wat ik beslist en gedaan heb, heb ik gedaan uit liefde voor Cercle en daar heb ik geen moment spijt van. Ook nu nog mogen ze me alles vragen.” Hetzelfde geldt voor Somers. “Als je signeersessies moet doen of als supporters een foto willen, waarom zou ik dat dan niet doen? Als jongentje stond ik zelf in de spionkop en wilde ik een truitje of een handtekening van de spelers. Nu kan ik zelf mensen gelukkig maken. En dat maakt me zelf ook gelukkig, want dat is het mooiste dat er is.” “En ’t is dat wat je zo schoon maakt, broere”, komt Verriest tussen. “Ik zeg het niet graag over mezelf, maar we zitten hier met twee schone mensen. En zo zijn er wel meer in Cercle.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
