FC Eendracht Brugge

Hard in hun muziek, hard in het supporteren voor hun club/vereniging. Dat zijn hardrockers Henk Vanhee (Club) en Roel Jacobus (Cercle). Zij vormen dit seizoen onze VAR, oftewel onze Voetbal Analyserende Rockers. Beurtelings werpen ze hun blik op de meest opvallende voetbalmomenten.

Het zijn ronduit vreselijke tijden als Club-supporter en iedereen heeft zowat zijn eigen waarheid in deze periode van harde botsing met de werkelijkheid. Er valt ook veel te zeggen over deze implosie binnen Club Brugge. Vele jaren bouwde men met succes aan een heel stevige muur maar dit seizoen bleek dat we bij Club van boven tot onder geen raad wisten met onze status van veelwinners. Verzadiging en onderschatting woekeren binnen de muren van het fiere Club Brugge. Het is als een sluipend gif. Je weet dat het gevaar reëel is en je probeert te anticiperen maar de ene beslissing na de andere valt tegen met een soort jammerlijke deconfiture als gevolg.

Ik mis eendracht binnen de gelederen. De neuzen staan niet in dezelfde richting. Ik zie spelers met een plan om hogerop te geraken en daarbij vergeten dat hun huidige context Club Brugge is. Eventjes schitteren op het toneel om dan – haast je, rep je – de overstap te maken naar een grotere competitie. Ik zie trainers binnenkomen met een volledige eigen staff maar zonder concrete kennis van onze amechtige, maar bikkelharde eigen competitie. Het gevolg is dat je anderhalve match hebt gewonnen in twee maanden en dat het krediet bij het brede publiek dan nog grotendeels gaat naar de elleboog van je Canadese rechterflankspeler. Ik zie bestuursleden in ivoren torens zonder enige communicatie naar de achterban. Ik zie fans apathisch in de tribunes door de vele titels die de laatste jaren werden behaald.

Winnen is een cultuur waarbij iedereen zich telkens opnieuw in vraag gaat stellen. Daar heb ik deze jaargang echter bijzonder weinig van gemerkt met alle gevolgen van dien. Zo geraakte ook het enige lichtpunt in de prestaties volledig ondergesneeuwd. De knappe overwintering tegen Benfica zou voor een Club op volle sterkte al een titanenwerk geweest zijn, laat staan voor de als los zand samenhangende versie van Scott Parker.

Schutkring

Ik hoop dat de bodem ondertussen stilaan is bereikt. In mijn lange diensttijd binnen de meest fanatieke kringen van de Club heb ik altijd ervaren dat we op ons sterkst zijn als we het samen opnemen (desnoods) tegen de rest van de wereld. Ik bouw een schutkring rondom mij en ik val terug op mijn blauw-zwarte trots. Dit zijn periodes waar men door moet en de hoon van de pers en het van succes verstoken gebleven publiek van andere voetbalploegen erbij moet nemen als een verlepte kers op een zure taart.

Het doel is duidelijk: we willen de play-offs voor het kampioenschap spelen en daarin voetballen als een onverbiddelijke scherprechter. Diegene die zich staan te verdringen om voor even de scepter van Club over te nemen moeten beseffen dat ze daarvoor voorbij ons zullen moeten. En dat wij dat niet zomaar zullen laten gebeuren. Hoe we dat gaan doen was bij het schrijven van dit artikel nog niet geweten, maar wat mij betreft mogen ze de periode waarbij we een miljoentje meer of minder over de balk gooien stilaan gaan afsluiten. Hopelijk komt hiermee de visie en de goesting terug.

De stevige muur die werd gebouwd bevat fundamenten waarop veel mogelijk is. Denk maar aan de prestaties van Club NXT in 1B, denk aan geslaagde transfers als Bjorn Meijer waar het Club DNA vanaf spat. Niet alles is hopeloos, verre van. Maar dat er dringend wat zaken op een rijtje mogen worden gezet mag duidelijk zijn. Tot zolang zal mijn schutkring blijven functioneren. Als een gordel rond zwaar getroffen gebied. Zoals de knoppen aan de bomen, wachtend op de eerste zonnestralen. En het is algemeen geweten dat deze onvermijdelijk zijn, zelfs na een lange en uitputtende ijstijd als deze.