Zou zijn lief echt Darling heten? Is het ‘enfant très terrible’ van Antwerp bij KV Kortrijk echt een modelzoon geworden? “Didier is wel impulsief, maar hij is vooral timide”, zo omschreven eerder zijn ouders Didier Lamkel Zé. Dat klopt helemaal, vindt de Kameroener zelf. “Ik ben een gast als alle anderen. Ik heb nergens spijt van.”
In juli 2018 streek Didier Lamkel Zé neer bij Antwerp. Hij voetbalde tot september 2021 voor de Great Old en zorgde in 88 matchen voor 21 goals en 12 assists. Hij ontpopte zich tot “een van de beste voetballers in de Jupiler Pro League”, aldus Jan Van Daele, de Belgische manager van het Slovaakse DAC die hem weghaalde/verloste van de Bosuil. De Kameroener had zich bij Antwerp na een paar verbanningen naar de B-kern al langer onmogelijk gemaakt. In zijn thuisland Kameroen betekent Lamkel een fusée, een lont die je aansteekt. Het Laatste Nieuws lijstte ooit zijn conneries op, maar hield er in januari 2020 al mee op, want de lijst telde toen al 37 afleveringen: een reeks domme rode kaarten en provocaties op het veld, op de vuist gegaan in de kleedkamer met ploegmaats Jelle Van Damme en Sinan Bolat, op training verschenen in een shirt van Anderlecht, et cetera. En finaal uitgespuwd door club én fans.
Vluchtweg
Vandaag begrijpt hij nog steeds niet waarom hij de vluchtweg naar het nietige DAC moest nemen. “Ik wilde weg uit Antwerpen, niet uit België.” In Antwerpen was hij alleen nog maar een enfant terrible. Nochtans: “Ik ben een gast als alle anderen. Ik heb ook nergens spijt van. Antwerp blokkeerde ondanks beloften twee seizoenen lang een transfer en ik reageerde. Ik wilde respect, meer niet. (zucht) De reputatie van enfant terrible had ik alleen te danken aan de Antwerpse pers. Die had het nooit over mijn voetbalprestaties, alleen maar over mijn gedrag. Nogal wat spelers van Antwerp spraken maar wat graag slecht over mij. Zelfs trainer Lazlo Bölöni, lange tijd als een vader voor mij, zag op een gegeven moment geen oplossing meer. Quitte le club, liet hij mij weten.”
Waarop het heel stil werd rond DLZ, nochtans jarenlang zo oorverdovend in België. Enter DAC Dunajska Streda uit Slovakije, zes maanden lang. Later Khimki in Rusland, zes weken. Dan het Franse FC Metz, drie maanden. Alles samen zeven goals en drie assists in twintig matchen, meer dan behoorlijk toch. En vooral: geen zotte verhalen meer over zijn gedrag. “Informeer maar in Slovakije, Rusland en Frankrijk. Ik maakte er nooit problemen. Maar niet omdat ik plots veranderd ben. Ik was altijd al zo.”
Mondelinge afspraak
Een goeie voetballer, geen onhandelbaar sujet, bedoelt hij. Maar hij is wel nog steeds eigendom van Antwerp FC. Afgelopen zomer moest hij opnieuw op zoek naar een club – er was best wel interesse. Maar eerst ging Omonia Nicosia uit Cyprus niet door. Alweer een beetje een zot DLZ-verhaal. Er was wel een mondelinge afspraak, maar hij heeft er nooit getekend, zegt hij. “Men had mij wijsgemaakt dat de luchthaven maar op twintig minuten lag. Neen dus, het bleek liefst twee uur rijden. En ik moest na nauwelijks enkele uren slaap al fysieke testen afleggen.”
Niet met Zé dus. “Ik had meteen een slecht gevoel. Ik tekende niet en keerde nog dezelfde dag terug. Ze hebben me later, toen ze zich gekwalificeerd hadden voor de Europa League tegen AA Gent, nog proberen te overtuigen maar ik wilde niet meer.” Zoals hij ook het grote geld van Saoedi-Arabië niet wilde. “Ik wilde naar een competitie met meer media-aandacht, ook met het oog op de nationale ploeg.” Het Hongaarse Ferencvaros ging finaal ook niet door – volgens hem wilde Antwerp niet meewerken. “Ik weet ook niet waarom.”
WK in Qatar
Plots stond KV Kortrijk aan de deur. Hij viel niet uit de lucht toen zijn manager belde. KVK had al eerder interesse getoond, zelfs in een definitieve transfer. Hij antwoordde meteen: “Oui! Weg uit Antwerpen en spelen! Het maakt niet uit bij welke club!” Het ging hem daarbij in eerste instantie om zijn speelkansen te vrijwaren bij de Ontembare Leeuwen van Kameroen op het WK in Qatar. Voor de interlandbreak zat hij nu wel in de voorselectie, maar niet in de uiteindelijke selectie. “Ik heb regelmatig contact met bondscoach Song. Hij zei mij ook dat ik nu zoveel mogelijk moet spelen. Ik denk dat ik nog steeds mag hopen op een selectie voor het WK, op voorwaarde dat ik bij Kortrijk weer mijn beste niveau bereik.”
Zo tekende hij voor Kortrijk, voor drie jaar zelfs. Natuurlijk verdient hij nu veel minder dan hij in Cyprus, Hongarije en Saoedi-Arabië kon vangen, maar dat is voor hem niet het belangrijkste. Belangrijker: minstens zes maanden, misschien één of twee seizoenen bij KVK bewijzen wat voor een topper hij nog steeds is. Matthias Leterme, algemeen manager van KVK, kan alvast rekenen als de beste. Hij redeneerde: Zé kost nauwelijks 500.000 euro en hij kan een veelvoud opbrengen. Al zeker als hij Qatar haalt. Wie weet legt er een club aan het eind van het seizoen wel een paar miljoen euro neer. Lachend: “Pourquoi pas? Ik steek niet weg dat ik hier zo goed mogelijk wil presteren om opnieuw een stap hoger te zetten. Ik beschouw Kortrijk als een investering in mijn carrière. En de club kan er ook mooi geld aan verdienen.” Win-win, heet dat.
Ik heb de kwaliteiten voor de top in België. Alleen was Antwerp een slechte club voor mij
Geen revanche
Hij vertelt het allemaal best relax en nog steeds vol zelfvertrouwen. Ondanks de penibele situatie van KVK was Kortrijk een uitstekende beslissing, vindt hij. Hij is er gelukkig. Gelukkig met en in de magnifique spelersgroep. Gelukkig met de steun van de fans ook. “Ze stuurden me al veel berichten om me te bedanken.” Gelukkig met coach Adnan Custovic ook, zijn fuck-off-gebaar toen hij werd vervangen in Eupen sloeg eerder op zichzelf, ontgoocheld over zijn vervanging. Hij was hier pas een week toen coach Karim Belhocine werd ontslagen. “Jammer, maar zo gaat dat nu eenmaal met trainers. Het is nu aan mij om optimaal te presteren, eenmaal de fysieke achterstand is weggewerkt. Om te beginnen tegen Antwerp. Al denk ik niet aan revanche, die pagina is omgeslagen. Ik heb wel nog contact met een paar spelers. Maar niet met de bestuurders. (grijnst) Ik wil gewoon winnen met KVK. En Antwerp en Genk, de nummers 1 en 2, dat zijn nu wel de matchen waarin ik kan tonen wat Lamkel Zé waard is.”
En dat is: eigenlijk geen speler voor KV Kortrijk maar voor een topclub? Is hij nog steeds “een van de beste spelers in België”? Rustig: “Het is logisch dat mijn marktwaarde (twee jaar geleden nog 4,5 miljoen euro, red.) gedaald is, maar om het even waar ik speel, zal ik nog steeds 3 à 4 miljoen euro waard zijn, denk ik. Uiteindelijk had ik bij Omonia in de Europa League kunnen bewijzen dat ik dat niveau waard ben. Ik heb geen specifieke carrièreplanning voor ogen. We zien wel. Ik moet mij nu herlanceren, maar ik ben pas 26, men zegt dat de beste jaren dan nog volgen. Maar ik weet wel dat ik de kwaliteiten heb voor minstens de top in België. Alleen was Antwerp een slechte club voor mij. (nadenkend) Waarom zouden we straks geen punt kunnen halen tegen Antwerp? Of zelfs winnen? We mogen gewoon geen schrik tonen.”
Foute perceptie?
Klinkt verstandig. Hij is 26 geworden, misschien eindelijk tot de jaren van verstand gekomen? Of zou er dan toch een foute perceptie bestaan over DLZ, enfant terrible par excellence? Hij haalt de schouwers op: “Ik bén best rustig. Maar niet op het veld: dan wil ik alleen winnen. Ik kàn niet verliezen.”
Het werd ooit in Het Nieuwsblad bevestigd door zijn ouders Théophile – een ex-gendarme die naar eigen zeggen wel eens de stok gebruikte in de opvoeding van Didier – en Nicole: “Didier is heus geen moeilijke jongen. Oké, hij is impulsief, vandaar soms die fratsen, maar eigenlijk is hij verlegen en timide.” Hij aarzelt niet om zijn ouders gelijk te geven: “Timide et impulsive, c’est juste! Vooral timide bij mensen die ik niet goed ken. De eerste dagen op KVK was ik ook best stil. Maar eenmaal ik mij ergens thuis voel en de staf en de spelers ken, word ik minder verlegen.”
Wordt hij straks de patron van de Kortrijkse kleedkamer, waar maar weinig vedetten rondlopen? “Ach, wanneer ben je een patron? Ik breng natuurlijk mijn ervaring mee. Er zitten hier best veel jonge spelers en ik ben sowieso iemand die veel praat op het veld. De kleedkamer valt hier in geen geval te vergelijken met die van bij Antwerp. Daar waren duidelijk kliekjes en voor iemand als ik, die geen Nederlands of Engels spreek, was dat niet evident. Hier wordt heel veel Frans gesproken. Ik voelde hier meteen respect. Niemand bekeek me als die moeilijke Lamkel Zé.”
Neen dus, voor zo’n rustige jongen, de held van zijn twaalf zussen en broers in Kameroen voor wie hij wil zorgen, heeft KVK heus geen handleiding nodig, vindt hij. Hij heeft intussen een appartement gevonden in Kortrijk. “Een rustig stadje, ideaal. Ik ben graag alleen in mijn flat. Dan kijk ik heel veel voetbal en films en series.” En zo wil hij zijn reputatie van ongeleid projectiel afschudden. Met interviews bijvoorbeeld. “Die me de kans geven om uit te leggen wat ik doe of gedaan heb.” En dan moeten we geloven dat hij heus niet zó onvoorspelbaar is. Hoewel, zijn vriendin die geneeskunde studeert, heet Darling, vertelt hij. Hij schatert het uit. “Echt waar!” Moeten we dat ook geloven?
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
