Nadat hij ruim 30 jaar bij tal van clubs in West-Vlaanderen speelde, is KSV Veurne het eindstation van Darius Hillewaere geworden. De 35-jarige Oostduinkerkenaar wilde in Veurne nog één of meerdere seizoenen genieten van het spelletje, maar een zware knieblessure besliste daar anders over.
Iedereen wie het voetbal aan de westkust een beetje volgt, kent Darius Hillewaere wel. De 35-jarige Oostduinkerkenaar kan terugblikken op een rijkgevulde carrière met tal van hoogtepunten. Het feit dat hij door een blessure vroegtijdig de schoenen aan de haak moet hangen, kan daar weinig aan veranderen, al is het niet het afscheid waarvan hij had gedroomd. “Het doet pijn om op zo’n manier mijn carrière te moeten afsluiten”, bevestigt Darius Hillewaere. “Ik ging geen vijf jaar meer voetballen, maar wou bij Veurne nog één of twee seizoenen genieten van het samenspelen met vrienden, iets wat de rode draad was doorheen mijn hele carrière.”
Maar door aanhoudende kleine blessures kwam hij maar weinig aan spelen toe. “Begin februari was ik eindelijk weer fit genoeg om aan de aftrap te komen tegen Heist, maar na een dik kwartier voetballen liep ik een zware knieblessure op. Ik wist eigenlijk meteen hoe laat het was. Het verdict: een operatie en een maandenlange revalidatie, waardoor ik vroegtijdig afscheid moet nemen van het voetbal. Het is op die manier echt wel een afscheid in mineur. Ik kan het, ruim een maand na de feiten, nog altijd moeilijk een plaats geven.”
KV Kortrijk en Antwerp
Gelukkig heeft Darius wel tal van mooie voetbalmomenten en -herinneringen om zich aan op te trekken. “Ik begon nog voor ik vijf jaar werd en officiële matchen mocht spelen bij de jeugd van Oostduinkerke. Daarna volgde tien jaar Cercle Brugge, waar ik het gros van mijn opleiding kreeg en doorstootte tot bij de toenmalige Uefa’s. Daarna trok ik naar KV Kortrijk, waar ik aan de hogeschool studeerde. Onder Hein Vanhaezebrouck mocht ik bij KV Kortrijk af en toe meetrainen met de A-kern en speelde ik in de eindronde van tweede klasse op Antwerp. Iets wat me altijd zal bijblijven.”
“Samenspelen met vrienden was de rode draad in mijn carrière”
Na KV Kortrijk kon Darius zelfs naar eerste klasse, bij KSV Roeselare. “Daar speelde ik vooral bij de beloften, maar in het tweede jaar mocht ik onder Dennis van Wijk wel de voorbereiding starten bij de A-kern in eerste klasse. Toen ik 21 werd, besliste ik om van niveau te zakken om aan spelen toe te komen, waardoor ik bij KVV Coxyde tekende. Dat was voor mij thuiskomen. Ik zou er uiteindelijk zeven seizoenen spelen, waarvan zes in derde klasse en een jaartje tweede klasse, waar ik acht keer kon scoren.”
Faillissement
Na het faillissement van Coxyde trok de Oostduinkerkenaar samen met ploeggenoot Karel Ternier naar KVK Westhoek. “Na een seizoen bij Westhoek ging ik naar Winkel Sport, waar ik voor het eerst een scheurtje in de kruisband van mijn knie opliep. Na een seizoen bij KSKV Zwevezele, waar ik voor het eerst in mijn carrière amper aan spelen toekwam, besliste ik om terug te keren naar waar het allemaal begon, bij Oostduinkerke in eerste provinciale. Ook daar volgde jammer genoeg een faillissement, waardoor ik voor KSV Diksmuide koos.”
“Na twee seizoenen bij de Boterjongens wilde ik mijn carrière met heel wat vrienden en oude bekenden afsluiten bij KSV Veurne. Maar het lot heeft er dus uiteindelijk anders over beslist. Na meer dan 30 jaar in het voetbalwereldje heb ik veel gezien en meegemaakt. Bovenal heb ik heel veel mensen leren kennen en vrienden voor het leven gemaakt. Vooral de jaren met KVV Coxyde zie ik als het absolute hoogtepunt. We hadden toen zo’n sterke groep vrienden en beleefden onvergetelijke momenten, zowel in de competitie als in de Beker van België. Een tijd waar ik nog vaak aan terugdenk.”
Geschiedenis schrijven
“De clubkleuren in eigen gemeente kunnen verdedigen én geschiedenis schrijven door te promoveren naar tweede klasse is iets wat ze me nooit meer afnemen. De bekerwedstrijden zorgden voor ongeziene taferelen in het Henri Houtsaegerstadion. Vooral de zestiende finale tegen Moeskroen-Péruwelz blijft me bij. Na verlengingen haalden we het met 4-3 na strafschoppen. Het feest na de wedstrijd was al bijna even legendarisch als de wedstrijd zelf. Wat wel vaker het geval was in Koksijde”, knipoogt Darius. “Met meer dan 200 wedstrijden en 69 doelpunten heb ik het als flankaanvaller nog zo slecht niet gedaan, denk ik dan. Aan dat hoogtepunt is meteen ook het grootste dieptepunt uit mijn carrière gekoppeld: het faillissement van die mooie club. Mocht de club niet overkop gegaan zijn, dan was ik er mijn hele carrière gebleven. We waren één grote familie. Toch kan ik fier terugblikken op een mooie carrière. Ik heb spelplezier altijd vooropgesteld en op basis daarvan keuzes gemaakt.”
De 35-jarige Oostduinkerkenaar moet binnenkort onder het mes en daarna volgt nog een lange revalidatie. “Een comeback zit er dus niet meer in. Wel hoop ik in de toekomst nog sportief bezig te blijven. Ik kan zonder tijdsdruk revalideren en zal gaandeweg wel ontdekken welke sporten me zullen bevallen. Ik denk in de eerste plaats aan fietsen, tennissen en padellen”, besluit Darius, die als evenementenmedewerker voor de gemeente Koksijde werkt.
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
