Op 25 april zal het exact tien jaar geleden zijn dat Blue Cats Ieper de landstitel behaalde in de hoogste afdeling van het damesbasketbal. Drie dagen later kwam daar ook nog de Belgische beker bij. Toenmalig coach Philip Mestdagh en sterspeelster Emma Meesseman blikken voor ons nog eens terug op wat ze een van de absolute hoogtepunten uit hun carrière noemen.
25 april 2012: Blue Cats Ieper en Kangoeroes Boom kijken elkaar voor de derde keer in tien dagen in de ogen. De Ieperse dames wonnen de eerste onderlinge confrontatie, Boom de tweede. Een derde wedstrijd in de sporthal van Boom moet voor de beslissing zorgen.
Ieper wint met 61-66 en schrijft geschiedenis. Drie dagen later wint het in diezelfde sporthal ook nog eens de Beker van België door in de finale Sint-Katelijne-Waver te verslaan.
“Het is al tien jaar geleden, maar het lijkt alsof het gisteren was”, lacht Emma Meesseman wanneer we haar vragen wat ze zich nog van die wedstrijden herinnert. “Al zijn de details in mijn hoofd wellicht anders dan bij Philip. Die zaal in Boom zie ik nog zo voor mij: megaklein en overvol. Wellicht zelfs tegen de veiligheidsvoorschriften in.”
“De brandweer heeft toen zelfs moeten ingrijpen en heeft de deuren gesloten”, weet Philip Mestdagh. “Dat ons ploegje toen zoveel mensen vanuit Ieper naar Boom heeft doen afzakken… Ik vind het nog altijd geweldig. Twee volle bussen en dan nog eens heel wat mensen met de auto. In de tribunes was het ook een blauw-witte garde. Voor mezelf en die jongedames was dat natuurlijk fantastisch. Het was de eerste keer dat we zoiets meemaakten.”
“Mensen spreken mij daar zelfs nu nog altijd over aan. Ik was erbij in Boom, krijg ik dan te horen”, vult Emma aan.
Wat weten jullie nog van het feestje achteraf?
Emma: “Na de match zijn we met de bus nog door Ieper gereden, maar hier was niemand.” (lacht)
Philip: “Het was natuurlijk ook een woensdagavond. Na die titel hebben we het eigenlijk vrij sober gehouden, omdat we drie dagen later ook nog die bekerfinale moesten spelen. Met het bestuur zijn we wel nog iets gaan drinken, maar ik denk dat ik rond 1.30 uur in mijn bed lag. ‘s Anderendaags moest ik ook gewoon weer naar school om les te geven. Zaterdagavond hebben we na die bekerwinst dan wel iets steviger gefeest met alle supporters in de sporthal van Ieper. Het werd al weer licht toen we naar huis gingen.”
Emma: “Ah juist, er was nog een tweede feestje.”
Philip: “Met barbecue. Jullie hebben daar zelfs nog op de tafels staan dansen.”
Emma: (denkt na) “Hmm, misschien zat ik ook gewoon neer, hoor.”
Hebben jullie nu nog vaak contact met de speelsters van toen?
Emma: “Het is niet zo dat we elkaar voortdurend bewust opzoeken, maar met een groot deel van hen ben ik wel opgegroeid. Een tijdje geleden ben ik nog iets gaan eten met An Plasman en om mijn conditie te onderhouden, heb ik de voorbije weken meegetraind bij Kortrijk Spurs, waar de zusjes Devliegher ook spelen.”
Philip: “Als je iemand van die ploeg tegen het lijf loopt, is het altijd een hartelijk weerzien. We hebben samen een fantastische tijd meegemaakt en dan komen die herinneringen natuurlijk vlug weer naar boven. Er spelen nu nog altijd enkele meisjes van toen bij Ieper en Sien en Eva Devliegher keren volgend seizoen ook terug. En Pascal Maes, toen mijn assistent, wordt volgend seizoen hoofdcoach.”
Het respect in Ieper was immens. Ze gingen zelfs pannenkoeken verkopen zodat wij zouden kunnen basketten
Emma: “Toen zeiden we al tegen elkaar dat we onze carrière zouden afsluiten in Ieper. Blijkbaar zijn sommigen dat ook echt van plan. Of ik dat ook wil? Je weet niet wat de toekomst brengt. Hopelijk kan de club aan een puzzel beginnen om op termijn weer te kunnen doorgroeien naar het hoogste niveau.”
Heeft de club toen het momentum gemist om uit te groeien tot een stabiele topclub in België?
Philip: “We hadden weinig middelen. Voor Emma was het hét moment om sportief een volgende stap te zetten, sommige meisjes konden elders iets meer verdienen… Hadden we toen budgettair iets meer middelen gehad, dan hadden we een paar van hen misschien wel kunnen houden, maar dat geld was er niet. Blue Cats Ieper was nochtans een aantrekkingspool voor jonge meisjes die van heel ver kwamen om bij ons te kunnen spelen.”
Waar plaatsen jullie die titel tussen alle andere trofeeën die jullie nadien nog gewonnen hebben?
Emma: “De prijzen die je voor het eerst wint, zijn de mooiste. Of dat nu met Blue Cats Ieper is of met Washington in de WNBA, het geeft een speciaal gevoel. Sowieso staat die titel met Ieper helemaal bovenaan. Ik ben een trotse Ieperlinge en ik ben heel fier dat ik deel heb kunnen uitmaken van de Ieperse sportgeschiedenis.”
Philip: “Ik ben drie keer kampioen geworden met drie verschillende clubs: Ieper, Castors Braine en Namen. Maar de titel met Ieper was veruit de mooiste. Onze damesclub was toen echt een hype in Ieper. Elke vakantie werden kampjes georganiseerd en daar werd de basis gelegd. Niet alleen door mij, maar ook door veel andere goeie coaches. Heel wat mensen hebben zich voor ons ingespannen. Ze gingen pannenkoeken verkopen zodat wij zouden kunnen basketten, want grote sponsors waren er niet. Het respect vanuit alle hoeken was immens. Na een match aten wij boterhammen met choco in de kleedkamer. Die speelsters apprecieerden dat nog.”
Emma: “Die sfeer die er hing in de cafetaria… Dat is zeldzaam in de sportwereld. De supporters volgden ons ook overal. Zelfs nu nog, met de Belgian Cats. Die band is uniek. Als ik iets voor hen terug kan doen, zal ik het zeker niet laten. Omdat ik weet dat dat omgekeerd ook het geval is.”
Voor jullie betekende het ook de start van jullie internationale carrière.
Philip: “Natuurlijk had ik toen nooit kunnen denken dat ik als bondscoach op WK’s, EK’s en zelfs de Olympische Spelen zou staan. Ik vond het al heel speciaal om bondscoach te zijn van de Young Cats.”
Emma: “Voor mij was die eerste buitenlandse ervaring wel speciaal. Ik zat in Villeneuve-d’Ascq op amper dertig minuutjes van thuis, maar elke dag belde ik wenend naar mijn ouders. Ik haat veranderingen en ik had schrik dat ik het niveau niet zou aankunnen. Pas na de eerste oefenmatchen begon dat vertrouwen te groeien.”
Philip: “Emma’s ouders hebben voor haar altijd een uitstekende carrièreplanning voor ogen gehad. Door toen voor Villeneuve-d’Ascq te kiezen, was het geen cultuurschok. Als ze in pakweg Salamanca had gespeeld, dan was ze daar misschien verkommerd.”
Door de oorlog in Oekraïne zit je voorlopig wel zonder Europese club. Waar ligt je toekomst, Emma?
Emma: “Dat is onmogelijk om te zeggen. Veel hangt af van hoe de situatie zal evolueren. Eerst focus ik mij op een drukke zomer met de WNBA en in september volgt dan het WK in Australië. Waarom ik voor Chicago gekozen heb? Ik haat verandering, maar ik wist dat ik deze stap moest zetten. Hopelijk is het de goeie keuze.”
Philip: “In een carrière moet je nu eenmaal keuzes maken. Het is goed dat je zelf aangeeft dat je uit je comfortzone wil stappen. En als ik die kern van Chicago bekijk… (blaast) Dat is de moeite!”
Het WK in Australië wordt het eerste zonder Philip als bondscoach. Voel je een nieuwe wind?
Emma: “Er zijn enkele nieuwe speelsters en een nieuwe coach, maar de basis is ergens wel hetzelfde gebleven. Wat we vroeger met Philip begonnen zijn, verandert niet. De professionaliteit en de structuur staan er nog altijd.”
Philip: “Van de speelsters blijf ik superfan en van bepaalde mensen in de sportieve staf ook. Maar van bepaalde mensen van hogerhand minder. Maar natuurlijk hoop ik dat het goed gaat en ik heb daar ook alle vertrouwen in. Ze zullen hun voorbereiding zonder Julie (Allemand, red.) en Emma moeten afwerken en dat is niet slecht. Zo zullen andere speelsters verplicht worden om hun verantwoordelijkheid te nemen en te groeien.”
Emma: “Met Ann Wauters, Marjorie Carpréaux en Kim Mestdagh zijn we wel een pak ervaring kwijt. Ergens is het toch een nieuw begin. Het is moeilijk in te schatten waar we staan met deze ploeg.”
Tot slot: werken jullie ooit nog samen?
Emma: “Zeg nooit nooit. Ik zou zeker geen neen zeggen. Er is een duidelijke connectie tussen ons.”
Philip: “Maar we zitten nu natuurlijk in een andere wereld. Ik zie Emma niet meteen naar Kortrijk Spurs komen.”
Misschien sluiten jullie straks jullie carrière af in Ieper?
Emma: “Dat is nog heel lang, hoor.” (lacht)
Hoe is het de andere kampioenen vergaan?
Naast Emma Meesseman maakten nog twaalf andere meisjes deel uit van de kampioenenploeg van Blue Cats Ieper. Hoe is hun carrière nadien geëvolueerd en wat doen ze nu?
Jasmina Rosseel
Kapitein van de kampioenenploeg. Speelde nadien nog drie seizoenen bij Kangoeroes Boom en één jaar bij Waregem. Na de bevalling van haar eerste kindje hervatte ze nog één jaar bij Blue Cats. Werkt tegenwoordig als HR-manager bij een rekruteringsbedrijf in Roeselare. Mama van Feline (4) en Lars (2).
Marieke Versavel
Trouwe Ieperse soldaat. Speelde op drie seizoenen bij Gentson na altijd bij Ieper. Op het einde van dit seizoen zet ze definitief een punt achter haar carrière, omdat het niet langer combineerbaar is met de supermarkt en warme bakkerij die ze samen met haar vader en broer uitbaat. Mama van Nono (4) en Pippa (2).
Sien Devliegher
Speelde na Ieper vijf seizoenen bij Waregem, waarna ze één jaar prof werd bij Castors Braine. Nadien kwam ze nog uit voor Deerlijk en nu Kortrijk Spurs. Keert volgend seizoen terug naar de Ieperse roots. Baat samen met haar zus Eva sinds oktober vorig jaar een kinepraktijk uit op de markt in De Panne.
LaToya Drake
Was toen de enige buitenlandse bij Blue Cats. Na haar passage in Ieper kwam ze nog uit voor het Luxemburgse Sparta Bertrange, Kangoeroes Boom en DS Waregem. Stopte in 2016 met basketbal en keerde terug naar de Verenigde Staten. Woont met haar partner Joe en kinderen Malcolm (4) en Nina (2) in New Orleans.
Lien Lentacker
Bleef na de dubbel nog één jaar bij Ieper, waarna ze terugkeerde naar haar roots bij Gentson. Stopte in 2019 met basketbal om nieuwe uitdagingen en dromen te ontdekken. Is ondertussen gehuwd en heeft padel ontdekt.
An Plasman
Samen met Stephanie Norman de ouderdomsdeken van de kampioenenploeg. Stond een groot deel van het kampioenenjaar aan de kant door een kruisbandletsel. Zette een jaar later een punt achter haar actieve carrière, waarna ze gedurende twee jaar coach was bij Avanti Brugge. Werkt als lerares wiskunde en fysica in het VTI van Deinze. Mama van Linde (4) en Kobe (2).
Stephanie Norman
Werd tijdens het titelseizoen mama, waardoor ze het grootste gedeelte van aan de zijlijn moest meemaken. Is ondertussen sinds een tweetal jaar gestopt met basketbal, maar ging dit seizoen toch alweer een paar keer meetrainen in Ieper. Werkt in het onderwijs en is jeugdtrainer bij voetbalclub KFC Poperinge. Mama van Miel (10) en Julia (7).
Lore Capoen
Schoonzus van Jasmina Rosseel. Kwam nadien via Sparta Laarne, Waregem en Deerlijk opnieuw bij Laarne terecht, waarmee ze nu nog steeds in Top Division speelt. Werkt bij Ontex en woont in Sint-Amandsberg.
Loes Breughe
Maakte in het titelseizoen haar debuut op het hoogste niveau. Trok na de degradatie van de club voor één jaar naar Waregem, maar keerde dan vlug terug naar haar roots. Speelt op vandaag nog altijd bij het huidige SKT Ieper. Momenteel is ze actief als huisarts-in-opleiding.
Eva Devliegher
Jongere zus van Sien. Bleef na de dubbel nog even bij Ieper en speelde nadien voor Sint-Katelijne-Waver, Oostende-Bredene, Waregem, Deerlijk en Kortrijk Spurs. Keert volgend seizoen terug naar Ieper, maar staat nog tot Nieuwjaar aan de kant met een kruisbandblessure. Heeft samen met zus Sien een kinepraktijk in De Panne.
Celine Lemmens
Brugse die als jeugdspeelster de overstap maakte van DB Brugge naar Blue Cats. Bleef na de dubbel nog even in Ieper, maar trok nadien naar Waregem. Kwam via Deerlijk en Kortrijk Spurs uiteindelijk bij Aalst terecht, waarmee ze nu nog in eerste landelijke speelt. Werkt als leerkracht lager onderwijs.
Margo De Korte
Een van de jongeren in de kampioenenploeg. Ruilde een jaar na de dubbel Ieper in voor Wevelgem. Maakte in 2019 de overstap naar Oostende-Bredene, maar keerde na een jaar terug naar Wevelgem.
(KP/TV)
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
